امروز فرزندام دالیا و دینیس در تماسی تلفنی روز پدر را به من تبریک گفتند ، آنها امکان دیدار با من را نداشتند دوست داشتم کنارم بودند این مسله مرا بیاد وخاطره ای از آخرین دیدارم با پدرم انداخت خاطره ای که هرگز از یاد نخواهم برد.
پدر عزیز هرگز آخرین دیدارم و آخرین کلامت را از یاد نخواهم برد .
اسم او احمد نودینیان بود. از شهر سنندج همراه مادر و دو فرزندش یدی و عزیزه به مریوان مهاجرت کرده بودند.
پدرم کارگری زحمتکش و فداکار بود هر لحظه از زندگی اش خاطره ای از فداکاری از خودگذشتگی مهربانی و تلاش برای تامین زندگی خانواده ای ١٠ نفره بود . عدالت خواهی برخورد برابر با اطرافیانش، زندگی پر از مشقت و رنج هر روزه اش رابطه انسانی و بی آلایش تجارب گرانبهای او بود. در دوران کودکی ما که خانواده ای ١٠ نفره بودیم تنها نان آور خانواده مان تلاش او برای تامین سفره فقیرانه ما بود. بیاد دارم که ما همگی مشغول تحصیل در مدرسه بودیم او برای تامین این خانواده از صبح تا عصر در آموزش و پروش مشغول کار بود غروبها نیز بعنوان کار آشپزی در یک شرکت ساختمانی کار دوم را برای تامین زندگی خانواده گیر اورده بود. او همواره می گفت من تمام تلاشم را می کنم که شما در آینده زندگی بهتری داشته باشید و واقعا چنین کاری را کرد. او می دانست که ما (من و برادارنم نسان و عبدالله )در زمان شاه فعالیت سیاسی را با محفلی شروع کرده ایم ابتدا برای حفاظت از فرزندانش از چنگ مامورهای ساواک رژیم شاه از ما خواست که مواظب باشیم بعدها که متوجه شد که ما فعالیت خود را ادامه می دهیم از رفقای ما می خواست که در خانه ما جلساتمان را بگیریم تا بلکه او در حفاظت از ما نهایت همکاری را بکند . هر بار که جلسه داشتیم به بهانه های گوناگون به حیاط می آمد و سرگوشی آب می داد که همه جیز را در کنترل داشته باشد. هر گز از یاد نمی برم که در دوران حکومت نظامی ازهاری من و یکی از دوستانم توسط پلیس در حین تحصن بزرگی در شهر مریوان دستگیر و زندانی شدیم. برای آزادیمان با وجود حکومت نظامی و خانه نشین کردن مردم و شهری خلوت، به شهربانی آمد تا بلکه به خاطر احترامی که مردم شهر به او دارند ماموران شهربانی هم ما را آزاد کنند یا بلکه مطلعش کنند که ماجرا چیست. اما او در پشت در شهربانی بود که شاهد کتک زدن و بی حرمتی جمعی از مامورین شهربانی که ما را چون توپ فوتبال وسط انداخته و با لگد و مشت می زدند بود فریادهای او را هرگز از یاد نمی برم که چگونه داشت با فریادش به این بی حرمتی به ما اعتراض می کرد، او را از محل دور کردند .
از یاد نمی برم زمانی که کوچ مردم مریوان شروع شد خانواده ما در سنندج زندگی میکردند پدر و مادرم با شنید خبر درگیری ما با مزدوران محلی و خبر حمله ارتش به شهر فورا به مریوان آمدند در پست بازرسی دروازه شهر من و رفیق و برادر جان باخته ام عبدالله نودینیان نگهبان بودیم با دیدن ما پدرم همراه مادرم از ماشین پیاده شدند جویای احوالمان شدند، انها را از وضع شهر و ماجرای کوچ مردم مطلع کردیم پرسیدن آنها چه همکاری می توانند بکنند تا جلو این جانیان را در حمله به مریوان بگیرند از تحصن مردم برایشان گفتیم از ما خواست که آنها را به محل تحصن منتقل کنیم و مقداری وسائل خوراکی و نوشیدنی براشان تهیه کنیم تا در این حرکت اعتراض شرکت کنند. آنها تا آخرین روزهای تحصن آنجا ماندن . گرچه زندگی واقعی او و تضاد و تناقضات روزانه آن خود بخشی از داده های او برای تلاشش در مبارزه علیه وضع موجود بود اما بعنوان پدر برای حفاظت از جان فرزندانش از هر کوشش و تلاشی دریغ نمی ورزید.
