رشوه به علم برای تضمین سود

رشوه به علم برای تضمین سود

یاشار سهندی

بعضی خبرها است که بی و سر و صدا می آیندومیروند. اگر هم این دست خبرها جای منتشر شده صرفا  بخاطر این بوده که به اشتباه یک ” گزارش جنجالی” منتشر شده است و “گر نه چیزی مهمی نبوده،” اگر مهم بود مسلما استادان دارای مدارک معتبر دانشگاهی یک چیزی درباره آن میگفتند و یا شبکه های خبری حداقل یک تفسیری بر آن میزدند. برای بنگاههای “تولید خبر” مثلا پرداختن به حمله هکرها و از کار انداختن اینترنت در شر ق امریکا یک چیزی است مانند “عملیات غیر ممکن” تام کروز. گوینده خبر می تواند با آب و تاب فراوان پیرامون آن حرف بزند و به شنونده و ببیننده القا کند که یک جای ها خیلی مخفی یک آدمهای خیلی مخوف میتواند با یک کلیک مثلا انتخابات امریکا را مختل کنندو فقط خدا میداند اگر اینگونه شود چه میشود. ایجاد ترس و دلهره یک پای اساسی پخش خبر از رسانه های بورژوازی است. در کنار این اما باید این حس هم در شما ایجاد شود که همه چیز آرومه و شما باید خوشحال هم باشید فقط نگران کم و زیادی قند خون تان یا کلسترول باشید، و اینکه چربی خون مضر است یا قند خون یا سرطان کشنده تر است یا ایدز یا ابولا؛ اینها را نیز همین رسانه ها تعیین میکنند به اضافه بعضی از دانشمندان! و دنیا هم صد البته در دست از ما بهتران میچرخد که در مناظره انتخاباتی شان برگ برنده شان تجاوز و خشونت علیه زنان است. کار رسانه ها بورژوازی  تکمیل روند حاکم بر جهان است که در دست یک اقلیت یک درصدی است آنها همانظور که تصمیم می گیرند چگونه به جهان نگاه کنید همانها حتی تعیین می کنند کدام بیماری مهم تر است و صد البته به پشتوانه رشوه به دانشمندان!

براساس یک تحقیق تازه پرده از یکی از بزرگترین تقلب‌های تاریخ مواد غذایی در آمریکا در قرن بیستم برداشته است.” به گزارش وب‌سایت بیزینس اینسایدر، صنعت قند و شکر در آمریکا در ده‌های پنجاه و شصت میلادی، با پرداخت مبالغی به دانشمندان، آنها را قانع کرده بود که در نوشته‌های علمی خود از نقش مضر شکر در سلامت بدن کمتر بگویند و به جای آن، حملاتشان را به سمت چربی‌ موجود در مواد غذایی نشانه بگیرند. به عبارت دیگر با رشوه‌ای که صنعت قند و شکر به محققان مواد غذایی پرداخت، سخن از مضرات مواد شیرین جایش را به انتقاد از چربی و کلسترول داد که نیم قرن به عنوان مهمترین خطر در مواد غذایی شناخته می‌شد.” این رشوه پرداختن تحت عنوان “حمایت مالی  هنوز هم ادامه دارد ” اینطور به نظر می‌رسد که بسیاری از سازمان‌های بهداشت و سلامت در آمریکا از سوی دو شرکت بزرگ سازنده نوشابه‌های گازدار، یعنی کوکاکولا و پپسی، حمایت مالی می‌شوند.به گزارش سی ان ان، کوکاکولا و پپسی به تازگی از ٩٦ سازمان و گروه مرتبط با بهداشت و سلامت حمایت مالی کرده‌اند. آنها همزمان علیه پیش‌نویس قوانینی که منجر به استفاده کمتر مردم از نوشابه های گازدار می‌شوند، لابی می‌کنند.” و جالب ترین نکته در این میان این است که طرف امریکایی به شیوه کاملا ایرانی اسلامی در پی توجیه قضیه و ماستمالی کردن آن است: ” بنیاد تحقیقات دیابت در نوجوانان آمریکا، که یکی از دریافت‌کنندگان این حمایت مالی است،‌ در بیانیه‌ای اعلام کرده است که این حمایت‌ها به‌صورت سازمانی نبوده و جمع‌کنندگان محلی اعانات، آنها را به طورفردی دریافت کرده‌اند.”

