زنده باد اول ماه مه، روز اعلام اتحاد و همبستگی کارگران جهان
برگرفته از نشریه ی جهان امروز، شماره ی 351
فرشید شکری
اول ماه مه، روز جهانی کارگر، در راه است. در این روز خجسته، کارگران همه ی کشورها به خیابانها سرازیر میشوند و از این طریق، قدرت طبقاتی اشان را به نمایش میگذارند. حضور کارگران جهان در این مارش عظیم و پرشکوه، مؤید انترناسیونالیسم پرولتری، همبستگی و اتحاد طبقاتی در مقابل سرمایه داران و دولت هایشان است.
روز جهانی کارگر، در اساس روز بیان نفرت و انزجار از بی حقوقی های موجود، و روز صدور کیفرخواست انسانیت علیه بربریتِ نظام سرمایه داری، است. در این روز، توده های تحتِ ستم و استثمار طبقاتی به صراحت اعلام میدارند: « ما کارگران جهان خواهان دنیایی آزاد و برابر، دنیایی عاری از هر گونه ستم و بی حقوقی، دنیایی بدون فقر و جنگ و بی عدالتی، و دنیایی مملو از رفاه و آسایش برای انسانها هستیم.»
شرکت وسیع زنان و مردان کارگر، فعالین رادیکال و ریشه بین کارگری، جریانات کمونیست، و چالشگران چپ جنبش های اجتماعی در آکسیون ها و راهپیمایی های روز جهانی کارگر، همچنین حاوی این پیغام است: « شما طبقات حاکم، استراتژیست ها، و تئوریسین های بورژوازی برای همیشه نمیتوانید با اعمال زور و سرکوب، با بهره گیری از رسانه ها، و با نگارش هجونامه هایتان مبارزات ما کارگران را از جوهر انقلابی اش تهی کنید. »
بی گمان کسانی هم که به جامه ی مدافعین طبقه ی کارگر درآمده اند، ولی با سرهم کردن تزهائی و آوردن استدلالات بی اساس به رد امکان نابودی سرمایه داری مشغولند؛ و یا آنانی که در تلاش برای پاک کردن روح انقلابی مارکسیسم و احاله ی انقلاب کارگری و ایجاد سوسیالیسم به زمانی نامعلوم اند؛ باید بدانند، مغلطه و بحث های گمراه کننده ی آنها، و تئوری ها و رهنمودهایشان جهت به سازش کشانیدن جدال های طبقه ی کارگر محکوم به شکست است، زیرا کارگران کمونیست از امر افشاء و تقابل با نظرات رویزیونیستی، رفرمیستی و ضد انقلابی آنان دمی غفلت نخواهند کرد.
و اما، کارگران جهان در اوضاع و احوالی به استقبال روز جهانی کارگر در اول ماهِ مه 2016 میروند که تبعات و آثار مخرب بحران و آشفتگی اقتصاد کاپیتالیستی پس از گذشت چند سال از آغاز آن، همچنان بر زندگی 99 درصدی ها و یا چند میلیارد کارگر و خانواده های ایشان مشاهده میگردد.
علاوه بر جنگ و خونریزی در برخی از نقاط جهان، ترور و ناامنی، و سربلند کردن راسیسم و نژادپرستی در تعدادی از کشورهای اروپایی و ایالات متحده ی آمریکا، همچنین تداوم اجرای سیاست ریاضت اقتصادی، اخراج و بیکارسازی، فریز و جامد کردن سطح دستمزدها، اضافه شدن ساعات کار، کاهش و در مواردی قطع کامل خدمات و بیمه های اجتماعی، و بلاخره تغییر در قوانین کار بنفع سرمایه داران که نمونه ی آخر آن طرح ” اصلاح قانون کار ” در فرانسه است، زندگی توده های کارگر و مزدبگیر در جوامع سرمایه داری پیشرفته و پیرامونی را با مشکلات و مخاطرات بی شماری مواجه کرده اند. مع الوصف مقابله با راسیسم، مخالفت با تروریسم دولتی و غیر دولتی، خواست اتمام جنگ ها و پایان یافتن دخالت امپریالیست ها و متحدین اشان در کشورهای پر از آشوب و جنگ زده از طرف بشریت متمدن و آزادیخواه، و مبارزات کارگران برله سیاست های ضد کارگری و طرح های اقتصادی سرمایه داران و دولت هایشان، در جریان اند. متمایل شدن بخش زیادی از ساکنین ایالات متحده ی آمریکا به سوسیالیسم، و مبارزات کارگری در فرانسه طی روزهای اخیر، تنها گوشه ای از نبرد طبقات تحت ستم در جهان امروز میباشند.
