مبارزان کمونیست
اول مه روز همبستگی بین المللی کارگران
اول مه روز همبستگی بین المللی کارگری را به همه کارگران و انسانهای آزادیخواه و برابری طلب تبریک میگوئیم. در این روز طبقه کارگر کیفر خواست خود علیه نظام سرمایه داری، نظامی که جان و زندگی جامعه بشری را به گرو گرفته و کارگران را از نعماتی که خود تولید کننده آنند محروم میکند و به جایش فقر و نا امنی و تفرقه و جنگ بر مردم دنیا را تحمیل کرده است اعلام میدارند. طبقه کارگر برای خلاصی از بردگی کار مزدی و محو هر گونه نابرابری در جامعه و رسیدن به رفاه و امنیت راهی جزء تلاش برای استقرار آلترناتیو سوسیالیستی خود در جامعه و تشکیل حزب کمونیستی کارگری برای رسیدن به پیروزی را ندارد.
بورژوازی بطور سیستماتیک و برنامه ریزی شده از راه تحمیق و سرکوب میخواهد لغو کارمزدی و برابری انسانها و ایجاد جامعه کمونیستی را رویای غیر واقعی و دست نیافتنی جا بزند، در مقابل آن حاکمیت سرمایه، استثمار اکثریت مردم توسط اقلیتی، ملی گرایی، مذهبی بودن، جنگ، و تفرقه بین کارگران تحت عناوین دیگری چون شاغل و بیکار و زن و مرد و مهاجر را واقعی و اذلی به حساب آورند.
کارگران در ایران بخشی از طبقه کارگر جهانی اند که تحت حاکمیت سرمایه در ایران زیر شدید ترین فشارهای اقتصادی و سرکوب حکومت اسلامی قرار دارند. تحریم های اقتصادی کشورهای غربی زندگی طبقه کارگر در ایران را وخیم تر از پیش کرده و بهانه سرکوب بیشتر و تحمیل فقر بر کارگران و پائین نگاهداشتن دستمزدها گشته است. مبارزات گسترده و اما پراکنده و دائمی کارگران در اشکال مختلف تا کنون توانسته بخشهایی خیلی کمی از مطالبات کارگری در بعضی از مراکز تولیدی را تامین کند و سدی بر تعرض افسار گسیخته سرمایه داران ایجاد نماید. اما جای مبارزات متحدانه و سراسری کارگران در ایران در مقابل با دولت سرمایه داران برای تامین حداقلی از حقوق طبقه کارگر و ایجاد صفی محکم و متفاوت واقعا خالی است. طرح خواستهای سراسری کارگری در اول مه چون اضافه دستمزد، بیمه بیکاری، آزادی اعتصاب، تشکل و احزاب و خواستهای فوری و رفاهی می تواند بر بالا بردن آگاهی و تلاش کارگران برای ایجاد همبستگی سراسری در راستای همسرنوشتی با طبقه کارگر جهانی موئثر واقع گردد.
زمینه های اقدام متحدانه و سراسری طبقه کارگر را در ایران نه تنها بحران سیاسی و اقتصادی موجود ضروری کرده است، بلکه تحولاتی که خود جنبش کارگری در این سالها از سر گذرانده فراهم آورده است. جا دارد بمناسبت اول مه فقط به دو فاکتور از آنها اشاره کنیم. یکی، گرفتن جشن روز کارگر و رسم و سنت صدور قطعنامه های پیشرو و رادیکال کارگری است. دادن این قطعنامه ها در تجمعهای گوناگون اول مه توسط کارگران و گنجاندن خواست و مطالبات اقتصادی و سیاسی دراز مدت و روزمره و معیشتی کارگران در آن و تابلو کردن آنها در مقابل کل جامعه، تاثیر زیادی بر طبقه کارگر و بالا بردن آگاهی طبقاتی و آمادگی در میان آنها برای اقدامات متحدانه دارد. باید کوشید که سنت صدور قطعنامه در مراسمهای اول مه و گرفتن جشن روز کارگر را هر چه بیشتر گسترش داد. فاکتور دوم، بر جسته شدن فعالین کارگری بعنوان سخنگویان محق و صاحب صلاحیتدار مستقیم و علنی جنبش کارگری در مقابل نهادهای گوناگون اسلامی از قبل خانه کارگر و شوراهای اسلامی و همراه با آن ظاهر شدن این فعالین چون شخصیت سیاسی در ارتباط با جامعه، دستاورد بسیار قابل توجهی است. اکنون فعالین کارگری بخش هایی از مراکز تولیدی سطح معینی از ارتباط و همکاری و تبادل نظر ادامه دار با هم را بوجود آورده اند. این ارتباط ها در میان فعالین و سخنگویان کارگری در طی یکدهه و نیم اخیر شکل گرفته و اکنون بصورت مکانیسم زنده و جاری درون طبقه کارگر و چون اهرمی برای ایجاد اتحاد سراسری کارگران عمل میکند. به همین دلیل جمهوری اسلامی تمرکز فشار و حمله خود را متوجه فعالین کارگری و زندانی کردن آنها نموده است. خواست آزادی فعالین کارگری در قطعنامه های اول مه از جمله مطالبه عمومی و سراسری کارگری است برای دفاع از کارگران زندانی. کارگران آگاه و کمونیست می توانند نقش تعیین کننده و اساسی در این رابطه و برای همبستگی کارگری و ایجاد تشکل و اتحاد در میان آنها ایفا نمایند.
زنده باد اول مه، روز همبستگی بین المللی کارگران
مبارزان کمونیست
