راسیسم و آزادی اعتصاب
حسن صالحی
کمونیستها همیشه گفته اند که رشد راسیسم در جامعه فقط به دشمنی به “خارجیان” و پناهندگان محدود نمی شود. راسیسم دشمن انسانیت و دشمن سر سخت طبقه کارگر است. راسیسم دستگاه فکری فاسد طبقات حاکمه در دفاع از سرمایه است.
مدتی پیش Markus Wiechel یکی از نمایندگان حزب راسیستی دمکراتهای سوئد در پارلمان این کشور با هدف محدود کردن حق اعتصاب لایحه ای را به مجلس برد که مورد تایید هم قرار گرفت. طبق این لایحه، قوانین سوئد که که به موجب آن اقدامات حمایتی بخشهای مختلف طبقه کارگر از یک اعتصاب مشخص را مجاز می داند باید مورد بازبینی قرار گیرد. چرا؟ “چون کارفرمایی که در یک نزاع کاری شرکت ندارد بطور غیرعادلانه ای دچار ضرر می شود”!!
راسیستها ظاهرا با اتکا به هویت های ساختگی ملی می خواهند جامعه را از گزند “خارجی ها” مصون نگه دارند تا مثلا “هویت سوئدی” را پاس دارند. پشت این “هویت سوئدی” اما چیزی جز منافع سرمایه دار نخوابیده است. آنجا که منفعت سرمایه دار سوئدی در اثر اقدامات حمایتی کارگران برای گرفتن حق و حقوق خود به خطر بیفتد آنوقت “سوئدی” ها نیزمورد حمله قرار می گیرند. جریانات راسیستی اگر زورشان برسد در ائتلاف با جناحهای دیگر سرمایه داری سعی خواهند کرد که دستاوردهای با ارزش ظبقه کارگر در اروپا را در پیشگاه منافع سرمایه قربانی کنند.
پرواضح است که آزادی حق اعتصاب باید در عین حال به این معنی باشد که کارگران اعتصابی یک مرکز کاری بتوانند نه فقط از کارگران بخشهای دیگر بلکه از کل جامعه درخواست همبستگی و اقدامات حمایتی کنند. در خواست همبستگی برای اعتصاب از بخشهای دیگر کارگری، آزادی فعالیت در سطح منطقه ای، کشوری و بین المللی برای جلب همبستگی مالی و معنوی و یا انجام اعتصاب حمایتی برای اعتصاب بخش مهمی از آزادی اعتصاب است. این سنت و دستاورد جنبش کارگری در اروپاست که به یمن مبارزات خود بدست آورده اند. این حق و حقوق متاسفانه در سالهای گذشته زیر ضرب و تعرض سرمایه داران قرار داشته است.
بعلاوه باید تاکید کنیم که آزادی اعتصاب به این معناست که کارگران نه فقط بر سر مسائل و مشکلاتش خود در این و یا آن کارخانه دست به اعتصاب بزنند بلکه در دفاع از یک امر اجتماعی و یا سیاسی دست به اعتصاب بزند.
نماینده حزب راسیستی دمکراتهای سوئد در لایحه پیشنهادی خود به مجلس سوئد قید کرده بود که “اقدام حمایتی بخشهای دیگر کارگران از یک اعتصاب با جامعه امروز سازگار نیست”! آنچه که با جامعه امروز سازگار نیست نه همبستگی انسانی برای گرفتن حق که حرص و ولع سرمایه داری برای کسب سود بیشتر است که حتی نمی تواند یک حق اولیه انسانی را هم بربتابد.