اطلاعیه شماره ۲
کانون معلمان در تبعید
نگاهی به جنبش اخیر معلمان ایران
جنبش اخیر معلمان که در اغلب شهرهای ایران گسترش چشم گیری یافت در روند بغرنج و نیز همه جانبه خود حاوی عناصر و پدیده های تازه ایست که می تواند برای دیگر جنبش های اجتماعی نیز حائز اهمیت ویژه ای باشد. شاید بتوان از دوران جدیدی در مبارزات معلمان سخن گفت که بدون تردید تاثیر مهمی بر دیگر جنبش های اجتماعی خواهد گذاشت. از این رو تحلیل و ارزیابی از شکل و محتوای این جنبش برای رشد و تکامل آن اهمیت اساسی دارد.
»کانون معلمان در تبعید« که هدف خود را دفاع از خواست های معلمان ایران تعیین کرده است، می کوشد تا به سهم خود به دست آوردها، کمبودها و راه کارهای این جنبش برخورد کرده، تجربیات آن را برای ادامه مبارزه، جمع بندی نماید.
اولین و بارز ترین تناقضی که در جنبش اخیر معلمان رخ نمود عنوان »تجمع سکوت« است که توسط مسؤلان رسمی »کانون صنفی معلمان ایران« برای تظاهرات اخیر معلمان انتخاب شده بود. این تناقض میان شکل و محتوا محصول جو پلیسی و سرکوب دامنه داری که توسط جمهوری اسلامی ۳۷ سال است بر توده های زحمت کش، در همه زمینه های زندگی تحمیل می شود. با این همه معلمان مبارز و توده های زحمت کش هیچگاه به این شیوه سرکوب رژیم تمکین نکرده از هر فرصتی برای شکستن »سکوت« استفاده کرده اند. تازه ترین نمونه را در تجمع اخیر معلمان در مشهد مشاهده می کنیم که ۷۰۰۰ معلم با فریاد »وزیر بی لیاقت استعفا استعفا«؛ »معلم زندانی آزاد باید گردد« و »اتحاد اتحاد« …، سکوت را شکستند. همین روند در سایر شهرهای ایران توسط معلمان مبارز ادامه یافته است. این نشان می دهد که جنبش واقعی معلمان چارچوب های تحمیلی رژیم بر فعالیت های خود را نمی پذیرد و در عمل از آن فراتر می رود.
بازداشت و تحت فشار قرار دادن مسؤلان کانون و به زندان کشیدن فعالان آن که منجر به استعفای اسماعیل عبدی دبیر کل کانون صنفی معلمان ایران-تهران شد، نیز نتوانست آنها را به انفعال، پراکندگی و سکوت بکشاند.
نه تنها این، بلکه یورش رژیم به فعالان و مسئولان کانون ها، توده های معلمان را وسیعتر به میدان کشاند و مضمون خواست ها را رادیکال تر نمود. این نمونه ی گویایی از این واقعیت است که ترور و خفقان رژیم اسلامی دیگر تاثیر خود را در تضعیف جنبش ها از دست داده است.
مرز بندی جنبش معلمان با جناح بندی های رژیم و تاکید بر استقلال آن به این معناست که معلمان ایران نسبت به همه جناح های رژیم بی اعتماد می باشند. اگر به این، موضع کارگران و سایر اقشار اجتماعی را نسبت به حاکمیت اسلامی بیافزاییم آنوقت خواهیم دید که رژیم اسلامی تا چه حد در جامعه منفرد و در نتیجه شکننده است. فراموش نکنیم که این همه در شرایطی است که رفسنجانی، خامنه ای و روحانی مزورانه کوشیدند تا با دادن قول و قرار ها، معلمان را »ساکت« کنند.
رد پیشنهاد مدیر کل آموزش و پرورش مشهد مبنی بر مذاکره با مسؤلان کانون صنفی معلمان و جلوگیری از نصب پوستر »ما معلمان نیازی به حمایت رسانه های بیگانه برای دفاع از خود نداریم« توسط معلمان در مشهد نیز نمونه دیگری از هشیاری و درایت معلمان مبارز است.
شرکت وسیع و چشم گیر معلمان زن و نقش فعال آنها در رادیکالیزه کردن جنبش معلمان، نشان دیگری از آگاهی و تحرک زنان و تاثیر آن ها بر جنبش های اجتماعی است. جنبش مترقی زنان یکی از پایه های اساسی تحول جامعه و دینامیسم تغییرات بنیادی است.
آنچه که بروشنی در جنبش اخیر معلمان برجسته بود، آگاهی این جنبش به موقعیت اجتماعی و سیاسی معلمان در جامعه خفقان زده ایران است. آنها به درستی از همه امکانات استفاده کردند تا خود را به عنوان یک جریان اجتماعی رشد یابنده اعلام کنند.
در یک کلام، جنبش اخیر معلمان از محدوده صنف معلم گذشته و دوران نوینی در مبارزات اجتماعی برای آزادی و رفاه اجتماعی گشوده است.
بنا بر این دیر نیست آن روزی که ما شاهد وحدت رزمنده ی کارگران، معلمان، پرستاران، دانشجویان و …، علیه رژیم برای ایجاد ایرانی دموکراتیک، مرفه و مترقی که در آن زحمت کشان از حیثیت و اعتبار انسانی و اجتماعی برخوردار گردند، باشیم.
جنبش اخیر معلمان در عین حال کمبود و ضرورت اتحاد با کارگران و سایر اقشار اجتماعی را به نحو بارزی نشان داد. در واقع پیروزی هر مبارزه اجتماعی منوط به چگونگی بسیج دیگر اقشار و طبقات اجتماعی است. این نقصان البته ویژه جنبش معلمان نیست و شامل همه جنبش های اجتماعی می شود زیرا ترور و خفقان حاکم بر جامعه بطور هدفمند مانع از آن می شود.
جنبش اخیر معلمان علیرغم کوشش رژیم در سرکوب و ناموفق کردن آن جای خود را در میان توده های زحمت کش ایران و افکار عمومی مترقی جهان گشوده است و به خوبی می تواند در مقابل توطئه ها و سرکوب های رژیم روی حمایت و پشتیبانی نیروهای مترقی ایرانی و جهان حساب کند.
پیروز باد جنبش حق طلبانه معلمان ایران!
گسترده تر باد اتحاد معلمان، کارگران، پرستاران و دانشجویان!
کانون معلمان در تبعید
۲۰ اردیبهشت ۱۳۹۴
۱۰ ماه مه ۲۰۱۵