گفته ها و ناگفته هاى جميل بايق
سيف خدايارى
پيش از هر چيز حساسيت ويژه بخش عمده چپ ايرانى در رابطه با پ.ك.ك و مسائل پيرامون آن را درك مى كنم. پ. ك. ك. در چند سال گذشته از سويى با جنگ عليه داعش در منطقه سنجار و نيز نيروى پ. ى. د به “نيابت ” آن در سوريه و مشخصاً در ” مقاومت كوبانى” و نيز در دو سال گذشته به سبب فشار سركوب اردوغان و ارتش تركيه در موقعيتى” اسطوره اى” قرار گرفته است. خط قرمزى كه دور نقد به پ. ك.ك و جريانات مرتبط كشيده اند، شگفت آور و تأسف بار است. به نظر مى رسد كه نيروهاى” چپ ” به شيوه اى عملگرايانه با اين جريان برخورد مى كنند و نقد اين جريان ناسيوناليستى را كنار گذاشته اند. البته غيبت نقد پ.ك.ك از زاويه منفعت طبقه كارگر و مردم زحمتكش، بخشاً به سبب وضعيت موجود فعلى از قبيل جنگ با داعش و سركوب اردوغانى است. دليل عمده علاوه بر همپوشانى جنبشى بخشى از چپ ( ناسيوناليسم چپ ) ، قلدرى و استبداد پ.ك.ك و هجمه تبليغاتى وسيعى است كه فريبكارانه منتقد را كنار بارزانى و اردوغان مى نشانند. واضح است است كه هر نقد و يا افشاگرى اين جريان از سوى من در راستاى كمك به درك منافع طبقاتى و هژمونى كمونيستى است.
جميل بايق( بايك) رئيس مشترك كنفدراليسم جوامع دموكراتيك( ك.ج.ك) و عضو شوراى رهبرى پ.ك.ك در جديدترين پيام خود – اواخر نوامبر و طى مصاحبه اى با استرك تى وى كه خلاصه آن در سايت فرات نيوز متعلق به پ.ك.ك نيز نقل شده است- خلق كرد” در تركيه را فرا مى خواند كه همه ارتباطات خود با دولت تركيه را قطع كنند. جميل بايق ” سياست ” جديد پ. ك . ك را به اين شيوه بيان مى كند و مى گويد” ك .ج .ك درصد برقرارى كنفدراليسم جوامع تركيه در باكور كردستان مى باشد” او اين سياست را برگرفته از ايده هاى اوجالان در ” مانيفست تمدن دمكراتيك” مى داند كه بعد از ٢٠١٣ و طى “پروسه آشتى ” كه خودمديرتى دمكراتيك را جايگزين ” كنفدراليسم جوامع تركيه” كرده بودند،( اعلام نشده) كنار گذاشته بودند. به گفته بايق در ادامه سياست انكارگرايانه تركيه، اكنون ك .ج .ك ( بخوانيد پ. ك. ك ) ناچار است اين سياست را بطور يكجانبه اجرا كند و از ” خلق” خواسته است كه كليه روابط خود با تركيه را قطع كنند.
كسانيكه سياست پ. ك. ك در دو سال گذشته را تعقيب كرده باشند، مى دانند كه اين حزب سياست خودمديريتى دمكراتيك يا قدرت دوفاكتو ( چيزى نزديك به همين كنفدراليسم جوامع) را از طريق ه. د.پ پيش مى برد. دولت تركيه به شيوه مكارانه اى به ه. د. پ فرصت داد تا اين سياست در برخى از شهرها اجرا شود. اما پ. ك. ك با تغيير “تاكتيك ” و كشيدن جنگ به شهرها، اين ” دستاورد” و فرصت را از بين برد. ويرانى شرناخ، سيرت، درسيم و ساير مناطق جنوب شرقى كه به مدت چندين ماه محل درگيرى ارتش تركيه با پ . ك. ك و “ميليشياى دفاع مدنى” بود و علاوه بر كشتار غيرنظاميان آوارگى بيش از نيم ميليون نفر را به دنبال داشت، حاصل اين سياست بود كه سه ماه پيش در ديدار برادر اوجالان با آپو به تندى از سوى اوجالان “نقد ” شد. اوجالان به صراحت و خطاب به دميرتاش و قنديل عنوان كرد ” وقتى خلق آماده نبود، چرا دست به چنين كارى زديد؟!” دولت تركيه ” تجربه” خودمديريتى دمكراتيك را به فرصتى براى شناسايى نيروهاى پشت جبهه پ. ك . ك تبديل كرد و در عمليات ” ضدكودتا” اين تجربه را با سركوبى وحشيانه جمع كرد.
