اداره اطلاعات سقز قرار بازداشت دو شهروند کُرد را تمدید کرد
قرار بازداشت موقت دو شهروند سقزی که اواخر تیرماه بازداشت شده بودند برای مدت نامعلومی تمدید شده است.
به گزارش کانون مدافعان حقوق بشر کردستان، این دو شهروند سقزی بنامهای رسول خضری و آمانج فتحی اواخر تیرماه امسال توسط نیروهای وزارت اطلاعات بازداشت شدند.
یک منبع مطلع در این باره به ” کانون مدافعان حقوق بشر کردستان” گفت دیروز شنبه از طرف اداره اطلاعات شهر سقز به خانواده این دو شهروند کُرد اطلاع داده شده که قرار بازداشت فرزندانشان تمدید شده و از خانوادەهایشان خواستەاند که برایشان لباس و وسایل شخصی را بیارند.
گفتی است که رسول خضری روز پنجشنبه، ٣١ تیر ماه و آمانج فتحی روز چهارشنبه ٣٠ تیرماە توسط نیروهای لباس شخصی وزارت اطلاعات بازداشت شدەاند.
رسول خضری ساکن شهرستان سقز ۲۹ساله فرزند مصطفی و به کار معماری مشغول بوده است، این شهروند کرد پیشتر طی دوسال گذشته دو بار به اتهام ارتباط با یکی از احزاب کرد ، جمعا به مدت ۹ماه بازداشت بوده و سرانجام از سوی دادگاه انقلاب شهرستان سقز با کفالت آزاد شده بود.
آمانج فتحی هم ۲۸ ساله فرزند فتح الله وی نیز اهل سقز می باشد.
از اتهامات این شهروند سقزی اطلاعی در دست نیست.
http://www.hrkurd.com/archive/1462.htm
شیوع بیماری‌های قارچی و خطرناک در زندان مرکزی سنندج
مجددا در زندان مرکزی سنندج بیماری قارچی در بین زندانیان شایع شده است و مسوولین زندان سنندج هم در این باره بی‌تفاوت هستند.
به گزارش کانون مدافعان حقوق بشر کردستان، با گرم تر شدن هوا در زندان مرکزی سنندج دوباره نوعی بیماری قارچ پوستی شایع شده و این در حالی است که مسوولان زندان هیچ‌گونه اقدامی جهت کنترل این بیماری پوستی و درمان زندانیان نکرده‌اند.
یکی از فعالان حقوق بشری کُرد که نخواست نامش فاش شود در گفتگو با «کانون مدافعان حقوق بشر کردستان» می‌گوید: “بیماری‌های خطرناک در زندان سنندج بیداد می‌کند.”
وی افزود: “من در این زندان شاهد بیمارانی بودم که ایدز داشتند و دچار سل مقاوم بودند، اما مراقبت و نگهداری از آنان کامل نیست و بیماریابی در این زندان به صورت فعال انجام نمی‌شود.”
این فعال حقوق بشری کُرد گفته: “وضعیت زندانیان بیمار در زندان‌ها بسیار اسفبار است. زندانهای ایران پر از زندانیان بیماری هستند که کم‌ترین توجه پزشکی به آنان نمی‌شود. در میان زندانیان بیمار، کسانی هستند که به شدت به خدمات پزشکی بیش‌تر و مراقبت‌های ویژه نیاز دارند. اما زندانبانان، آگاهانه به وضعیت حاد جسمانی آنان، نسب به اعزام آنها به بیمارستان‌ها و مراکز درمانی مجهز در خارج زندان‌ها، کاملا بی‌توجه هستند.”
وی افزود: “کسانی که دورانی را در این مراکز آلوده و عاری از موازین بهداشتی به سر می‌برند، نه تنها هیچ‌گاه از آثار و عوارض آن دوران رهایی نخواهند یافت؛ بلکه با چند بیماری سخت و مزمن و گاه مُسری به جامعه بازخواهند گشت. هم‌اکنون در بیش‌تر زندانهای جمهوری اسلامی، بسیاری از زندانیان علاوه بر عارضه‌های ناشی از شکنجه و ابتلا به برخی از بیماری‌های مزمن، از عوارض بیماری‌های مُسری و خطرناکی چون سل، ایدز، هپاتیت و انواع قارچ‌ها نیز رنج می‌برند.”
براساس گزارش‌هایی که روزانه از زندانهای ایران به بیرون زندان درز می‌کند؛ تراکم جمعیت، سلول‌های تنگ و تاریک، بی‌توجهی به مسایل بهداشتی، سوءتغذیه، وجود انواع حشرات موذی، شیوع بیماری‌های مُسری، چنان وضعیت زندان‌ها را غیرقابل تحمل کرده است که بسیاری از زندانیان بر اثر تاثیرات ناشی از این موارد، پیش از رهایی از زندان، در درون زندان‌ها جان خود را از دست می‌دهند و یا با جسم و روان کاملا بیمار و علیل و آسیب‌دیده‌ای به جامعه بازمی‌گردند.
براساس آیین‌نامه داخلی سازمان زندان‌ها، محروم کردن زندانی از استفاده از امکانات مناسب بهداشتی، محروم کردن بیماران زندانی از دسترسی به خدمات ضروری، استفاده از داروهای روان‌گردان و کم و زیاد کردن داروهای زندانیان مریض، انجام اقداماتی که عرفا اعمال فشار روانی بر زندانی تلقی میشود، جلوگیری از هواخوری روزانه زندانی، نگهداری زندانی در محل‌های با سر و صدای آزاردهنده، گرسنگی و یا تشنگی دادن به زندانی و عدم رعایت استانداردهای بهداشتی، عدم طبقه‌بندی زندانیان و نگهداری جوانان یا زندانیان عادی در کنار زندانیان خطرناک و… قانونا ممنوع است.
در برخی از زندان‌ها وضعیت زندانیان به قدری وخیم، تهدیدآمیز و نگران‌کننده است که به صورت مداوم نهادهای بین‌المللی مدافع حقوق بشر و دید‌بانان حقوق زندانیان، نسبت به این مساله واکنش نشان می‌دهند و به صورت مرتب مفاد کنوانسیون بین‌المللی حقوق زندانیان را به مقامات حکومت اسلامی ایران تذکر می‌دهند.
بنا به مفاد این کنوانسیون، پزشک زندان موظف است مراقب سلامت جسمی و روانی زندانیان باشد و باید به صورت روزانه و با دقت تمام زندانیان بیمار را حتی زندانیانی که تصور میشود تمارض می‌کنند، ویزیت کند. زندانیان بیماری نیز که نیاز به معالجات ویژه و تخصصی دارند، باید به موسسات تخصصی در خارج زندان منتقل شوند.
اگر چه مقامات و ارگان‌های مسوول تامین بهداشت و سلامتی در زندان‌ها، با پنهان‌کاری و انکار وضعیت اسفبار زندانیان، حقایق درون زندان‌ها را کتمان می‌کنند؛ اما بارها گزارش‌های مربوط به آن، به بیرون از زندان‌ها منتقل و منتشر شده است. این گزارش‌ها حاکی از آن است که درون زندانهای ایران، کیفیت و کمیت خدمات بهداشتی و درمانی نزدیک به صفر است و رسیدگی‌های پزشکی در نازل‌ترین حد خود قرار دارد و در بسیاری از موارد به صورت عمدی و آگاهانه، بیماران را از دسترسی به دارو و خدمات پزشکی مناسب محروم می‌کنند و از این اقدام به صورت شیوه‌ای از اعمال شکنجه علیه زندانیان یاد شده است.
http://www.hrkurd.com/archive/1457.htm