شهلا دانشفر
کارگران در هفته ای که گذشت
هفته ای که گذشت شاید چند اتفاق مهم بودیم. یکی ریزش در معدن زغال سنگ یورت غربی آزاد شهر و فاجعه انسانی ای که بدنبال داشت، و قبل از آن روز جهانی کارگر که به راستی رنگ و فضای جنبش اعتراضی کارگری را داشت و گزارشاتش را در همین شماره انترناسیونال میخوانید. همچنین ١٢ اردیبهشت روز معلم که از قبل معلمان در تدارک برپایی تجمع در این روز و پیگیری خواستهایشان بودند، و بالاخره خبر شادی بخش آزادی بهنام ابراهیم زاده چهره شناخته شده کارگری از زندان است.
ریزش معدن زغال سنگ یورت غربی، یک فاجعه انسانی
ناایمنی محیط کار باز هم از کارگران قربانی گرفت. ساعت ١٢:٠٥ دقیقه ظهر روز چهارشنبه در معدن زغال‌سنگ آزادشهر انفجاری شدید رخ داد و باعث تخریب بخشی از این معدن شد که با کمال تاسف تعدادی از کارگران مشغول به کار در آن مجروح و تعداد زیادی در تونل‌های معدن محبوس شدند. رئیس خانه صنعت و معدن استان گلستان اعلام کرد همه محبوس شدگان درمعدن زمستان یورت به دلیل نبود اکسیژن جان باخته اند و آمارهای اولیه از جان باختن ٣٥ معدنچی حکایت دارد اما امکان تغییر این عدد وجود دارد. بدین ترتیب ٣٥ کارگر که در شرایط جهنمی معدن بدون داشتن کمترین ایمنی ای کار میکردند جان باخته و قربانی سودجویی صاحبان مفتخور این معدن شدند. جان باختن این کارگران را به خانواده هایشان، به همکارانشان و به همگان تسلیت میگویم.
آنچه در معدن زغال سنگ یورت غربی در آزاد شهر گذشت، داستان یک جنایت آشکار است. گزارش تسنیم و صحبت های یکی از کارگران این معدن به روشنی ابعاد این جنایت را بیان میکند. و این چنین است که هر روز بخاطر سودجویی های مشتی سرمایه دار، محیط های کار به قتل گاه کارگران تبدیل شده اند.
بدنبال این اتفاق ناگوار در حالیکه خانواده و مردم محل نگران حال عزیزان محبوس شده در معدن و خشمگین از اتفاق ناگواری که روی داده، منتظر نجات آخرین عزیزان محبوس خود در عمق ٨٠٠ متری بودند، علیاکبر جاویدان فرمانده انتظامی استان گلستان نگران از بلند شدن هر نوع اعتراضی، تحت عنوان اینکه حضور آنان کمک رسانی را کند میکند، از مردم خواست که هر چه سریعتر به توصیههای نیروی انتظامی گوش کنند و محل حادثه را ترک کنند.
گفته میشود که تونل فوق که دچار انفجار شده است، فعال‌ترین تونل معدن بوده و در زمان بروز حادثه، حدود ٦٠ تا ٧٠ کارگر در تونل مشغول به کار بوده‌اند.
گفت و گوی تسنیم با کارگری از این معدن را در زیر میخوانید. این گزارش به تنهایی سند گویایی برای محاکمه عاملین این جنایت است.
رضا محمودی پارسیان یکی از معدنچیان زمستان یورت در گفتگو با تسنیم از شرایط دشوار و ناامن کاری شان، از دستمزدهای زیر خط فقر و زورگویی های کارفرما میگوید. او با بیان اینکه ١٨ ماه حقوقشان را پرداخت نکرده اند، از این میگوید که مسیر تونل در گذشته نیز از ایمنی مناسبی برخودار نبوده و آنها بارها این موضوع را به مسئولان مربوطه معدن در شهرستان و استان اعلام کرده اند. اما هیچ کاری صورت نگرفته است.
در ادامه این سخنان او توضیح میدهد که این تونل به صورت یک‌طرفه و محوطه بسته است و وقتی انفجار صورت می‌گیرد همه موجودات زنده در تونل بر اثر گاز گرفتگی جان خود را از دست می‌دهند.
