مبارزان کمونیست
در برنامه امروز، ۸ اوت ۲۰۱۳، اوضاع مصر، موقعیت و دورنمای سرنوشت رژیم اسلامی در جامعه ایران، مورد بررسی قرار گرفتند و ضمن اشاراتی به نکات دیگری از جمله هشدار مقامات آمریکا در باره طرح تعرض نیروهای القاعده و اوضاع جاری تونس، کتاب “توهم خدا” از ریچارد داوکینز برای مطالعه به شنوندگان رادیو سپهر معرفی شد.
در مورد نکته اول و به عنوان اولین نمایش “اعتدال” روحانی، انتخاب “پور محمدی” یکی از برگزیدگان خمینی در هیات سه نفره قتل عام زندانیان سیاسی تابستان ۱۳۶۷، آنهم به عنوان وزیر “دادگستری” یک سوال جدی را در برابر ما قرار میدهد. آیا آنطور که طیفهای مختلف پرو رژیمهای به اپوزیسیون رانده شده مدعی اند، واقعا میتوان رژیم اسلامی را از درون و به تدریج اصلاح کرد و آیا جامعه ایران پس از سی سال حاکمیت رژیم اسلامی، با روند نهادینه شدن رژیم اسلامی روبروست؟ آیا رژیم اسلامی میتواند در موقعیت مشابه مثلا عربستان و پاکستان قرار گیرد؟ آیا رژیم اسلامی و تمامی تظاهر نمودهای اسلامی و شرعی با تمامی جدا سازیها و اعدامها و کشتارها، قادر شده است که جامعه ایران را از ریشه به رنگ خود درآورد؟ آیا واقعا علیرغم تحولات بیش از یک سده پس از انقلاب مشروطه، پروسه سرمایه داری شدن جامعه ایران، از بنیان برافکندن شیوه های تولیه ماقبل سرمایه داری و قوم و قوم گرائی و بافت طایفه ای و خانخانی مبتنی بر آن، حل مساله ارضی از “بالا”، تکان شدید اجتماعی ای که در شورش ها و اعتراضات شهری، موجب و بانی بزیر افکندن رژیم سلطنت شد، براحتی زمینه را برای تبدیل شدن جامعه ایران به سوی یک جامعه “اسلامی” از نوع پاکستان و عربستان فراهم میکند؟ آیا میتوان جامعه ایران را یک جامعه نهادینه شده سنتی و اسلامی بازتعریف کرد؟ پاکستان، علیرغم دستیابی به بمب اتم، هنوز هم که هنوز است به عنوان یک جامعه بسته و تقسیم شده بین سکتهای مذهبی شناخته شده است. به نظر میرسد که سیر تحولات پاکستان از طریق مکانیسم تحولات اجتماعی “درونی” به برون رفت از این انزوا منجر نخواهد شد. اوضاع عربستان نیز چنین است. در نتیجه موضع افراد و طیفهائی که صورت مساله خود را به عنوان مساله جامعه ایران تغییر داده اند، قبلا با پیش فرضهای ذهنیات و مشغله های خود، سوال وارونه ای را طرح میکنند. به این معنی که رژیم اسلامی، رژیمی نهادینه شده در یک جامعه “اسلامی شده” است و باید مثل هر رژیم تثبیت شده دیگری، مردم با طرح”مطالبات” خود برای “تغییر رفتاری” آن بکوشند. به این معنی پیش فرض غلط این است که مردم و تاریخ تحولات بیش از یک سده جامعه ایران، در همان حال نماینده و بازتاب بیان دولتی رژیم اسلامی نیز هستند و در پروسه “انقلاب اسلامی” هضم شده اند. همه تاکیدات بر “سیر مسالمت آمیز” و گریز از خشونت و منتسب به مردم در حقیقت نمایشی از تسلیم به موقعیت برگشت ناپذیر و “غیر قابل سرنگونی” رژیم اسلامی است. واقعیت این است که مستقل از تحولات ریشه دار در جامعه ایران، رژیم اسلامی ترکیبی از گانگسترهای متخاصم است که هیچ قدرت “ولی فقیه” و توسل به معجزه امام زمان، قادر به یک دست کردن آنها نیست. آنچه که اتفاقا این تخاصمات و جنگ جناحهای رژیم را تشدید میکند، که به یک خصیصه رژیم اسلامی تبدیل شده است اتفاقا یک نافرمانی عمیق بسیار ریشه دار در سرتاپای جامعه ایران علیه حاکمیت اسلامی است.