نگاهی کوتاه به وضعیت زنان کارگر در طول جوامع طبقاتی!
ستم بر زنان از زمانی اغاز شد که جامعه به طبقات تقسیم شد و اولین اختلاف طبقاتی این بود که جنس مذکر بر جنس مونث برتری پیدا کرد. در طول تاریخ جوامع طبقاتی ستم بر زن بر اساس منافع طبقه ی حاکم تغییر پیدا کرده است. در نظام سرمایه داری طبقه ی سرمایه دار اگر در یک مقطع نیروی کار زنان را به عنوان نیروی کار ارزان مورد بهره برداری و استثمار قرار داد، در مرحله ی رکود و بحران سرمایه داری همین نیرو به مثابه ضربه ی پذیرترین بخش طبقه ی کارگر همیشه در معرض اخراج و فرستادن به گوشه ی اشپزخانه بود. در هنگام بیکار سازی های اجباری همیشه زنان کارگر جز اولین بخش طبقه ی کارگر بودند که بیکار می شدند. این وضعیت باعث دور شدن زنان از اینکه مانند مردان حق و حقوق مساوی داشته باشند، می شود.
زن از ابتدای طبقاتی شدن جامعه تا به امروز به عنوان جنس دوم محسوب شده است و در نظام سرمایه داری هم سرمایه داران از این امر استفاده کرده تا در ازای کار زن و مرد حقوق کمتری به زنان بدهند و این خود به دلیل این بوده که زنان همیشه جنس دوم به حساب امده اند.
زن در جامعه ی سرمایه داری نه تنها از جانب صاحبان ابزار تولید و سرمایه داران مورد استثمار وحشیانه قرار می گیرد، بلکه در خانواده به دلیل اینکه، از جانب طبقه ی حاکم و مدافعین وضع موجود ب فرهنگ مردسالاری حتی در پیشرفته ترین کشورهای غربی ترویج میشود، زنان همیشه به صورت مضاعف مورد استثمار قرار می گیرند. در این شرایط زن کارگر هم در محیط کار استثمار می شود و هم در منزل از جانب شوهرش مورد استثمار قرار می گیرد. زنان کارگر در بیشتر کشورهای سرمایه داری بعد از بازگشت از سر کار ناچار به انجام کار طاقت فرسای خانه هم هستند.
در کشورهایی مانند ایران که روبنای سیاسی یک دیکتاتوری مذهبی است و مذهب نقش اصلی را در اداره ی سیاسی جامعه ایفا می کند، زنان نه تنها از استثمار به عنوان کارگر رنج می برند، در عین حال به دلیل حاکم بودن مذهب از لحاظ ازادی های فردی هم شدیدن در تنگنا هستند. مذهب یکی از عوامل اصلی دامن زدن به فرهنگ مردسالاری در جامعه ایران است.
جنبش های فمینستی، اگر چه به ظاهر پرچم دفاع از زنان را بالا برده اما به دلیل عدم نقد ریشه یی به نظام سرمایه داری، همواره مشغول بازتولید نظام سرمایه داری در اشکال دیگر هستند.
در جوامعی مانند جوامع غربی زنان با دست اوردن ازادی هایی که مهر لیبرالیسم فرهنگی را بر خود دارند، از زنان همواره مانند کالایی بهره برداری می شود، زن در جوامع اروپایی کالایی است برای فروش اجناس و کالاهای تولیدی سرمایه داران. در این جوامع از زنان خوش استیل برای فروش کالاهایی مانند اتومبیل و غیره استفاده می شود.
تنها جنبشی که می تواند تمام این گرایش ها را از موضع طبقه ی کارگر به نقد بکشد، کمونیسم است و تنها چیزی که می تواند زنان را از وضعیت نابرابر موجود نجات دهد، الغای مالکیت خصوصی بر ابزار تولید است.
زنان باید از هر لحاظ این امکان را داشته باشند که مانند مردان در تولید اجتماعی سهیم بوده و حق و حقوق برابر از هر لحاظ با مردان داشته باشند. چنین چیزی تنها در جامعه ی سوسیالیستی و کمونیستی ممکن است، اما مبارزه برای بهبود وضعیت زنان کارگر، مبارزه برای حقوق برابر در ازای کار برابر، مبارزه برای تحمیل پایه یی ترین حقوق انسانی در چارچوب نظام سرمایه داری یک ضرورت گریز ناپذیر است که کمونیست ها باید همواره به ان توجه کنند.
ما به مثابه ی زنان ازادی خواه و برابری طلب کارگر باید با اتحاد طبقاتی با هم طبقه یی هایمان برای بدست اوردن حقوق خود، حقوقی که تاکنون در جوامع طبقاتی و اختناق زده ی مذهبی از ان محروم بوده مبارزه کرده و با مبارزات و اتحاد عمل با دیگر جنبش های مترقی اجتماعی بکوشیم که به اهداف انقلابی و رادیکال خود برسیم.
زنان کارگر در ایران، علاوه بر اینکه به عنوان کارگر استثمار می شوند، به دلیل زن بودنشان به عنوان انسان کامل به حساب نمی ایند. ما در چنین وضعیتی که سالهای سال زنان کارگر از ان رنج می برند ، باید بتوانیم با مبارزات عملی در محیط کار و زندگی خودمان و هم طبقه یی هایمان را نجات دهیم.
نیمی از جامعه انسانی را زنان تشکیل میدهند، کارگران در جوامع طبقاتی اکثریت جامعه را تشکیل می دهند. ما زنان کارگر و زحمتکش اگر بتوانیم اتحاد واقعی و عملی را با دیگر هم طبقه یی هایمان شکل دهیم می توانیم یک جامعه ی ازاد و برابر برای خود و دیگر هم طبقه یی هایمان شکل دهیم.
کویستان امینی
20.02.2013
انگلیس