این کارگر معدن با بیان اینکه تنها حقوق ٧٣٠ تا ٧٧٠ هزار تومان برای یک کارگر معدن در سالهای گذشته در نظر گرفته میشد، از اینکه امسال این میزان به ٨٠٠ هزار تومان رسیده است سخن گفته و چنین ادامه میدهد: “از سال ١٣٩٢ تاکنون مسئولان مربوطه حقوقها را به صورت کامل واریز نکردند و در هر سال ٣ تا ٤ ماه از حقوق ما را نپرداختند. و این در حالی بود که در هر سال ٣ماه از بیمه ما را پرداخت میکردند و براساس قانون نیاز بود که اینها در طول سال ما را بیمه میکردند.”
رضا محمودی با بیان اینکه معدنچیان در ٢ کارگاه و در هر شیفت ١٦ ساعته فعالیت میکردند توضیح میدهد که بطور متوسط در هر کارگاه ٨ نفر مشغول به فعالیت بودند. سپس با با بیان اینکه از روز گذشته بوی گاز در معدن استشمام میشد، می افزاید: این موضوع به مسئولان توضیح داده شده بود ولی در محل کارگاه یک دستگاه گاز برای سنجش گاز در معدن وجود نداشت.
محمودی پارسایی با گفتن اینکه این تونلها راه دیگری ندارند و در مدت یک ربع تا ٢٠دقیقه اکسیژن به اتمام میرسد، افزود: بارها این موضوع را تذکر دادیم اما هر کسی اعتراضی میکرد از کار اخراج میشد.
اینها سخنان محمودی پارسایی تنها نیست. اینها سخنان تمام کارگران این معدن و خانواده هایشان است. کارگران مسببین این فاجعه ناگوار انسانی را می شناسند. مسببین و مسئولین این فاجعه و این جنایت آشکار باید فورا معرفی و محاکمه شوند. بنا بر گزارشات کارگران معادن بیشترین آمار قربانیان ناامنی محیط کار هستند.
١٢ اردیبهشت روز معلم، روز اعتراض معلمان
معلمان از قبل در تدارک برپایی تجمع به مناسبت ١٢ اردیبهشت روز معلم بودند. بحث بر سر متحد بودن صف اعتراض کارگران و معلمان خصوصا در آستانه اول مه و روز معلم که دو روز پشت سر هم بود، داغ بود. بیانیه اسماعیل عبدی در سالگرد بیانیه ای که او و جعفر عظیم زاده در سال گذشته علیه امنیتی کردن مبارزات، کارگران، معلمان و مردم معترض با خواست مسدود شدن تمامی پرونده های تشکیل شده برای خود آنان و برای همه فعالین اجتماعی داده بودند و خود به کارزاری اجتماعی تبدیل شده بود، تحرکت جدیدی به این اعتراض داد. و این درحالی بود که اتحادیه آزاد کارگران ایران نیز با تاکید بر این کارزار در سالگردش و اعلام حمایت کامل از اعتراض اسماعیل عبدی و این اقدام بار دیگر تاکیدی بر اتحاد کارگران و معلمان در این مبارزه بود. در ادامه این اتفاقات بود که کانون های صنفی مختلف چون کانون صنفی معلمان اسلامشهر، مریوان، تهران، البرز، سیستان و بلوچستان از خواست اعتراضی اسماعیل عبدی اعلام حمایت کردند.
اما در مقابل این تحرکات بار دیگر “شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان کشور” مثل همیشه با انتشار بیانیه ای در آستانه روز معلم، عملا نقش ترمز را بازی کرد. شورای هماهنگی در این بیانیه ضمن طرح یکسری گلایه های خورد حرف اصلی اش را در بخش پایانی اش زده و مینویسد:
سخن پایانی :
اکنون که کشور ما در برهه خاصی از حیات سیاسی – اجتماعی خود به سر می برد و ضرورت دارد که مردم در شرایطی آرام و به دور از چالش و دغدغه به انتخاب دست بزنند، تشکل های صنفی معلمان به احترام این حق بزرگ ملت و به منظور جلوگیری از استفاده ابزاری جناح های سیاسی و جریان های قدرت از اعتراض های معلمان، از برگزاری تجمع اعتراض آمیز و بحق خود در هفته معلم، چشم می پوشند و امیدوارند که هم مسئولان و هم کاندیداهای ریاست جمهوری فراموش نکنند که فرهنگیان برای احقاق حقوق حقه خود کاملا مصمم هستند و برای تغییر شرایط ناگوار و ناهنجار آموزش و پرورش هرگز از پای نخواهند نشست.
امیدواریم دولت دوازدهم با پرهیز از بیان ایده آل های فرمایشی که غالبا صورت امکان نمی بندد و با فراهم نمودن بستر واقعی تعامل و گفتگو، فضایی ارزشی و فرهنگی را برای رفع مشکلات موجود آموزش و پرورش و معلمان فراهم کند و بداند که در صورت داشتن اراده ای قاطع و عزمی جزم و واقعی برای برون رفت از وضعیت اسفبار کنونی، تشکل های صنفی را به عنوان یار و همراهی همدل در کنار خود خواهدداشت.
