شهلا دانشفر
کارگران در هفته ای که گذشت
هفته ای که گذشت، دو حرکت اعتراضی روزهای ٢٦ و ٢٧ مهر ماه، یعنی تجمع صدها معلم بازنشسته و جمع هایی از کارگران در مقابل مجلس با شعارهایی علیه فقر، علیه تبعیض و برای داشتن یک زندگی انسانی، ویژه بود و بطور واقعی فریاد اعتراض کارگران و کل جامعه را نمایندگی میکرد. معلمان بازنشسته در ٢٦ مهر ماه برای پیگیری خواستهایشان تجمع کرده بودند و کارگران علیه لایحه “اصلاح قانون کار” و با خواست خارج شدن آن از دستور مجلس. علاوه بر این دو اتفاق مهم، روز ٢٧ مهرماه معلمان بعد از سالها مبارزه و تلاش توانستند، مجمع عمومی کانون صنفی را برگزار کنند و این نیز به نوبه خود اتفاق مهمی در مبارزات معلمان بود و راه نشان میداد. همچنین کارزار علیه احکام امنیتی علیه کارگران، معلمان و مردم معترض و تایید ٦ سال حکم زندان برای اسماعیل عبدی همچنان در جریان است. و این در حالیست که اعتراضات کارگری علیه تعویق پرداخت دستمزدها، بیکارسازیها و تعرضات دولت و صاحبان کار به زندگی و معیشتشان هر روزه است. نگاهی به این اتفاقات فضای پر تپش جنبش کارگری، صف متحد کارگران و معلمان که هر چه روز بیشتر با خواستهایی مشترک در مبارزاتشان کنار یکدیگر قرار میگیرند، را به روشنی میبینیم.
کارگران علیه لایحه “اصلاح قانون کار”
صبح روز ٢٧ مهر جمع هایی از کارگران با هماهنگی اتحادیه آزاد کارگران ایران در اعتراض به لایحه “اصلاح قانون کار” و قانونی کردن بردگی بیشتر کارگران در مقابل مجلس جمع شدند.
اولین روز بررسی قانون کار در کمیسیون اجتماعی مجلس بود و در این تجمع کارگران با شعار های کمیسیون اجتماعی لایحه را پس بده؛ اصلاح قانون کار به نفع سرمایه دار؛ لایحه این دولت، بردگی کارگر؛ دولتیان بدانند، کارگر ارزون نمیشه؛ کارفرمایان بدانند کارگر خاموش نمیشه؛ معیشت، منزلت، حق مسلم ماست؛ امید کارفرمایان، کارگر خاموشه، تدبیر دولتمردان، کارگر ارزونه؛ اعتراض خود را به این لایحه اعلام داشتند. تجمع کنندگان همچین بنرهایی با شعارهایی چون اتهامات امنیتی باید از پرونده های فعالین صنفی خارج شود، لایحه اصلاحیه دولت بر روی قانون کار یک بازگشت به عقب بی سابقه و تثبیت و گسترش بردگی محض ما کارگران ایران است، با تصویب لایحه اصلاحیه دولت بر روی قانون کار در مدت کوتاهی صدها هزار کارگر بصورت دسته جمعی اخراج خواهند شد و حق اعتراض از کارگران برای اخراج سازیها سلب خواهد شد، قانون کار فعلی عامل رواج قراردادهای موقت و بی حقوقی ما کارگران است اعتراض خود را به لایحه قانون کار و به کلیت قانون کار ضد کارگری اعلام داشتند. در این تجمع همچنین قطعنامه کارگران علیه لایحه “اصلاح قانون کار” و خواستهای کارگران خوانده شد.
