کارگران با انتخابات رژیم اسلامی چگونه برخورد کنند؟
مصاحبه “کارگر کمونیست” با خلیل کیوان
کارگر کمونیست: بار دیگر با انتخابات ریاست جمهوری اسلامی مواجه هستیم. به نظر شما کارگران در مواجه با این به اصطلاح انتخابات چگونه باید برخورد کنند؟
خلیل کیوان: از منظر لایه های ناراضی مرفه جامعه، شاید این سئوال کمی تامل برانگیز باشد اما برای طبقه کارگر قاعدتا باید موضوع سر راست و روشنی باشد. بخش ناراضی به اصطلاح طبقه متوسط به هر حال از رفاه برخوردار است، حاشیه امن دارد و با قدرت پول روزنه هایی هم، برای تحمل اوضاع نفس گیر در جامعه، برای خود تعبیه کرده است. از اینرو، برای آنها، این سئوال بازی می تواند باشد. برای کارگر چنین نیست. کارگر رفاه ندارد. حاشیه امن ندارد و روزنه ای برای کاهش و یا تخفیف مصائب و آلام زندگی در فضای خفقان زده کشور را هم ندارد. بعلاوه، هیچ امید و چشم اندازی برای یک زندگی بهتر با وجود جمهوری اسلامی، برایش متصور نیست. از این زاویه، شرکت در انتخابات برای کارگران موضوعیت ندارد. اما کارگران نباید بی تفاوت از کنار این مسئله بگذرند. بلکه باید تلاش کنند که این نمایش را به شکست بکشانند. این ممکن است، مشروط به اینکه سیاست فعالی را در دستور قرار دهند.
بخش اعظم جمعیت کشور را کارگران تشکیل می دهند. این نیرو تعیین کننده است. اگر رویکرد “نه به انتخابات” و بشکست کشاندن آن در میان کارگران مقبولیت پیدا کند، می توان تصور کرد که فضای سیاسی کشور را تحت تاثیر بگذارند. در صورتیکه، کارگران کمپین “نه به شرکت در انتخابات” را، در دستور قرار دهند و فعالانه برای آن تلاش کنند، می توان انتظار داشت که انتخاباتی بی رمق برگزار شود و ضربه ای سنگین به دستگاه مافیایی جمهوری اسلامی وارد گردد. کارگر باید برای شکست انتخابات، تضعیف جمهوری اسلامی و در هم ریختن صفوف اوباش حاکم و نهایتا برچیدن بساط انگل های مفتخور، خیز بردارد.
کارگر کمونیست: بعضی ها، و بعضا با زبان چپها هم، می گویند که اگر در این انتخابات شرکت نکنیم، راه قدرت گیری مثلا باند هارتر رژیم اسلامی به قدرت خواهد رسید. می گویند موسوی از احمدی نژاد بهتر است و یا روحانی از رئیسی بهتر است. جواب شما به این استدلال چیست؟
خلیل کیوان: ابتدا اجازه بدهید چند کلمه ای درباره این نوع “چپ” بگویم. طرفداری از رژیم اسلامی آدم را انگشت نما می کند و در نتیجه طرفی که می خواهد با اما و اگر و زبان الکن از این رژیم جنایتکار دفاع کند، مجبور است برایش یک قالب معتبر و مردم پسند پیدا کند که شباهت به ادبیات چپ پیدا می کند. اینها نه واقعی هستند و نه کسی آنها را با چپ عوضی می گیرد. وقت خودشان را بیهوده تلف می کنند.
اما در مورد بخش اصلی سئوالتان، باید بگویم انتخاباتی در کار نیست. این مراسمی برای تقسیم قدرت بین جناح ها و باندهای مختلف حکومت است. اصولگرا، اصلاح طلب و اعتدال گرا، به نوبت دولت را در اختیار داشته اند. هر کدام از این جناح ها که روی کار آمده اند تغییری در وضعیت کارگران صورت نگرفته است. کمترین پیشروی ها در مقابل این دولت ها با تلاش و مبارزه متحد کارگران میسر شده است. جمهوری اسلامی مثل هر حکومت سرمایه داری دیگر در خدمت سرمایه داران است. با این تفاوت که دستجات تا مغز استخوان فاسد و مافیایی کنترل کشور را در دست دارند.
بد و بدتر فورمولی است ساخته و پرداخته همین حکومت اسلامی که به آن متوسل میشود تا مردم را تحریک کند و به پای صندوق ها بکشاند. انتخاب بین فاسد و فاسدتر و یا جانی و جانی تر وصف مناسبتری برای این انتخابات است. جناح ها و کاندیداهایشان تفاوت ماهوی با هم ندارند. با هم در رقابت اند ولی در اصول یکی هستند. با هم در جدال اند اما در مقابل مردم و بویژه در مقابل کارگران متحدند. جناح ها با همه تفاورت هایی که با هم دارند، مکمل یکدیگر عمل میکنند. هر زمان گاری جمهوری اسلامی در گل گیر کرده است، دولت را از دست این جناح به آن دست آن یکی داده اند که حکومت شان را نجات بدهند. داستان این انتخابات هم مثل انتخابات دوره های قبل است. هیچ کدام از دستجات حکومت فاسد و مافیایی نه قصد دارد و نه در توانش است که بهبودی در وضعیت طبقه کارگر ایجاد کند.
در دولت بعدی، چه اصولگرا و چه معتدل، سهم کارگر باز هم حداقل دستمزد چند برابر زیر خط فقر است. محیطهای کار امنیتی است و سرکوب حرکتهای اعتراضی کارگران و دستگیری و صدور احکام سنگین برای فعالین کارگری ادامه خواهد داشت. حق تشکل، اعتصاب و اعتراض از ممنوعات است. بنابراین، کارگری که به پای صندوق رای می رود مثل برده ای است که زنجیر برده گی خود را محکمتر میکند. برای چنین فردی فقط باید تاسف خورد. کارگران می توانند و باید این به اصطلاح انتخابات و این بساط را به شکست بکشانند.
«مصاحبه توسط ناصر اصغری از تحریریه کارگر کمونیست تهیه شده»