گزارش کوتاه از وضعیت زنان کارگر قالی باف شهر کامیاران
تا روزِ مرگ
فرش بافت و گُل کاشت
اما هرگز
نه فرشی زیرِ پا داشت
نه کسی
گُلی بَر مَزارَش گذاشت.
«شیرکو بیکس»
زنان کارگر قالی باف مجبور هستند در کنار کارهای منزل، ساعت ها وقت خود راصرف قالی بافتن کنند تا شاید بتوانند لقمه نانی بر روی سفره خانواده بیاورند. این یکی از شکل های استثمار است که امروزه به وضوح دیده می شود. اینکارگران بعد از ماه ها گره زدن و قالی بافتن دستمزدی دریافت می کنند که نه تنهانمی توانند با آن نیازهای اولیه زندگی خود را تامین کنند، بلکه دچار انواعبیماری ها از قبیل کمر درد و مشکلات بینایی و غیره می شوند. زندگی اینکارگران اکثرن در یک سطح و به یک شیوه است. قالی باف های زیادی مشغولگره زدن و خلق قالی ها و تابلو فرش های زیبایی هستند، اما فقط تعداد مشخصیاز آنها بصورت شغل اول به آن می پردازند.
هرچند که مردها نیز به این کار مشغول هستند، اما تعدادی از زن های قالی بافبصورت پاره وقت فرش می بافند و همزمان کار منزل را نیز انجام می دهند. ساعتکار مشخصی ندارند و وقتی که کار منزل و بچه داری به آنها مجال بدهد به سراغدار قالی می روند. بصورت نسبی اگر کسی 8 ساعت در روز کار کند، با فروشقالی اش ماهی 800 هزار تومان بدست می آورد. (البته این مبلغ متناسب باکیفیت کار و سرعت عمل کارگران فرش باف متغییر است.)
فرش باف ها می توانند با پرداخت ماهیانه 70 هزار تومان خودشان را بیمه کنند. اکثریت آنها از بخش فقیر و زحمتکش جامعه هستند که برای گذراندن اموراتزندگی پر از مصیبت شان به اجبار و یا بصورت پاره وقت یا تمام وقت مشغولقالی بافتن هستند.
ادامه این گزارش را از زبان ” سارا ” یکی از این کارگران قالی باف بخوانید:
” نوزده سال داشتم که در یکی از شب های سرد زمستانی پسری بیست و هشتساله همراه با خانواده ای که هیچ آشنایی قبلی با هم نداشتیم، برای خواستگاریمن آمده بودند.الان پنج سال است که زندگی مشترک را با فواد شروع کرده ایم وحاصل این زندگی دختر چهار ساله ام پریا است.در همان اوایل زندگی مشترک،یعنی چهار سال پیش به ناچار شغلی را شروع کردم که بسیار طاقت فرسا استو دست مزد بسیار پایینی هم برای این کار دریافت می کنم. شاید شما تجربهقالی بافتن را نداشته باشید، اما تصور کنید ساعت ها پای دارِ قالی بنشین