جالب اینجاست که تجمع کنندگان اعلام کرده بودند که بدون حضور رئیس کمیسیون اجتماعی به تجمع خود پایان نخواهند داد. و با این فشار موفق شدند پروین محمدی و ناهید خداجو از سوی اتحادیه آزاد کارگران ایران و اشرف بنایی از سوی پرسنل بیمارستان را به عنوان نمایندگانشان به داخل مجلس بفرستند. این نمایندگان با خدادادی رئیس کمیسیون اجتماعی مجلس و تقی زاده نماینده پارلمانی وزارت کار در مجلس به مذاکره نشستند و با توضیح مواد ضد کارگری لایحه “اصلاح قانون کار” خواستار عودت آن به دولت شدند. مجلسیان ضمن اعلام اینکه مجلس قانونا نمیتواند لایحه دولت را از دستور خارج کند، با تایید صحبتهای نماینده های کارگران بر احتمال برگشت این لایحه پس از بررسی اولیه تاکید کردند. در ادامه این مذاکرات آنها به جلسه کمیسیون دعوت شدند. در آنجا پروین محمدی سخنرانی پرشوری کرد و چنین گفت: “قانون کار در هر کشوری نماینده بربریت یا مدنیت در آن کشور است. شرایط کار کارگران و سهم آنان از زندگی در شرایط حاضر با وجود ١١ میلیون حاشیه نشین، میلیونها بیکار، اخراج سازیهای گسترده، دستمزدهای چند برابر زیر خط فقر و ماهها عدم پرداخت همین دستمزدها بیانگر بربریت موجود در این جامعه است آنوقت شما با تصویب این لایحه درصدد رسمیت بخشیدن و تعمیق و گسترش این بردگی و بربریت هستید”. وی در ادامه این سخنان اظهار داشت: “شما تصور نکنید که اینجا آرام نشستید و میتوانید سندی را به تصویب برسانید که طبق آن میلیونها خانواده کارگری به قهقرا و مرگ رانده بشوند و آنوقت آنان ساکت بنشینند” و در آخر خواستار عودت فوری این لایحه به دولت شد.
در این حرکت اعتراضی کارگران برخواستهای فوری ای چون لغو قراردادهای موقت کاری، حق برپایی تشکلهای مستقل کارگری، تضمین امنیت شغلی، خارج کردن اتهامات امنیتی از روی پرونده های فعالین صنفی و داشتن یک زندگی انسانی تاکید کردند. پروین محمدی در این جلسه براستی نه تنها از سوی جمعی که در این تجمع داشتندَ، بلکه فریاد اعتراض کل کارگران علیه سیاستهای اقتصادی حکومت اسلامی و زندگی زیر فقر و محرومیت از داشتن یک زندگی انسانی بود.
لایحه”اصلاح قانون کار” لایحه ضد کارگری تر کردن قانون کار موجود و تحمیل فقر، بیکاری، گرسنگی و بیحقوقی و بردگی بیشتر به کارگران است. “اصلاحات “پیشنهادی در این لاحیه درجهت انجماد و کاهش بیشتر سطح دستمزدها و راندن کارگران به فقر و فلاکت بیشتر، تام الاختیار کردن کمیته های انضباطی در محیط های کار و قرار دادن چماق اخراج بر روی سر کارگر و تشدید ریاضت اقتصادی همراه با امنیتی کردن محیط های کار است.
لایحه اصلاح قانون کار، چاره اندیشی ای از سوی دولت برای اقتصاد به بن بست رسیده و بیمارش است. این لایحه در میان کارگران با موجی از اعتراض روبرو شده است و انعکاس آنرا در گزارش اولین جلسه کمیسیون اجتماعی و فشار گفتمان کنار گذاشتن لایحه از دستور کار مجلس را به روشنی میبینیم. به گونه ای که در پایان جلسه اولین جلسه کمیسیون بر سر این موضوع، مسئله تصمیم‌گیری درباره ادامه یا توقف جلسات بررسی لایحه اصلاح قانون کار به اعضای کمیسیون اجتماعی محول شده است. در این میان شوراهای اسلامی و دارودسته هایشان که در لایحه پیشنهادی دولت زیرآب شان زده شده است، با سینه زدن زیر پرچم قانون کار ضد کارگری موجود میکوشند، اعتراضات کارگران را دستمایه ای برای حفظ موقعیتشان کنند.
با اعتراض و مبارزه ای سراسری لایحه ضد کارگری “اصلاح قانون کار” را عقب زنیم و اکنون که بحث بر سر قانون کار داغ است، با خواست های پایه ای و اساسی خود خواستار جارو شدن کلیت قانون کار و این بساط توحش و بردگی شویم.
قانون کار جمهوری اسلامی، در کلیتش ضد کارگر و قانون بردگی است. حرکت اعتراضی کارگران در ٢٧ مهر ماه شروع خوبی برای اعتراضی گسترده به تعرضات حکومت اسلامی و برای جلو آمدن با خواستهای سراسری برای داشتن یک زندگی انسانی است. قانون کار جمهوری اسلامی را با تمام طرح ها و اصلاحیه هایش به زباله دان بسپاریم و کل بساط سرمایه داری حاکم را جارو کنیم.