طبقه ی کارگر ایران نیز با طلوع خورشید اول مه، و با امید دستیابی به زندگی ای درخور شأن انسان به پیشواز این روز فرخنده خواهد شتافت. در آستانه ی روز جهانی کارگر شاهد آنیم که سرمایه داری ایران علیرغم برداشته شدن تحریم ها کماکان با بحرانِ مزمنی دست به گریبان است، و اختلافات و کشمکش جناح های رژیم بورژوا- اسلامی که دارای دو استراتژی متفاوت جهت نجات وجه تولید سرمایه داری از بحران، و حفظ و تحکیم پایه های جمهوری اسلامی اند، تشدید شده است. طبقه ی کارگر ایران نیز در موقعیتی اول مه را جشن می گیرد که متأسفانه وضعیت مادی و معیشتی بسیار نامناسبی دارد. پائین بودن دستمزدهای چهار مرتبه زیر خط فقر، به تعویق انداختن دستمزدها، اخراج و بیکارسازی های مداوم، بیکاری وسیع، تداوم فعالیت شرکت های پیمانکاری، قراردادهای موقت و سفید امضاء، روند کاهش تعهدات قانونی سازمان تأمین اجتماعی، کاهش کیفیت و کمیت خدمات و بیمه‌های اجتماعی، نزول ارزش دفترچه های بیمه و مشکل تمدید آنها و بدین سان محرومیت از بهداشت و درمان، وقوع حوادث در محل های کار، سرکوب و بگیر و ببند کارگران معترض و فعالین و رهبران کارگری، و اعمال بی حقوقی های دیگر، شرایط عینی طبقه ی کارگر ایران است.
با این احوال و در بطن این موقعیت نامطلوب، بویژه در دوره ی اخیر یعنی از سرگیری مذاکرات رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی با کشورهای 1+5 و آنگاه حصول توافق میان طرفین، رفع تحریم ها و شروع برجام، و پوچ از آب درآمدن وعده و وعیدهای روحانی مبنی بر سامان یابی وضعیت اقتصادی کشور و بهبود شرایط زیست و معیشت کارگران، همگی ما شاهد گسترش و تعمیق اعتصابات و اعتراضات کارگری، معلمین، پرستاران، و دیگر مزدبگیران در مراکز بزرگ و کوچک تولیدی و خدماتی، و یا راه بندان ها، و تجمع در برابر وزارتخانه ها و نهاد های رژیم جهل و سرمایه، بوده ایم.
مضاف بر اعتصابات کارگری پر شمار در کارگاهها، کارخانه ها و سایر مراکز کار و زحمت، برای مثال نیروگاه، فولاد، ذوب آهن، کشتی سازی، ماشین سازی، تراکتور سازی، راه آهن، مترو، نساجی، کاشی سازی، سیمان سازی، صنایع پوشش، ایران برک، لوله سازی، پالایشگاه ستاره ی خلیج فارس، نفت و گاز گچساران، کشت و صنعت‌ها در مهاباد و هفت تپه و کارون، نیشکر هفت تپه و میان آب شوش، تجمعات اعتراضی کارگران شرکت واحد، کارگران بازنشسته، کارگران شهرداری، کارگران اخراجی و صدها مورد مشابه دیگر، اعتصابات هماهنگ رشته ای و فرا واحدی در معادن زغال سنگ و مس، پتروشیمی ها، مخابرات روستایی، برق منطقه ای و اپراتورهای فشار قوی، و فازهای مختلف عسلویه براه افتادند. تمامی این اعتصابات و اجتماعات کارگری در مراکز گوناگون کار و زحمت مخصوصاً در رشته های یاد شده گواه بر این است که کارگران آگاه و پیشرو در این بخش ها، قادر شده اند ارتباط های معینی با یکدیگر برقرار سازند، و تشکل های ویژه ای مانند کمیته های اعتصاب را ایجاد کنند.