، با وجود همه نصایح آیات عظام و شخص ولی فقیه، هیچگاه نتوانسته اند از تظاهر این تخاصم باندها و جناحها جلوگیری کنند. نمونه درگیری علنی لاریجانی و احمدی نژاد در مجلس اسلامی و ماجرای قطع سخنرانی لاریجانی در قم، که مشخص شده است سپاه و اداره اطلاعات قم و “حلقه””پرتو” وابسته به شیخ مصباح یزدی سازمانده آن بوده اند. فقط مشتی از خروار است. بعلاوه در ایران، صرفنظر از مصافهای بسیار زیادی که جامعه با اسلام سیاسی داشته است، اقشار قابل توجهی از مردم، انسانهای تحصیلکره که اتفاقا از نظر مادی موقعیت نسبتا خوبی دارند، حاضر به زندگی تحت حاکمیت اسلام نیستند. به شهادت پدیده رو به گسترش دائمی “فرار مغزها” و سیل همیشگی جوانان ایران، حتی با تقبل خطرات بیشمار، برای خارج شدن از ایران و پناهندگی به غرب. سوال “متعارف و نهادینه شدن” رژیم اسلامی، قبل از اینکه از متن جامعه ایران و سیر تحولات عمیق و طولانی آن برگفته شده باشد، یک “موضع” سیاسی و یک نظر، که طیفهای مختلفی در آن سهیم اند، و بالا بردن پرچم سفید در مواجهه با اختناق و حاکمیت سیاه رژیم اسلامی است که وزیر دادگستری اش در دولت “اعتدال” امثال پور محمدی و پیشین تر، جنایتکارانی چون لاجوردی “دادستان” آن اند. این موضع پاسخ به سوال آیا رژیم اسلامی سرمایه داری است یا نه، نیست. این موضع پاسخ مثبت به این سوال است که طراحان آن اعلام کرده اند که حاکمیت اسلام سیاسی تثبیت و برگشت ناپذیر شده است و خود آنها بالا بردن پرچم تسلیم را در لفافه توضیحات مغلق ظاهرا “تئوریک” رنگ و لعاب میدهند. این موضع و نمایندگان سیاسی و “عقیدتی” آن، با تمامی طیفهای متلون چپ و راست و میانه و دگراندیش، و شامل همه انزواهای عافیت طلب “کمونیستی” در آینده جامعه ایران هیچ وزن و نیروی قائم بالذاتی نخواهند بود. این موضع “گروه فشاری” به یکی از جناحهای رژیم اسلامی برای نهادینه و متعارف شدن، با سقوط رژیم اسلامی، دود میشود و به هوا میرود.
در مورد اوضاع مصر، آخرین تحولات و تلاشهای مختلف دولتهای حاشیه خلیج و پارلمان اروپا و همچنین سناتورهای آمریکا، از جمله مک کین، برای وساطت و ایجاد نوعی سازش و توافق بین رژیم نظامی ژنرال السیسی و اخوان المسلمین، به بن بست رسید و به تعبیر مک کین، مصر در آستانه “سقوط” قرار گرفته است. اینها عواقب و نتیجه دخالتهای خود در ماجرای جنگ خلیج در سال ۱۹۹۱ و جنگ ۲۰۰۳ در عراق را می بینند و آنها را “جمع بندی” کرده اند. گفته اند اشباه بزرگی بود که حزب بعث را منحل کردند و زرادخانه صدام حسین را بروی نیروهای “ناباب” باز کردند. خود مقامات آمریکا در تداوم جنگ ۲۰۰۳، بطور سازمانیافته حکومت “سنی” ها را بویژه در بغداد، زیر فشار گذاشتند تا باندها و گانگسترهای رنگارنگ حزب الدعوه، و مجلس اعلای اسلامی و لشکر بدر و جماعت صدر قدرت و حاکمیت شان را تثبیت کنند. زندان ابوغریب را سازمان دادند و موجی از کشتارهای بیرحمانه و جنایات شنیع را از جمله در “فلوجه” مرتکب شدند. عملیات انتحاری و شکل گیری جوخه های انتقام که زمینه را برای بازی رژیم اسلامی در ایران نیز فراهم کرد، جامعه عراق را از نه تنها تولید و سرمایه گذاری و “امنیت”، بلکه از دایره “تمدن” کنار گذاشت. هشدار مقامات آمریکائی در مورد مصر بویژه، در واقع نوعی هشدار به تکرار سناریو عراق است. اینکه مک کین مصر را در حال “سقوط” میداند، مکمل انتظارات خود او و طبقه حاکم در آمریکا برای بقاء مصر به عنوان حلقه واسط بین سرمایه جهانی، و قاره آفریقا و خاورمیانه و “جهان اسلام” است. با ماجراجوئی ارتش و نمایش سریع میل به شریعت کردن قوانین مدنی در دوره کوتاه زمامداری مرسی و اخوان المسلمین، مصر در آستانه یک انفجار از نوع مهیب و ترسناک آن قرار گرفته است.
و در پایان برنامه امروز، کتاب بسیار جذاب و خواندنی “ریچارد داوکینز” زیست شناس برجسته و پرفسور در دانشگاه آکسفورد، تحت عنوان “توهم خدا” ( God Delusion The ) به شنوندگان رادیو معرفی شد.
برای شنیدن کل گفتگوی امروز با رادیو سپهر، لینک زیر را کلیک کنید:
http://www.radiosepehr.se/interviews/2013/IrajFarzad130808.wma