٢٦ مهر: تجمع معلمان بازنشسته برای پیگیری خواستهایشان
روز ٢٦ مهر ماه بنا به قرارقبلی بیش از ٧٠٠ نفر از معلمان بازنشسته در تهران در مقابل سازمان برنامه و بودجه جمع شدند. در این تجمع اعتراضی معلمان بازنشسته از شهرهای استان مرکزی و مازندران و از آبادان، اراک، مشهد و لرستان شرکت داشتند. شعارهایی چون، خط فقر سه میلیون و نیم حقوق ما یک میلیون؛ بیمه رایگان برای بازنشستگان؛ اگر صندوق خالیه، این همه اختلاس چیه؟؛ اگر صندوق خالیه، اینهمه دزدی چیه؛ ما با این حقوق از همان بازاری خرید میکنیم، که مدیران با حقوق نجومی؛ معلم بیدار است از تبعیض بیزار است؛ اگر ما نبودیم، تو اون بالا نبودی؛ مشکل ما حل نشه دوباره بر میگردیم، مشکل ما حل نشه به زودی بر میگردیم؛ اگر من نبودم، تو وزیر نبودی؛ اگر من نبودم تو پشت میز نبودی؛ حقوق ما ریالیه، خرج ما دلاریه؛ نوبخت بیا پایین؛ عدالت، عدالت، نوبخت خجالت؛ معیشت، منزلت، حق مسلم ماست، زندگی شرافتمندانه حق مسلم ماست، از جمله شعارهایی بود که معلمان فریاد میزدند و در بنرهایی که در دست داشتند، نوشته شده بود.
در این حرکت اعترضی معلمان معترض مهدوی معاون نوبخت را هنگامیکه اعلام داشت که حقوق بازنشستگان ارتباطی با سازمان مدیریت و برنامه ریزی ندارد، و مهمترین کار روحانی کاهش تورم بوده، او را هو و سخنانش را قطع کردند. تا جاییکه نوبخت معاون روحانی معلمان را به صحبت در داخل سالن مدیریت و برنامه دعوت کرد. معلمان بصورت مارش وارد سالن شدند و وقتی او شروع به تکرار حرفهای کلی و بی سر و ته همیشگی کرد، به خشم آمده و تریبون را بدست خود گرفتند و اعتراضشان را بیان کردند. تا جاییکه نوبخت ناگزیر شد، با ظاهری مظلومانه با وعده و وعید فضا را آرام کند. حرف آخر معلمان بازنشسته این بود که اگر جواب نگیرند، دوباره جمع شده و پیگیر خواستهایشان خواهند شد.
در این روز معلمان بازنشسته قعطنامه ای را که قبلا در تجمع ششم مهرماه خود داده بودند، قرائت کردند که از جمله خواستهای مهم آن افزایش دستمزدها به بالای خط فقر، پرداخت طلبهای آنان و پایان دادن به امنیتی کردن آموزش و پرورش و لغو پرونده های امنیتی تشکیل شده برای معلمانی چون اسماعیل عبدی، محمود بهشتی، علی اکبر باغانی است. طرح این خواستها بطور واقعی دفاع از حق تشکل، حق اعتصاب و آزادی های پایه ای در جامعه است. معلمان بازنشسته در اعتراضاتشان علیه وضع نابسامان آموزش و پرورش، خصوصی شدن مدارس، نا امن بودن مدارس و پایین بودن استاندارد آموزشی سخن گفته و در پلاکارد هایشان با شعارهایی علیه حقوقهای نجومی صدای اعتراض جامعه را به تبعیض و نابرابری و فقر و فلاکت حاکم نمایندگی کردند. روز ٢٦ مهر علاوه بر تهران در شهرهای دیگری هم چون یزد، مشهد، و اصفهان نیز تجمع داشتند.
شعارهای معلمان بازنشسته در اعتراضاتشان، پلاتفرم مبارزاتی آنان برای تداوم پیگیری خواستها و مطالباتشان است. خواستهای معلمان بازنشسته، خواستهای تمامی معلمان، خواستهای همه کارگران و مردم جامعه است. وسیعا از اعتراضات و خواستهایشان حمایت کنیم. نکته مهم و قابل تاکید در اعتراضات معلمان اتحاد معلمان بازنشسته و شاغل، اتحاد معلمان و کارگران و حمایت وسیع اجتماعی از این مبارزات است.
