شهلا دانشفر
کارگران در هفته ای که گذشت
سال ٩۴ سال اعتراضات گسترده کارگران بود. سال اعتراضات پرشور معلمان بر سر خواستها و مطالباتشان بود، سال اعتراضات پرستاران، بازنشستگان و بخش عظیمی از حقوق بگیران جامعه در دفاع از زندگی و معیشتشان بود. روزهای پایانی سال ٩۴ شاهد عهد و پیمان بستن ها بر سر تداوم این مبارزات برای گرفتن حق و حقوقشان و با خواستهای فوری ای چون حداقل دستمزد سه میلیون و پانصد هزار تومان، تحصیل رایگان برای همه، درمان رایگان برای همه، پرداخت فوری دستمزدها و حقوقهای پرداخت نشده و … برای سال آتی بودیم. این را در تجمعات اعتراضی هر روزه کارگران و در بیانیه هایشان به مناسبت فرا رسیدن سال نو دیدیم. از جمله تا آخرین روز از سال ٩۴، کارگران در مراکز مختلف کارگری تجمع اعتراضی داشتند و پیگیر خواستهایشان بودند. چند نمونه قابل توجه از این اعتراضات در هفته ای که گذشت، در شروع سال جدید عبارتند از:
– ٢٩ اسفند ۵٠٠ نفر از کارگران پروژه نقش جهان در اصفهان در اعتراض به تعویق پرداخت دستمزدهایشان دست به تجمع اعتراضی زدند، درهای ورودی و خروجی محوطه را بستند، جرثقیل ها را از کار انداختند و تهدید کردند که در صورت عدم پاسخگویی به اعتراضاتشان شدت خواهند داد.
– کارکنان شاغل در مناطق نفتخیز جنوب طی نامه ای سرگشاده در ٢٨ اسفند خطاب به حسن روحانی نسبت به وضعیت مالی کارکنان شرکت ملی نفت وعدم پرداخت بموقع مطالباتشان اعتراض کردند. در بخشی از این نامه چنین آمده است:” اکنون که تحریم ها برداشته شده انتظارخادمین صنعت نفت این بود که اوضاع معیشتی کارکنان بهبود یابد ولی هر روز شاهد بی حرمتی به کارکنان پایین دست تولید و صنعت نفت هستیم.”.
– در روزهای پایانی سال اعتراض کارگران در فازهای مختلف عسلویه و پتروشیمی در پارس جنوبی برای نقد کردن طلب هایشان هر روزه بود. از جمله در روزهای ٢۶ و ٢٧ اسفند تعداد وسیعی از کارگران شرکت IPMI دراعتراض به عدم پرداخت ٣ تا ۶ ماه دستمزدشان مقابل این شرکت دست به تجمع زدند. همچنین روز ٢۶ اسفند کارگران فازهای ٢٠ و ٢١ و چند مجمتع پتروشیمی در منطقه ویژه پارس جنوبی به دلیل تعویق پرداخت چندماه حقوق شان تجمعاتی اعتراضی برپاکردند و بنا بر خبرها در فاز ١٩ عسلویه، کارفرما نه تنها سه ماه طلب کارگران را پرداخت نکرد، بلکه سه نفر از آنان تهدید به اخراج شده اند. کارگران به این مساله اعتراض دارند. گستردگی اعتراضات کارگران در منطقه ویژه اقتصادی پارس جنوبی از جمله در عسلویه و پتروشیمی، این منطقه را هم اکنون به یکی از کانون های داغ اعتراضات کارگری تبدیل کرده است.
کارگران نیشکر هفت تپه به ٨١٢ هزار تومان حداقل دستمزد اعتراض دارند.
کارگران نیشکر هفت تپه تا روزهای آخر سال تجمعات اعتراضی خود را داشتند. یک موضوع مهم این اعتراضات علیه خصوصی سازیها بود که عملا موقعیت شغلی آنها را به خطر انداخته است. در ادامه این اعتراضات آنها چند روز قبل از شروع سال جدید طی نامه ای خطاب به مسئولین مربوطه اعتراض خود را نه تنها به این موضوع بلکه به ٨١٢ هزار تومان حداقل دستمزد تعیین شده دولت، اعلام داشتند.
کارگران نیشکر هفت تپه در بخشی از نامه خود خطاب به کارفرمایان و دولت می پرسند:” آیا در خود این توان را سراغ دارید که به اتکا به مزد ٨١١ هزار تومانی سال ٩۵، بتوانید امورات زندگی خانواده خود را در سال جاری را تامین کننید.”. جدا از این موضوعات قراردادهای سفید امضا و تاخیر در پرداخت مطالبات مزدی از جمله موضوعات مهم اعتراضی کارگران نیشکر هفت تپه در این نامه بوده است.
معلمان بار دیگر بر کارزار خود برای آزادی همکاران دربندشان تاکید کردند
آزادی عبدالرضا قنبری و علی اکبر باغانی دو معلم زندانی
علی اکبر باغانی ار معلمان زندانی که به اتهام شرکت در تجمعات اعتراضی به یک سال حبس و تبعید به شهرستان زابل محکوم شده بود، با پایان یافتن دوران محکومیتش آزاد شد. به تصمیم مقامات جنایتکار قضایی او با قرار وثیقه در مرخصی کوتاه مدت خواهد بود و پس از آن به شهرستان زابل تبعید خواهد شد.
