در حاشیه نامه کارکنان صنعت نفت به روحانی!
این هفته کارکنان صنعت نفت طی نامه ای به روحانی خواستار رسیدگی به مشکلاتشان شدند. در بخش هایی از این نامه آمده است:
“از اجرای قانون اختیارات وزارت نفت با شما سخن می‌گوییم که این روزها بررسی و اجرای آن در پیچ و خم‌های طولانی وزارتخانهٔ مربوطه گیر کرده و انگار صدای ما به گوش هیچ یک از افراد آن تشکیلات ذیربط نمی‌رسد. از حذف یکباره چندین هزار سمت در رده های مختلف شغلی در کلیهٔ ارگانهای تابعهٔ وزارت نفت با شما سخن می‌گوییم که بی‌هیچ توجیه خاصی کماکان ادامه دارد. از بالا بردن سن بازنشستگی از ٦٠ سال به ٦٥ سال و قابل ارتقاء به ٧٠ سالگی با شما می‌گوییم که به دلایل نا‌معلوم تصویب و اجرایی گردید. از وخامت اوضاع روحی کارکنان جوان آن وزرات مبنی بر عدم تامین معیشتشان با شما حرف می‌زنیم که علی رغم تحمل ساعات کار طولانی در شرایط سنگین و طاقت فرسا، دستمزد‌هایشان کفاف زندگی‌هایشان را نمی‌دهد”.
این بخشی از نامه کارکنان صنعت نفت می باشد که در آن از مقامات حکومتی و شخص روحانی خواستار برآورده شدن خواسته هایشان شده اند. خود کارکنان صنعت نفت که مهمترین بخش اقتصاد حکومت می باشند، به خوبی می دانند که این نامه نگاریها نتیجه نداده و وزرات نفت، زنگنه وزیر نفت و باندهای حکومتی ساکن در این بخش صنعت وقعی به نامه و درخواستهای کارگران نخواهند داد. همچنان که تا حالا همینطور بوده است.
مطالبات کارگران و کارکنان صنعت نفت، بویژه موضوع دستمزدها، بدی شرایط آب و هوا،افزایش سن بازنشستگی و برخورداری از مزایای کار در شرایط بشدت بد آب و هوایی در این بخش از صنعت؛ خواستهای مهم کارکنان و کارگران می باشند.به این مطالبات باید موضوع مسکن و هزینه ایاب و ذهاب، عدم امنیت شغلی و وقوع دهها حادثه در حین کار و.. را اضافه کرد.
هزاران کارگر صنعت نفت در یک چنین وضعیتی مشغول به کار هستند. حقوق های بخش های مختلف کارگران ماهها با تعویق پرداخت میشود. بازنشستگی و برخورداری از حقوق های مناسب برای یک زندگی حداقلی از مشکلات دیگر شان می باشد. صندوق های بازنشستگی در شرکت نفت مکانی برای بخور و بچاپ و دزدیهای باندهای حکومتی تبدیل شده است. همزمان با تحمیل یک چنین وضعیتی به کارگران و کارکنان صنعت نفت، دزدان حکومتی وبیت رهبری و دولت روزانه میلیاردها تومان رسما می دزدند.
کشتی نفت کش را با میلیونها بشکه نفت دزدیدند. چندین دکل نفتی را دزدیدند و فروختند و میلیونها دلار را بالا کشیدند.برای باندهای سرکوبگر نیروی انتظامی و برای تامین هزینه هایشان میلیونها بشکه نفت هدیه دادند. همه این اتفاقات در صنعت نفت و در برابر چشمان هزاران کارگر و کارکن اتفاق می افتد. کارگر مسکن ندارد،به بهانه های مختلف وبرای تامین مسکن از کارگران اخاذی کرده اند، بیمه درمانی ندارد،اگر اعتراض کند اخراج و دستگیر میشود و.. این سیاست رسمی حکومت در برخورد به کارگران می باشد.
دولت روحانی، زنگنه وزیر نفت و کل باندهای حکومتی در این بخش مهم و درآمد زای حکومت مشغول دزدی و چپاوول و غارت می باشند. امر حکومت و وزات نفت سازماندهی و تضمین ادامه کاری غارت و چپاوول نفت و دزدی های افسانه ای برای پر کردن کیسه دزدان حکومت می باشد. دولت روحانی که در راس ارگان اجرایی این مافیای عظیم دزدان قراردارد، کارش راست و ریست کردن دزدیها و تقسیم سهام دزدی های افسانه ای بین باندهای مافیایی دزدان حکومت می باشد.قرار نیست این دولت به داد کارگران نفت برسد و خواستهایشان را برآورده نماید. این دولت امر دیگری دارد.