“بهداشت” هم مانند هر پدیده دیگری برای سرمایه باید صرف کند تا در مورد آن هزینه ای بکار اندازد. در امریکا مبارزه علیه چاقی مفرط مردم سازمان داده شده است و عمدتا خود دولتی ها مانند خانم میشل اوباما از آن حمایت میکنند و هر کس نداند فکر میکند که چه خیرخواهی عظیمی پشت آن نهفته است. اما حقیقت این است هزینه های بهداشتی که پدیده های مانند چاقی مفرط روی دست دولت سرمایه داران گذاشته بسیار هنگفت است. و دولت امریکا مانند هر دولت بورژوایی دیگر به هر شکلی هست میخواهد تا آنجا که میشود کمتر در این مورد هزینه کند. انتشار یکباره  گزارش جنجالی در مورد “دست و دل بازی کوکاکولا و پپسی” و افشای رازی٦٠ را باید در این چهار چوب دید. تا حالا صرف با این بوده که توده وسیعی مردم در ٦٠ سال گذشته در معرض یکی از بیماریهای خطرناک قرار گیرند که مباد سود کوکاکولا و پپسی کولا پایین بیایید برای همین خیلی راحت دانشمندان را خریده اند البته به “طور فردی”!این “گزارش جنجالی” ثابت میکند که “فساد” یک پای ثابت نظام سرمایه داری است. و اساسا این نظام فساد برانگیز است چون در بر پایه سود جویی اقلیت یک درصدی شکل گرفته است. نمونه های فساد در ایران اسلامی چنان گسترده است که آخرین خبر از ٨ هزار میلیارد دزدی خبر میدهد و این البته دیگر رکورد محسوب نمی شود. ایران اما از نظر سرمایه داری یک کشور غیر متعارف در چهارچوب این نظام است و امریکا سمبل جهانی آن است که دل هر اقتصاددانی برای آن غنج میزند. ” به گزارش وب سایت ساینس آلرت، دکتر جیم کریجر، مدیر مرکز بهداشت غذایی آمریکا می‌گوید: «باید از خودمان بپرسیم چگونه زندگی بسیاری از آدم‌ها و همینطور میلیون‌ها دلار قابل نجات دادن بود. چطور تصویر سلامت عمومی امروز در آمریکا متفاوت بود اگر صنعت شکر اینطور علم را بازی نمی‌داد»” باید اساسا پرسید چطور صنعت میتواند علم را بازی دهد؟ مسئله سود است این صرفا ادعای ما کمونیستها هم نیست خود اذعان میکنند بر اساس همین تحقیقاتی که در امریکا درجریان بوده مسئله “سودآوری” بوده نه سلامت وبهداشت جامعه.” نویسندگان ( تحقیق مورد اشاره) هشدار می‌دهند که دریافت چنین حمایت‌هایی( رشوه  کوکاکولا و پپسی به سازمانهای بهداشتی) به جای آنکه کمک به بالابردن سطح بهداشت و سلامت عمومی جامعه کند،‌ در نهایت به سودآوری این شرکت‌های خصوصی خواهد انجامید.” این البته قانون اساسی نظام سرمایه داری است. اگربهداشت و سلامت عمومی در طی قرن بیستم وضعیت بهتری داشته ومثلا دیگر با مالاریا و طاعون دیگر بشر درگیر نیست بیش از هر چیز لازمه ابتدایی یک جامعه سرمایه داری نیروی کار سالم نیاز است و نیز اینکه هزینه “پیشگیری کمتر از درمان” برای سرمایه تمام میشود و گر نه هیچ چیز خیر خواهانه ای در این میان مطرح نیست. مسئله ضخامت کیف پول است.