آخرین خاطره ام از او زمانی است که در دور اول جنبش انقلابی مردم کردستان شهرها به تصرف ما در آمدند برای ماموریتی به سنندج رفتم . به دیدارش رفتم بینائش را از دست داده بود با شنیدن صدایم فریاد زد اسد بیا اینجا. به او نزدیک شدم، همدیگر را در آغوش گرفتیم دهها بار همدیگر را بوسیدیم و هر بار با بو کردن من را در آغوش میگرفت. آن شب را در کنار هم خوابیدیم. حرفهای زیادی برای گفتن با هم داشتیم از همه چیز سخن گفتیم، خندیدیم، گریه کردیم، همدیگر را در آغوش گرفتیم، روز بعد، بعد از صرف صبحانه خواستم بروم با صدای لرزان و ناراحت از من خواست شبی دیگر نزدش بمانم برایش گفتم کار زیادی داریم و باید بروم او را با همان حالت نگران بجا گذاشته و رفتم این آخرین دیدارم با او بود . بعدها و اکنون نیز هر بار به فکر این خاطره می افتم بعض گلویم را میگیرد فکر می کنم می توانستم و با احساسی که اکنون بعنوان پدر دارم جا داشت آن روز به حرف او گوش می دادم. پژواک صدایش چهره معصوم نابینا و مضطربش را هرگز نمی توانم فراموش کنم . پدر عزیز یادت را با خاطراتم از فداکاریهایت هرگز فراموش نخواهم کرد .
یادت گرامیست .
اسد نودینیان
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ئه م نوسراوم به زمانی فارسی له روژی باوکاندا به یادی باوکم نوسی، هاوریانێک داوایان لێ کردم که بی که م به کوردی ، جیگای خویه تی له هاوری خوشه ویستم ئیراهیمی حیدری سپاس ئه که م بو یارم تی دانم بو ورگیرانی ئه م نوسراویه
13 |11 روژی باوکان بوو مناله کانم دالیا و دئینیس تلفونیان بۆ کردم بە بۆنەی پێروز بایی روژی باوکان، بیرم کرد بوون ، تامه زروی دیداریان بووم ، نا زانم چون لە نا پەرا ئه م هه سته م باڵی کێشاوو لە تەنیشتی دونیای خاتراتی باوکمدا نیشتەوە . دوواجارێ بۆ کە یەکمان دیتەوە وو تی مه رو، بەس شه ویکی تر لام بمێنه وه ……..
باوکی خوشه ویستم هه رگیز یادی دوواجاری بینیتم له بیر ناچێته وه !
باوکه م کرێکارێکی زحمه تکێش و فیداکار بۆ ، هه مۆ کاتێک لە ژیانی پڕ بۆ له فیداکاری، له خۆ بوردوویی و میهره بانی و تێکوشان لە سەر دابین کردنی ژیان بۆ خێزانێکی ده که سی . وئارەزوی سەپاندنی عیداله ت و یەکسانی ژیان لە کومەڵگاکەی ،لە و ژیانی پڕ له مه شه قه ت و ره نجی هه مۆ روژه یدا ، رابتە یه کی ئینسانی و بی غه ل و غه ش ، ته جرو به یه کی به نرخی ئه و بوو.
له روژانی مندالی ئیمه دا ئه و تەنیا نان ئاوەری خیزانه که ی بوو ، و تەلاشی بێ وچان بۆ دابین کردنی نانی روژانه ی خێزانەکەی . ئاخر ئێمە هەمۆمان له مه کته ب بوین ، ئه و بۆ دابین کردنی بژیوی ژیانمان له به یانی هەتا ئێواره له دائیرەی په روه رده ئیشی ئه کرد و پاشان له کومپانیایه کی بینا سازی وەک ئاشپەز لە چیشت خانه ی ئیشی ده کرد. ئه و هه مۆ جارێک ئه یووت ، من کوششی خۆم ئه که م بۆ ئه وی ژیانێکی باشتر بٶ ئیوه دابین به که م هه ر واشی کرد، هه مۆمان لە پنای ئامۆژگاری و تەلاشی ئەودا خویندمان بە سەرئنجام هێنا .
له کاتی رژیمی پەهلەوی یا شای ئێران ، من و نەسان وعه به ی برام دەس پێۆدانی سیاسیمان له گه ل کومه ڵێک هەڵسوراوی شاری مەریوان ده ست پێ کرد بوو ، له سه ره تا دا بو پاراستنی ئیمه له چەنگی پیاوکانی ساوا کی رژیمی شاه ، پەیتا، پەیتا خواستیاری ئەوە بوو که ئاگامان لە خۆ بیت، دوواتر ئەو که زانی ئیمه هەر سورین له سه ر بیروباورمان ، خواستیاری هاورێکانمانی کرد که بین له مالی ئیمه کۆبونه وه به که ن . بۆ ئه وی خوی پاریزگاری مان لی به کات. بۆیه هه مۆ جارێک به بیانووی جوراوجورەوە ئه هاته حه وشه و سه یری ئه م لاو ئه و لای ده کرت .