عبدالرضا قنبری” معلم زندانی که ابتدا به اعدام، سپس ١۵ سال و در نهایت ١٠ سال زندان محکوم و از سال ٨٨ در زندان بود، در ٢۶ اسفند ٩۴ آزاد شد. آزادی او بیش ازهر چیز از فشار اعتراضات گسترده معلمان برای آزادی همکاران دربندشان حکایت دارد.
آزادی علی اکبر باغانی و عبدالرضا قنبری را به آنها، به خانواده هایشان و به همگان تبریک میگوییم.
هم اکنون اسماعیل عبدی، رسول بداقی، محمود بهشتی و علیرضا هاشمی در زندانند. اسماعیل عبدی و محمود بهشتی به ۶ سال زندان محکوم شده اند و در هفته ای که گذشت، برای رسول بداقی معلمی که شش سال در زندان بوده، درست در روزهای آستانه سال نو که فرزندانش انتظار مرخصی پدرشان را داشتند، سه سال حکم زندان جدید مورد تایید قرار گرفت. علیرضا هاشمی نیز با ۵ سال حکم در زندان بسر میبرد. و این درحالیست که محمدرضا نیک نژاد و مهدی بهلولی اخیرا ۶سال حکم زندان گرفته و در خطر دستگیری قرار دارند.
یک کارزار مهم معلمان آزادی همکاران دربندشان است. در ٢١ اسفند معلمان در حمایت از همکاران دربندشان در پارک لاله دست به پیاده روی زده و خواستارآزادی آنها شدند. همچنین یک خواست مورد تاکید معلمان در بیانیه ٢٣ اسفند ٩۴ که به مناسبت سالگرد اعتراضات با شکوهشان در اسفند سال ٩٣ منتشر شده است، آزادی فوری معلمان زندانی است. معلمان با این بیانیه و تاکید بر خواستهای فوری ای چون افزایش دستمزدها به رقمی بالای خط فقر و تحصیل رایگان برای همه به استقبال سال ٩۵ رفتند.
هم اکنون کارزاری جهانی برای آزادی کارگران زندانی و معلمان در بند در جریان است. از جمله در ٢۶ اسفند ٩۴ پنچ اتحادیه کارگری فرانسه به اسامی CFDTو CGT ، FSU ، Solidaires و UNSA طی نامه ای اعتراضی خواستار آزادی کارگران و معلمان زندانی در ایران شدند. در بخشی از این نامه چنین آمده است:
“ما، سندیکاهای فرانسه، امضاء کنندگان این اطلاعیه خواستار لغو محکومیت های غیرعادلانه و مغایر با آزادی ها و حقوق اساسی بوده و نیز آزادی فوری و بی قید و شرط همه فعالان دربند که به خاطر فعالیت های سندیکائی و دفاع از حقوق به حق مزدبگیران زندانی شده اند، را خواستاریم.”.
کارزار برای آزادی کارگران زندانی، معلمان دربند و زندانیان سیاسی ادامه دارد.
خلاصه کلام اینکه در فضایی از اعتراض و مبارزه است که کارگران در نفت و مراکز وابسته به آن، در نیشکر هفت تپه و کارخانجات بسیاری در شهرهای مختلف و معلمان با تاکید مجدد برخواستهای برحقشان، سال ٩۴ را به پایان رساندند. کارگران در بیانیه هایشان به مناسبت شروع سال جدید بر روی خواستهایشان تاکید کردند. با اولتیماتوم به اینکه اگر مطالباتمان پرداخت نشود، اگر بیکارسازی ها متوقف نشود، اگر کارگران زندانی آزاد نشوند، اگر دستمزدها افزایش نیابد، و … به استقبال سال جدید رفتند. اعتراضات گسترده در ماههای پایانی سال ٩۴ و تا آخرین روزهایش، حال و هوای جنبش اعتراضی کارگری و کل جامعه را در شروع سال جدید به روشنی تصویر میکند. خامنه ای در پیام نوروزی اش سال ٩۵ را سال ” اقتصاد مقاومتی، اقدام وعمل” نام گذاشت. معنی آن نیز تاکید بر ریاضت اقتصادی و تشدید فشار بر گرده کارگران و کل جامعه است. فضای اعتراضی در مراکز کارگری و کل جامعه، بیش از هر چیز رودررویی بیشتر کارگران و مردم را در چشم انداز قرار میدهد. سال ٩۵ سال اعتراضات گسترده کارگری علیه فقر و فلاکت و برای زندگی ای بهتر است.
با متحد کردن و سازمانیابی اعتراضاتمان درمدیای اجتماعی، در مجامع عمومی کارگری و در تشکلهایمان، با ایستادن در برابر سرکوبگری های حکومت و خواست آزادی فوری کارگران زندانی و همه زندانیان سیاسی، با نقش آفرینی خانواده های کارگری و بسیج تمام نیرویمان، با مبارزه ای متحد علیه تعرضات هر روزه رژیم به زندگی و معیشتمان، و بالاخره با جمع شدن حول خواستهای سراسری ای چون حداقل دستمزدها سه میلیون و پانصد هزار تومان فوری و بیمه های اجتماعی از جمله تحصیل رایگان، درمان رایگان، بیمه بیکاری برای همه، خود را برای مبارزاتی متحد و قدرتمند آماده کنیم. کل بساط استثمار و ستم و سرکوب این حکومت را باید جارو کرد.