نکته ی مهم دیگر در تبیین موقعیت مبارزات کارگری در ایران، تضعیف شدن سکتاریسم، و بالا رفتن روحیه ی همگرایی، اتحاد و همکاری در میان کارگرانِ معترض، فعالین و پیشروان کارگری و تشکل های مستقل کارگری، است. دیدیم، اتحادیه ی آزاد کارگران ایران، انجمن صنفی کارگران برق و فلزکار کرمانشاه، سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه، سندیکای کارگران نقاش استان البرز، کانون مدافعان حقوق کارگر، کمیته ی هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری و کمیته ی پیگیری ایجاد تشکل های کارگری وارد اتحاد عمل شدند و بیانیه های مشترکی انتشار دادند. این نهادها در بیانیه ی خود در ارتباط با دستمزد سال 1395، روی افزایش حداقل دستمزد به بالای خط فقر ( سه و نیم میلیون تومان ) که خواست عموم کارگران کشور است پای فشرد ه اند.
سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوس رانی تهران و حومه نیز با انتشار بیانیه ای بر حداقل دستمزد سه و نیم میلیون تومانی تاکید کرده اند. تشکل کارگران پروژه‌های پارس جنوبی، فعالان کارگری جنوب، جمعی از کارگران پتروشیمی های منطقه ویژه ی ماهشهر و بندر امام، بخشی از کارگران محور تهران – کرج، و فعالان کارگری شوش و اندیمشک هم که تا کنون اطلاعیه ها و بیانیه های مشترکی در خصوص اول ماه مه، مبارزات معلمان، دفاع از کارگران زندانی، و قتل شاهرخ زمانی، انتشار داده اند، در بیانیه ی مشترک دیگری بر افزایش حداقل دستمزد به بالای خط فقر ( رقم سه و نیم میلیون تومان ) انگشت گذاشته اند.
اتحاد عمل این سیزده تشکل مستقل، و راه اندازی کارزار افزایش حداقل دستمزد، اگر از سویی یکی از مطالبات مهم کارگری را در مقیاس سراسری در برابر طبقه ی سرمایه‌دار و دولت این طبقه گذاشته، از جانب دیگر قانون کار ضد کارگری رژیم حاکم و یکی از سیاستهای همیشگی آن را به چالش کشیده، و مبارزه ی طبقه ی کارگر را به یک مبارزه ی سیاسی تمام عیار مبدل نموده است. تحقیقاً، استمرار مبارزات تاکنونی، می تواند هرچه بیشتر زمینه و بستر اتحاد طبقاتی و تحمیل تشکل های مستقل و سراسری را در آینده فراهم آورد. بنابر آنچه رفت، امید میرود فعالین و پیشروان رادیکال جنبش کارگری ایران با اتکاء بر تجارب مبارزاتی خویش، و با تأثیر پذیری از جنب و جوش همزنجیرانشان در سراسر دنیا، گردهمایی ها و تجمعات درخور تأملی را در اول ماه مه بطور متمرکز و سازمانیافته در تقابل با مراسمات دولتی ای که توسط نهادهای دست ساز و ضد کارگری رژیم (شوراهای اسلامی کار و خانه ی کارگر) گرفته میشوند، برگزار کنند. شکی نیست، در روز جهانی کارگر امسال، همانند چند سال گذشته، روی مطالباتی از قبیل افزایش دستمزدها متناسب با یک زندگی مرفه و درخور شأن انسان، ایجاد تشکل های مستقل و سراسری، توقف اخراج و بیکار سازیها، لغو قراردادهای سفید امضاء و موقت، پرداخت بیمه های اجتماعی، آموزش رایگان، از میان بردن کار کودک، برسمیت شناختن حقوق هم طبقه ایهای افغانستانی امان، آزادی فوری و بدونِ قید و شرط زندانیان سیاسی، و خواسته های سیاسی مطرح در جامعه، مجدداً تأکید خواهد شد.
بیائید تا در روز جهانی کارگر فریادهایمان را علیه تعقیب، دستگیری و زندانی کردن فعالین کارگری، معلمین، و دیگر فعالین جنبش های اجتماعی، بگوش جهانیان برسانیم. بیائید تا در روز جهانی کارگر به سرمایه داران و رژیم اسلامی اشان بفهمانیم که، سال جاری را با مبارزاتی متحدانه تر و متشکل تر به انتها خواهیم رساند، و تا تحقق انقلاب کارگری و برچیدن نظام سرمایه داری به نبردهایمان ادامه خواهیم داد.