نویسنده یادداشت: عبدالله سلاحی
نشستی که قرار است در 18 و 19 فبروری در دوحه برگزار شود، دومین نشست از سلسله نشست‌هایی خوانده می‌شود که سازمان ملل متحد، همراه با نمایندگان دولت‌ها و نهادهای سیاسی و حقوق‌بشری گوناگون، پیرامون اوضاع افغانستان، برگزار کرده و ادامه می‌دهد.
ولی این، دومین گفتن به نشست دوحه، یک تاکتیک لفظی بسیار زیرکانه است؛ زیرا ما می‌دانیم که اکنون جامعه ملل، می‌خواهد، معترضان به حضور طالبان در افغانستان را بنحوی در پروسه صلح آمریکا و طالبان ادغام کند و بگوید؛ اکنون، همه مردم افغانستان و همه گروه‌های مخالف و معترض در برابر طالبان، مثل دولت‌های جهان خواهان تعامل و سازش هستند.
این نشست‌ها، بشکل بسیار ظریفی در پی ترمیم نواقص نشست‌های قبلی دوحه است تا بوسیله آن، طالبان را به مشروعیت داخلی و سپس مشروعیت خارجی برسانند.
اینکه گروه‌های مختلفی چون احزاب، شورای عالی مقاومت و سیاسیون سابق… از اشتراک در چنین نشست‌هایی خوشحال باشند و از آن استقبال کنند، جای تعجب ندارد. ولی وقتیکه می‌بینیم، نهادی زیر نام فعالان زن ( شکل پروژه‌ای شده‌ی حقوق زنان)، از چنین نشستی با طالبان استقبال می‌کند با کمال حیرانی به نیت و شعور سیاسی آن شک می‌کنیم.
نهاد «چتر اتحاد ملی زنان افغانستان»، در اعلامیه خود راجع به نشست دوحه نوشته است:
« ما فعالان حقوق زن که زیر چتر واحد مشارکت سیاسی-مدنی برای آزادی، عدالت و برابری مبارزه می‌نماییم، از تصمیم سرمنشی سازمان ملل که میزبان این کنفرانس است، بابت حضور زنان در آن صمیمانه استقبال و تشکری می‌نماییم».
وقتیکه مبارزات زنان معترض را دنبال کرده باشیم، می‌توانیم بفهمیم که چه نشست‌هایی به نفع زنان ومردم افغانستان و چه نشست‌هایی به دنبال مشروعیت دادن به طالبان است؛ زیرا شعارها و گفتارهای زنان معترض، خود بیانگر سیاست مردمی و برای مردم است. آنان همواره صدا بلند کرده‌اند که هرگونه نشست با طالبان، مساوی است با مشروعیت دادن به طالبان.
پس حالا، چگونه نهاد چتر ملی اتحاد زنان افغانستان که متشکل از گروه‌های مختلف زنان معترض هم است، اعلامیه خوشحالی و استقبال از نشست دوحه را منتشر می‌کند؟!
آیا زنان معترضی که در این نهاد حضور دارند، نمی‌بینند که زیر نام اتحاد و چتر و غیره، به پای خودشان به مجلسی کشانده می‌شوند که آنجا شکنجه‌گران، زندانبانان و قاتلانِ همرزمان شان حضور دارند؟!
مگر شما در کف خیابان‌ها و روی اعلامیه‌های تان، بارها نگفته بودید که هر نشستی همراه با طالبان مساوی با مشروعیت دادن به طالبان است؟!
پس اکنون، چگونه اجازه داده‌اید که نهاد «چتر اتحاد ملی زنان افغانستان» که مدعی داشتن اعضا از زنان معترض است؛ با تناقض آشکار و توهین‌آمیز به شعور سیاسی مردم در اعلامیه خود هم طالبان را قاتل بخواند، خواهان تحریم آنان شود؛ و هم از اشتراک زنان در نشستی با حضور طالبان، ابراز خوشحالی کند:
« ما از اعضای سازمان ملل می‌خواهیم که با قاتلان مردم و زنان افغانستان تعامل ننموده و برسمیت شناختن آنان را تحریم و برای منزوی ساختن و فشار بر طالبان تعزیرات جدید و شدیدتر را اتخاذ نماید…»
مگر این هم به نعل و هم به میخ کوبیدن نیست؟!
امروز، هم رهبری و کل هیئت رهبری این نهاد و هم تک تک اعضای آن که متاسفانه شامل زنان معترض نیز است، پاسخ‌گو هستند.
باید، جواب پس بدهند که چرا می‌خواهند در نشستی حضور داشته باشند که برخلاف خواسته خودشان، نه تنها تعزیرات و تحریمی بر طالبان ایجاد نمی‌کند، بلکه خودش باعث می‌شود، نمایندگان طالبان پا در مجالس بین المللی و نشست‌های مهم با دولت‌ها و نهادهای مختلف بگذارند.
اگر شما خواهان تعامل با طالبان نیستید، پس چرا مثل دیگر زنان معترض که بیرون از این چتر به اصطلاح مبارزاتی، علیه این نشست بگونه انفرادی و جمعی دارند بیانیه صادر می‌کنند، نمی‌ایستید که برعکس؛ می‌روید، نشستی را رسمیت می‌دهید که در آن نماینده طالبان را مثل یک دیموکرات بر کرسی مذاکره می‌نشاند؟!
آیا هر کسی که روزی علیه استبداد برخاست، صلاحیت مذاکره با قاتلان را به دست می‌آورد و می‌تواند به ازای مبارزاتی که انجام داده است، سرنوشت مردم را هم بدست بگیرد؟