این بیانیه هراس سران شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان، این همراهان “صدیق” دولت روحانی و کل نظام اسلامی را از اعتراضات گسترده معلمان که نقش برجسته ای در فضای سیاسی جامعه در چند ساله اخیر داشته اند، به روشنی به نمایش میگذارد. شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان، با پایان سخنش، تمام تلاش خود را به کار برده است تا به گفته خود مضحکه انتخابات حکومت و در واقع کل این سیستم سراپا تبعیض و نابرابری و سرکوب را، از زیر ضرب اعتراضات معلمان و کل جامعه بیرون کشد. و در صفوف اعتراض علیه غارت و چپاول و سرکوب، که در سالهای اخیر قدرت بیشتری یافته است، شکاف بیندازد. این سیاست را باید افشا و منزوی کرد. تعدادی از معلمان شاغل و بازنشسته با تجمع خود در روز دوازدهم اردیبهشت در تهران جواب سران سازشکار شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان را دادند و اعلام کردند که اجازه نمیدهند، اعتراضات برحق آنها برای داشتن یک زندگی انسانی متوقف شود.
در این روز گروهی از بازنشستگان برای بزرگداشت روز معلم و پیگیری طرح همسانسازی که اجرای آن طی مدت پنج سال وعده داده شده و دیگر خواستهایشان در مقابل مجلس گرد آمدند. و وقتی نیروی انتظامی مانع تجمع آنها شد به سمت مترو حرکت کردند تا به مرور همراهان به آنان ملحق شوند. و بعد حدود حدود ١٠٠ نفری از آنان تا ساعت ١٠/٣٠ در کنار پارک نزدیک سازمان برنامه و بودجه تجمع کردند و پس از باز کردن بنرهایشان و سردادن شعارهایی که در تجمعات اعتراضی قبلی نیز علیه دستمزدهای زیر خط فقر و علیه امنیتی کردن مبارزات داشتند و شعارهای دیگری چون “حق ما رو ندادند، طرح پنج ساله دادند”؛ “حق ما رو ندادند، طرح فلاکت دادند”، “حق ما رو ندادند، طرح پس از مرگ دادند”؛ “ما رو به هم پاس دادند، طرح پنج ساله دادند”؛ قطعنامه شان را خواندند و منطقه را ترک کردند. معلمان بازنشسته در قطعنامه شان به تغییرات ناچیز و تحقیر آمیز در حقوقها و سه برابر زیر خط فقر بود حقوقهایشان اعتراض کرده و اعلام کردند که تا رسیدن به مطالباتشان از تلاش همه جانبه خود دست برنخواهند داشت. به طرح همسانسازی با شیوه ای که انتخاب شده و غیر کارساز بودن آن اعتراض کرده و خواستار اجرای کامل طرح همسانسازی در اسرع وقت شدند. در این قطعنامه معلمان بازنشسته نگرانی خود را نسبت به گسترش فقر و بیکاری و نابسامانی های اجتماعی اعلام کرده و با اشاره به معضلاتی چون خصوصی سازها و رانت خواری ها که آوار آنها بر سر زحمتکشان جامعه فرود می آید بر ریشه کن کردن این معضلات تاکید گذاشتند. بدین ترتیب این معلمان صدای اعتراض هزاران معلم بازنشسته را در این روز نمایندگی کردند.
آزادی بهنام ابراهیم زاده را به همگان تبریک میگویم
و اتفاق مهم دیگر در هفته گذشته، آزادی بهنام ابراهیم زاده، از چهره های شناخته کارگری و فعال دفاع از حقوق کودک و حقوق انسانها بعد از هفت سال زندان، در میان استقبال گرم جمعی از فعالین اتحادیه آزاد کارگران ایران است. بهنام ابراهیم زاده بخاطر مبارزاتش با اتهاماتی امنیتی بهترین سالهای زندگیش را در زندان بود. بخاطر آزار و شکنجه فراوان در زندان، سلامتی اش به خطر افتاد. اما در تمام طول سالهایی که در زندان بود ، با تاکید به بر حق بودن مبارزاتش همواره صدای انسانیت بود. آزادی بهنام ابراهیم زاده را به او، به زبیده حاجی زاده همسرش و نیمای عزیز فرزندش و به خانواده ها و بستگانش و همگان تبریک میگویم.