آيا اعلام سياست جديد پ. ك. ك كه معنى آن استقلال مناطق كردنشين جنوب شرقى تركيه است، هر قدر هم از سوى مردم جدى گرفته شود عملى است؟ محاصره شرناخ ، جزيره و بتليس را به خاطر مى آوريد؟ معناى عملى قطع ارتباط با دولت تركيه يعنى برچيدن كل سيستم ادارى تركيه از قبيل برق، سوخت، خدمات، بهداشت، آموزش و … – همان چيزيكه در شرناخ اتفاق افتاد و عملاً تجربه اى شكست خورده براى ه. د. پ بود- آيا پ. ك. ك در شرايط فعلى و با سركوب شديد پشت جبهه خود مى تواند اين سياست را عملى كند. هر ناظر آگاه به مسائل تركيه اين امكان را منتفى مى داند و در عين حال شاهد هستيم جامعه اين فراخوان ها را مسكوت مى گذارد. براى درك اين واقعيت، علاوه بر سركوب ارتش و دولت تركيه بايد به زمينه ها و پايه هاى جنبشى پ.ك.ك مراجعه كرد كه ناگزير ما را به تحليل طبقاتى مناطق كرد نشين مى رساند كه در اينجا مجال پرداختن به آن نيست.
كاسترو يا ترامپ؟
جميل بايق در ادامه گفتگوى خود مرگ كاسترو را تسليت گفته است، اما در رابطه با انتخاب ترامپ مى گويد” ما به خلق امریکا به‌خاطر برگزاری این انتخابات تبریک میگوییم. هم‌چنین انتخاب دونالدترامپ را به ریاست‌جمهوری این کشور تبریک میگوییم. ما امیدواریم که ترامپ هم برای خلق خود و هم برای خلق‌های دیگر سیاست‌های مثبتی را در پیش بگیرد….”. از اين دستگاه فكرى معيوب كه جامعه آمريكا را با همه تناقضات در ماشين جادويى ” خلق ” ساز مى ريزد كه بگذريم، سيستم كلبى مسلكى و توطئه نگرانه و نيز چاپلوسى او براى ترامپ خنده آور است: جميل بايق در ادامه مى گويد”تركيه براى شكست ترامپ تلاشهاى زيادى انجام داد….”. آيا مزورانه تر از اين مى توان ” سياست” كرد؟ روابط ترامپ، اردوغان و كل رهبران در قدرت را به تاريخ زنده بسپاريم. آنچه كه تاكنون ديده ايم،اردوغان نيز مانند جميل بايق تبريكات خود را براى ترامپ فرستاده است و شواهد حاكى از همكارى ترامپ و اردوغان براى” دفع شر ” گولنيست هاست. البته اين سياست پ. ك. ك در ميان احزاب و جريانات مختلف ناسيوناليسم كرد غريبه نيست. نيرويى كه در شكافهاى منطقه اى ، متحد ديروز اسد( ديكتاتور امروز)، صدام حسين و دولت فعلى عراق، جمهورى اسلامى و نيز در دو سال گذشته و تحت تأثير سمپاتى به جنگ عليه داعش، همه نيروهاى مرتجع را به كمك طلبيده و حتى توانسته است قاپ ” سوسياليست ” ها را هم بدزدد، ظرفيت اين را دارد كه به نيروى احتمالى ترامپ تبديل شود. تناقض سمپاتى به كاسترو و تبريك گويى به ترامپ را در اين واقعيت كشف كنيد كه ترامپ تقريباً تنها رهبر بورژوازى جهانى است كه علناً از مرگ كاسترو خوشحال بود!
Sent from my iPad
|