هه رگیز له یادم ناچێت که لە سەر دەمی حه کومه تی عه سکه ری ازهاری بوو ، من وهاۆریکم له لایه ن پولیسه وه له کاتی مانگرتنێکی گه وره دا له شاری مه ریوان ده ستگیرو زیندانی کراین ، کات وا بوو کە کەس بە هۆی میلیتاریزە کردنی شارەوە کش و ماتیکی سامناک بەسەر شاردا کشا بوو و شار به ته واوەتی مات و پەشۆکاو بوو ، باوکه م خوی گه یانده به ر دائیری پولیس تا وەکو هه واڵێکمان بزانێت . قەد له بیرم ناچێت کاتێک پولیسه کان بێ شه رم ،زور وه حشیانه له نێو حه وشه ی دائیره ی پولیسدا کرابوینە کیسە ی بۆکسەو تۆپێ یاری و ئەوانیش به شه ق ومشت وتێمان ئاڵابوون ، له و کاته دا باوکم گەشت هەمۆی بە چاو دیت دەنگی هەڵ هێنا و بەرانبەریان وەستا و بە ، بەر گیراین و رێگریان هاواری باوکانەی هەڵ هێنا …بەڵام پۆلیسەکان درندانە و بێشرمانه لێ راهاتن و دووریان خسته وه .
له یادی ناکه م که کاتێک کۆچی خه لکی شاری مه ریوان له دژی هێرشی رژیمی ئیسلامی ئیران ده ستی پێ کرد ، هەر به بیستنی ئه م هەواڵە ، دایک و باوکم ئەوکاتە له سنه دا ده ژیان به پەلە بەرەو مه ریوان به رێ ئەکەون و بە رێکەوت له یه که م سەیتەری بەر دەمی دەروازی شاری مه ریوان چاویان به مه ن و هاورێ و برای گیان بەخت کردووم ( عه به ) که وت ، که مەتەرێزەکەماندا خەرێکی پارێزگاری لە شار بووین . به بینینی ئیمه له سیارە که دا به زین وپرسیاری بارودۆخەکیان لێمان کرد ، ئێمه ش هه مۆ شتێکمان بۆیان باس کرد ، وتیان چۆن ئه توانین ئیمه بشداربین له به رگری کردن له هیرشی رژیم بۆ شاری مه ریوان؟ باسی قارەمانی ومانگرتنی خه ڵکی شارمان بۆ کردن ، به خێرایی بەرەو شوێنی مانگرتنه که وه رێ که وتن وتا دووای هاتنی مانگرتنەکە بشداریان کرد .
گه رچی ژیانی واقعی ئه و تەزاد و تەناقساتی ئه و ژیانه خوی بەشێک بۆ له دادەکانی ئه و بۆ تیکوشان له دژی وەزعی مۆجود ، به لام وه کۆ باوک بۆ پارستنی گیانی منداله کانی له هه ر تێکۆشانێ دەریغی نه ده کرد.
ئاخرین بیرەوه وریم ئه و کاتیه که شارکانی کوردستان بۆ جاریه کی تر که وته وه ژیر ده سه لاتی خه ڵک و پیشمه رگه وه ، بۆ ئیشێکی حیزبی چووم بۆ شاری سنه، به دەرفەتم زانی سه ردانی خانەوادەکەمان بکه م که چه ند مانگێک بۆ نه م دیبوون ، ئه وکاته باوکم سومای چاوه کانی له ده ستدا بوو.، به بیستنی ده نگه م هاورای کرد وبانگی کردم… ئەسەد وه ره بۆ لام ، که لێی نزیک بوومه وه له ئامیزی گرتم و ده یان جار ماچی کردم وه ک هه مو جارێ تێر، تێر بۆنی کردم وتون تون له ئامیزی گه رتم ئه و شه وه لای ئه وان مامه وه ، بە نێو هەمۆ دونیای خاترات و بیرەوری وسیاسەت و رابودوو داهاتوو…، له هه مو شتێک هەمۆ بابەتێک دوواین …پیکه نین ، گریاین ، شه ویکی خۆش و پڕ له بیره وه ری بوو، روژی دوایی دوای نانی به یانی ، پیم ووت که ئه بیت بروم به ده نگیکی له رزوک و پڕله گریان داوای لی کردم که شه ویکی تریش لای بمینمه وه ، به لام من ووتم کارم زوره و ده بیت بروم، رویشتم به لام دلم هه ر لای بوو به ناره حه تی و دڵکی خەمین به جیم هیشتن،
ئه وه ئاخرین دیدارم بوو له گه ل باوکم ، دواترو ئیستاش هه رکاتیک ئه م بیره وه ریه م د یته وه بیر ، گریان گه روم ئه گرێت ، کە بیری لێ ئه که مه وه خۆ ئه متوانی شه ویکی تریش لای بومایه . بەڵام ئیستا ئەو هه سته ی خوم وه کو باوکێک کە هەمە ، ئەلێم ئه بووایه به قسه ی ئه و م بکردا یه و شه ویکی تریش لای ببوومایە…
ده نگ دانه وه ی ده نگه پڕ له سوزە خه مگێنه که ی ، ده م و چاوه پڕ لە مانوویەتیەکەی و نەرم نیانی میهره بانیەکەی ، لەرزوکی سەوتی ، شەوێکی تر بمێنەوە هەر لە ناخمدا ئەزرینگێتەوە وهه رگیز فه راموشی ناکه م . باوکی ئازیزم یادی بەرزت ، خاتره کانت و فیداکاریه کانت ئاوێتەی دەرونمە و هه رگیز نا توانم لە بیری کەم .