کارگران و کارکنان نفت هم به خوبی می دانند که نامه نگاری دردی از کارگران را دعوا نخواهد کرد. این را بارها و در طول سه دهه گذشته شاهد بوده اند. تنها راه چاره و راه حل مبارزه و اعتراض می باشد.این را بارها کارگران تجربه کرده اند. کارگران در سال ١٩٩٧ برابر با ١٣٧٥راه نشان دادند. آن موقع هم جمهوری اسلامی و دولت رفسنجانی به بهانه “آغازدوره سازندگی” کارگران را مجبور به اضافه کاری، افزایش تولید نفت با دستمزدهای ناچیز کرد. اما کارگران عقب ننشستند. تصمیم به اعتصاب گرفتند.
اعتصاب کارگران علیرغم تقلاها و تلاشهای حکومت برای سرکوب،اخراج و دستگیری چندین هفته ادامه داشت و یک همبستگی جهانی با کارگران دامن زد. حکومت مجبور شد عقب بنشیند و بخشا مجبور به قبول حواستهای کارگران شد. این یک نمونه موفق مبارزه کارگران و کارکنان نفت بود.برای اطلاعات بیشتر به کتاب فقط کارگران می توانند مراجعه کنید. لینک
http://www.kargaran.org/٠٧campaine/k-naft/٠٠fehrest.htm
امروز هم راه و چاره همین است. دست زدن به اعتراض و مبارزه برای تحمیل خواستها به حکومت. راه دیگری نیست. کارگران و کارکنان بخش های مختلف نفت از تولید و حفاری گرفته تا پالایشگاها و پتروشیمی ها مدام درگیر اعتراض و مبارزه با حکومت برای رسیدن به حداقل خواستهایشان هستند. در نتیجه کارگران و کارکنان صنعت نفت هم چاره ای جز این ندارند وارد یک دور دیگری از مبارزه و اعتراض سراسری و سازمانیافته بشوند. زمینه های اعتراض وجود دارد. بخشا محافل و جمع ها و فعالین کارگری در همین اعتراضات جاری نقش دارند.فضا و جو جامعه اعتراضی تر شده است. حکومت در موقعیت بسیار شکننده تر بویژه در برابر کارگران و کارکنان نفت قرار دارد. نگاهی به اعتراضات بخش های مختلف کارگران به خوبی نشان می دهد که حکومت علیرغم خط و نشان کشیدنهایش برعلیه مبارزات کارگران، در موارد زیادی چاره ای جز عقب نشینی در برابر اعتراضات کارگران ندارد.
در صنعت نفت که کلیدی ترین و حساس ترین و بخشا سازمانیافته ترین بخش اقتصاد حکومت است، در عین حال ضربه پذیرترین بخش اقتصاد حکومت می باشد. اگر هزاران کارگر با مطالبات روشن و خواستهایشان و در ابعاد سراسری تر و گسترده دست به مبارزه زده و به میدن بیایند،اعتصاب و مبارزه طولانی مدت برای رسیدن به مطالباتشان را آغاز نمایند، حکومت براحتی نخواهد توانست کارگران را سرکوب نمایدو ناچارخواهد شد به بخشی از خواستهای کارگران تن بدهد. نفس حکومت در دست هزاران کارگر و کارکن صنعت نفت می باشد. کارگران و کارکنان صنعت نفت درسال ٥٧ با اعتصاب و بستن شیرهای نفت، حکومت پهلوی را ساقط کردند. در سال ١٩٩٧ به دنبال چند هفته اعتراض و مقاومت و مبارزه بخش هایی از خواستهایشان را به حکومت تحمیل کردند. امروز با گذشت نزدیک به دو دهه از آن روزها، کارگران در موقعیتی هستند که سازمانیافته تر، و متحدانه تر وبا خواستهای روشن، آن روزها و آن مبارزات را تکرار نمایند. حکومت از تکرار آن روزها وحشت دارد. این وحشت حکومت نقطه قدرت کارگران می باشد. باید از این تحربیات مبارزاتی برای گسترش اعتراضات امروز استفاده کرد.
نامه نگاری و درخواست از مقامات حکومت دزدان و قاتلان کارگران و مردم ایران، حکومتی که فکر و ذکرش دزدی و چپاوول کارگران می باشد، حکومتی که بدین شرایط کار و دستمزدهای چندین برابر زیر خط فقر رسمی را به کارگران تحمیل کرده،فقط یک زبان می فهمد. و آن زبان زور اعتراض و مبارزه کارگران است. هر چی امروز کارگر در ایران دارد، از جمله کارگران و کارکنان نفت، حاصل وثمره اعتصابات و مبارزاتشان است. برای رسیدن به همه آن مطالبات و خواستهای که در نامه نگاری کارکنان صنعت نفت آمده است، چاره ای جز گسترش اعتراض و مبارزه برای تحمیل این خواستها به حکومت و از جمله دولت روحانی و جود ندارد.
محمد شکوهی