از جنبش معلمان ایران با تمام نیرو و امکانات در داخل و خارج به دفاع برخیزیم!
جنبش اعتراضی معلمان ایران ماههاست که در اشکال مختلف در جریان است. این جنبش که با خواست های مشخصی آغاز شد، از همان ابتدا با تهدید و سرکوب از سوی حاکمیت اسلامی روبرو شد.
تلاش مسؤلان رژیم، از خامنه ای گرفته تا رفسنجانی و روحانی که به انحاء مختلف (هرکدام به شیوهٔ خود ) کوشیدند تا از ادامه آن جلوگیری کنند، به نتیجه نرسید و جنبش در اشکال متنوع ادامه یافت. سیاست ارعاب و سرکوب رژیم، اما نه تنها منجر به خاموش کردن جنبش معلمان نشد بلکه آن را سیاسی تر و رادیکال تر و باین ترتیب اجتماعی تر نمود. رژیم اسلامی طبق معمول و بنا بر ماهیت سرکوبگرانه خود فشار به مسؤلان و فعالان کانون صنفی معلمان را شدت و حدت بی سابقه ای داد. افراد خود فروخته ای چون شیرزاد عبدالهی و منصور موسوی که در خدمت ابزارهای سرکوب رژیم اسلامی قرار دارند، هر بار که جنبش معلمان به نقطه حساسی می رسد با فضا سازی و حمله افسار گسیخته به فعالان، جو را برای بازداشت و به زندان انداختن و حتا اعدام آنها فراهم می کنند. شیرزاد عبدالهی زمینه ساز اعدام فرزاد کمانگر و ممنوع الخروج شدن اسماعیل عبدی و سپس به زندان انداختن او بوده است.(رسول بداقی)
برخورد سرکوبگرانه رژیم به جنبش معلمان و توطئه های عوامل آن علیه فعالان این جنبش، در عین حال که به رادیکالیزه شدن بخش های وسیعی از این جنبش انجامید، موجب شناخت بیشتر و عمیق تر نه تنها معلمان که بسیاری از توده های زحمت کش مردم ایران از ماهیت ضد مردمی همه جناحهای حاکمیت جمهوری اسلامی گردید. معلمان و سایر اقشار و طبقات جامعه در عمل و بطور آشکار دیدند که همه جناح های رژیم از جمله آنهایی که ادعای «اصلاح» طلبی دارند، زمانی که منافع نظام به میان آید، در سرکوب جنبش های اجتماعی تردیدی به خود راه نمی دهند. این شعار معلمان که : ما نمی خواهیم ابزار این یا آن جناح حاکمیت گردیم! نشانه بلوغ سیاسی جنبش معلمان و گذار آن از حاکمیت کنونی است. آنها راه حل مشکلات اجتماعی را در خارج از جناح های حاکم جستجو می کنند. این آن عنصر مهمی است که پیوندی مستحکم میان جنبش معلمان با جنبش کارگری و سایر جنبش های واقعی اجتماعی ایجاد خواهد کرد. از این رو درک این تحول در جنبش معلمان برای دیگر جنبش های اجتماعی، بویژه جنبش کارگری اهمیت ویژه ای دارد.
هماکنون این واقعیت توسط سندیکاهای کارگری به خوبی دریافت شده و صدور اطلاعیه های همبستگی با جنبش معلمان از جانب جریانات کارگری زمینه های سیاسی اتحاد نیروهای فعال اجتماعی را فراهم کرده است. با این همه این موضعگیری درست و به جای سیاسی، باید بیان خود را در حمایت عملی کارگران از جنبش معلمان، بویژه شرکت وسیع کارگران در تجمع ۳۱ تیر که در اعتراض به دستگیری های اخیر فعالان جنبش معلمان فراخوانده شده است، بیابد. باید بر اهمیت همه جانبه ی جنبش برای آزادی زندانیان سیاسی تاکید کرد، زیرا نقطه ضعف و پاشنه آشیل رژیم اسلامی همانا زندانیان سیاسی هستند.
فراخواندن تجمع اعتراضی برای آزادی معلمان زندانی، بخشی از خواست توده های مردم برای آزادی همه زندانیان سیاسی و عقیدتی است و راه را برای مبارزه جهت آزادی زندانیان سیاسی هموار می کند. شکی نیست که توده های زحمت کش مبارزه برای آزادی همه زندانی سیاسی را ادامه خواهند داد.
دانشجویان، دانش آموزان، پرستاران و در یک کلام انسانهای زحمت کش بیاری معلمان در بند با تمام نیرو بشتابید و به تجمع اعتراضی ۳۱ تیر جلوی مجلس اسلامی برای آزادی معلمان زندانی به پیوندید! مبارزه معلمان، مبارزه همه توده های زحمت کش جامعه ببند کشیده ی ایران است! معلمان مبارز را در این شرایط حساس و سرنوشت ساز تنها نگذارید! پیروزی معلمان در این تجمع، گام مهمی برای رسیدن به خواست های انسانیمان است! رژیم تنها در مقابل همبستگی وسیع ماست که قدرت سرکوبش را از دست می دهد.
این اعلامیه به پایان رسیده بود که هیاهوی توافق اتمی جمهوری اسلامی با خواست کشورهای بزرگ سرمایه داری بپا خاست. شکی نیست که رژیم اسلامی با استفاده از این موقعیت یورش افسار گسیخته ای را به کارگران، معلمان، دانشجوبان، پرستاران و سایر زحمت کشان، بویژه به زندانیان سیاسی آغاز خواهد کرد. زیرا به خوبی می داند که این بده بستان ها هیچ سودی برای توده های مردم به همراه نخواهد داشت. دلیل اصلی بدبختی و مذلت توده های مردم دزدی، فساد و چپاولی است که توسط همه جناح های رژیم از بالا تا پایین جریان دارد. دیکتاتوری حاکم برای حفظ منافع قدرتمندان و دولت های چپاول گر سرمایه داری در جهان است. از این رو این «توافق» ها تنها شرایط را برای گردانندگان رژیم در تشدید ترور و خفقان و به فقر و فاقه کشاندن بیشتر زحمت کشان مناسبتر می سازد.
آزادی معلمان زندانی و فعالان صنفی و اجتماعی همراه با آزادی همه زندانیان سیاسی خواست توده های زحمت کش ایران است!
کانون معلمان در تبعید
۲۴ تیر ۱۳۹۴
۱۵ ژوئیه ۲۰۱۵