!وضعیت طبقه ی کارگر در ایران، مشکلات و موانع سازمان یابی
یکی از مشکلات اصلی طبقه ی کارگر، حاکم بودن یک سیستم سرمایه داری دیکتاتوری است، که کثیف ترین قانون کار را به طبقه ی کارگر تحمیل کرده است. قانون کار ایران یک قانون کار شدیدن ضد کارگری است. نهادهایی مانند شورای اسلامی کار به عنوان عوامل جمهوری اسلامی، از زمره ی ضد کارگری ترین نهاد ها هستند که همواره علیه طبقه ی کارگر عمل می کنند. اینها به عنوان مزدوران سرمایه دار، در محیط کار تلاش می کنند همواره به عنوان متحد سرمایه داران علیه کارگران عمل کنند.
مبارزات واقعی طبقه ی کارگر مبارزات خاموشی هستند. ما در محیط کار تشکل های توده یی نداریم. نداشتن تشکل کارگری توده ایی مستقل، تشکلی که نماینده ی طبقه ی کارگر باشد، باعث شده است که کارگران نتوانند به هیچ وجه حق خود را بگیرند. طبقه ی کارگر ایران چند بار زیر خط فقر است. قرادادها اکثرن قرارداد های موقت هستند و این باعث ضربه پذیری کارگر ها می شود. کارگران در ایران با توجه به اینکه قرارداد رسمی ندارند، همیشه در معرض اخراج هستند. قرارداد های موقت و سفید امضا باعث شده است که کارگران همواره با خطر اخراج روبرو باشند و جرات اعتراض نداشته باشند، در این شرایط است که کارگران از ابزار تشکل مستقل کارگری خود به دلیل ترس از اخراج و از دست دادن معیشت ناچارا محروم می شوند.
برای راه انداختن یک تشکل صنفی طبقه ی کارگر با هزار و یک مشکل روبرو است. تشکل سه جانبه ی کارگران دولت و سرمایه داران همواره علیه کارگران عمل کرده و می کند.
در چنین شرایطی با چه راههایی می توان به یک تشکل کارگری مستقل دست پیدا کرد؟
جواب دادن به این سوال شاید بسیار اسان نباشد. در شرایطی که حاکمیت سیاسی در ایران هر حرکت اعتراضی و کارگری را به شدیدترین شکل سرکوب می کند، درست کردن یک تشکل باید در کمال احتیاط صورت گیرد. یعنی باید تمام راههایی که سرمایه داری و دولت به مثابه ی حامی منافع سرمایه داران،برای سرکوب کارگران در پیش گرفته اند خنثی شود و در مقابل یک تلفیقی از کار علنی و مخفی در محیط کار شکل بگیرد.
لازم نیست که جلسات کارگری به صورت علنی برگزار شود. کارگران می توانند جلسات علنی را تنها زمانی برگزار کنند، که توازان قوا به نفع انان تغییر کرده است، اما در شرایطی که کارگران توانایی قدرت نمایی را ندارند، برگزاری جلسات علنی می تواند بزرگترین ضربه را به خود کارگران وارد اورد.
یک تشکل مستقل کارگری باید بر اساس سنت مجمع عمومی شکل بگیرد و علیرغم تمام مشکلاتی که کارگران دارند، باید جلسات به صورت منظم برگزار شود تا بتواند یک هماهنگی و همنظری و همدستی در بین کارگران فلان تشکل محیط کار صورت گیرد.
من به عنوان یک فعال کارگری که سالها در شرکت های مختلف مانند فولاد خوزستان کار و فعالیت کرده ام صحبت می کنم. بارها به دلیل اعتراض برای گرفتن حقوق معوقه ی خود مورد تهدید قرار گرفته ام و سرانجام به خاطر سازمان دادن یک اعتراض کارگری از سر کار اخراج شده ام.
طبقه ی کارگر راه دیگری جز تشکل یابی ندارد. ابزار مبارزه ی این طبقه تشکل است و بدون تشکل طبقه ی کارگر سلاحی برای مبارزه ندارد. تشکل محیط کار می تواند در هر شرایطی تاثیر گذار باشد، چرا؟ چون با توقف تولید می توان به راحتی سود انچه که اساس سرمایه داری را تشکیل می دهد متوقف کرد و سرمایه داران و دولت های حامی ان را با عقب نشینی روبر کرد و حق و حقوق خود را تحمیل کرد.
مبارزات روزمره ی طبقه ی کارگر باعث می شود که این طبقه در چارچوب های بورژوایی موجود یک زندگی بهتر را داشته باشد، البته نباید فراموش کنیم هر نوع توهم به خوشبختی در چارچوب نظام سرمایه داری مرگ طبقه ی کارگر است.
رفورمیسم به عنوان یک گرایش راست در جنبش کارگری همواره در تلاش برای برقراری سازش بین کارگران و سرمایه داران بوده و همشه اشتی طبقاتی را به جای مبارزه ی طبقاتی تبلیغ کرده است. فعالین کارگری محیط کار و کارگران باید هشیار بوده و از نفوذ عوامل رفورمیست به تشکل هایشان جلوگیری به عمل اورند.
محمد فاتحی
آلمان