مجمع عمومی کانون صنفی معلمان تهران برگزار شد
معلمان سرانجام بعد از سالها اعتراض و مبارزه موفق به برگزاری مجمع عمومی کانون های صنفی خود شدند. طی یکماه اخیر کانون های صنفی در شهرهای مختلف مجمع عمومی شان را بر پا کردند و در آن هیات مدیره جدیدشان را برگزیدند. روز ٢٧ مهر ماه مجمع عمومی کانون صنفی معلمان در تهران برگزار شد.
تن دادن حکومت اسلامی به برپایی مجامع عمومی کانون های صنفی معلمان، به معنای به رسمیت شناختن این کانون است. معلمان این را با مبارزاتشان قدرتمندشان توانستند به جمهوری اسلامی تحمیل کنند و قدم مهمی در متحد ماندن صفوف مبارزات و متشکل تر شدنشان است.
به رسمیت شناختن کانون صنفی به عنوان تشکل معلمان ، یک اتفاق سیاسی مهم و یک دستاورد بزرگ برای معلمان و کل جامعه است. این اتفاق در مقابل همه کارگران و بخش های جامعه راه نشان داد. در مقابل سندیکای شرکت واحد و نیشکر هفت تپه و متکی کردن تشکلشان به مجمع عمومی کارگران و تبدیل آن به سرپناهی برای کارگران واحد وهفت تپه، راه نشان داد.
اما اینکه آیا تشکیل این مجمع عمومی معین برای کانون صنفی معلمان پایان کار است و میتواند تضمینی برای حفظ این تشکل به عنوان ظرفی برای اعمال اراده مستقیم معلمان و متحد ماندنشان باشد، ابدا اینطور نیست. بلکه موفقیت کانون صنفی در برگزاری مجامع عمومی شان، باید شروعی برای دخالتگری بیشتر معلمان برای چگونگی پیشبرد خواستها و مبارزاتشان از طریق متکی کردن کانون صنفی به مجمع عمومی و برپایی منظم این مجامع، مثلا برگزاری ماهانه، و تبدیل این مجامع به محل تصمیم گیری اعضای کانون باشد. در عین حال مجمع عمومی محل گزارشدهی به اعضا است و جایی است که هرگاه افرادی از هیات مدیره کانون، در جهت خلاف تصمیمات معلمان حرکت کنند و یا ترمزی در برابر مبارزات آنان باشند، آنها بتوانند در انتخاباتی مجدد، چنین افرادی را برکنار و به جایشان کسانی را انتخاب کنند که مجری تصمیمات آنان باشند. بنابراین مبارزه برای تشکیل مجامع عمومی منظم کانون و رفع موانع آن، همچنان باید در دستور کار معلمان و این کانون باشد. ضمن اینکه گروههای مبارزاتی معلمان در تلگرام و مدیای اجتماعی، مکانی برای جبران دست اندازهای پیش روی تشکیل مجامع عمومی کانون و دخیل بودن توده معلمان در تصمیات و جهت گیری های مبارازتی آن است. در همین مدت نیز گروههای مبارزاتی چندین هزار نفره معلمان در تلگرام همین نقش مهم را ایفا کرده و امکانی برای اعمال اراده معلمان هر چه بیشتری در اعتراضات شان بوده است.
آخر کلام اینکه کانون صنفی معلمان مجمع عمومی خود را بر پا کرد. تاکیدات من بدنبال این اتفاق مهم رابطه ارگانیک کانون های صنفی معلمان در سطحی سراسری با یکدیگر، شکل گیری شعبات کانون در هر کجا که وجود ندارد و عضویت وسیع معلمان در این کانونهاست. برپایی منظم و روتین مجامع عمومی کانون های صنفی و دخالتگری وسیع همه اعضا در جهت گیری ها و تصمیم گیریهای آنهاست. اتحاد معلمان شاغل و معلمان بازنشسته، اتحاد معلمان و کارگران و معلمان و هم سرنوشتی آنهاست.
خواستها و مطالبات معلمان روشن است. پلاتفرم آنرا در اعتراضاتشان علیه حقوق های نجومی مدیران و دستمزدهای زیر خط فقر و با خواست افزایش فوری دستمزدها به بالای خط فقر، و خواستهای دیگری چون تحصیل رایگان، درمان رایگان و پایان دادن به امنیتی کردن آموزش و پرورش اعلام کرده اند. اینها همه خواستهای کل جامعه است، تاکید من بر اتحاد خانواده های دانش اموزان و کل مردم با معلمان برای پیشبرد قدرتمند این خواستهاست.