(پیام رحمان حسین زاده به مناسبت روز جهانی کارگر)-اول مه: نه به کاپیتالیسم، زنده باد انقلاب کارگری
کارگران!
کمتر روزی است که همانند روز کارگر بتوان دو دنیای متفاوت را از هم تشخیص داد. دنیایی متعلق به ما اکثریت عظیم انسان کارگر و مردم تحت ستم و دنیای متعلق به اقلیت انگل استثمارگر سرمایه دار. رشد نجومی ثروت اقلیت سرمایه دار بر متن گسترش فقر اکثریت عظیم ما میلیونها انسان کارکن نه تنها در کشورهای فقر زده آسیا و آفریقا، در قلب پایتختهای کشورهای غربی و آمریکا و اروپای صنعتی، گسترش شکاف طبقاتی عمیق به عریانترین وجه مشخصه پایه ای دو دنیای متفاوت سرمایه داران و کارگران است.
تداوم بحران جهانی سرمایه داری و در همان ابعاد تعرض جهانی و بی سابقه به زندگی و معیشت طبقه کارگر جهانی زبان و اقدام مشترک سرمایه داران و دولتهای سرمایه داری است. در پنج قاره و درهمه کشورها زدن بیسابقه دستمزدها و امکانات معیشتی و تحمیل ریاضت کشی اقتصادی بر حیات طبقه کارگر به نرم معمول این نظم استثمارگر تبدیل شده است. منطبق با این هجوم اقتصادی معیشتی، عقبگردهای فکری و سیاسی و فرهنگی در جریان است. بالا گرفتن جهالت مذهبی، مردسالاری، نژاد پرستی، قوم پرستی و ناسیونالیسم و راسیسم و فاشیسم و گسترش تروریسم افسار گسیخته دولتی و غیر دولتی، تروریسم اسلامی و قومی و جنگ و کشتار تا پایمال کردن حقوق اولیه انسان و سقوط شأن فرد در جامعه و رها شدن هستی و زندگی میلیونها انسان از کودک و پیر و جوان لازمه ادامه حیات انگلی نظم سیاه سرمایه است. اول مه فرصتی جهانی برای به مصاف کشیدن این نظام سراپا جنایت است.
گسترش نفرت و اعتراض علیه نظم موجود و علیه سرمایه داری از مختصات سالهای اخیر و یکسال گذشته است. اعتراضات کارگری و اجتماعی در کشورهای اروپایی و غرب، در آسیا و آفریقا و از جمله در گسترش اعتراضات و اعتصابات امسال جنبش کارگری ایران، عکس العملی ضروری و برحق در مقابل تعرض افسار گسیخته بورژوازی است. بدون این صف بندی اعتراضی، دنیای موجود تاریکتر و غیر قابل تحملتر میبود. تحرک اعتراضی موجود با همه نارساییهای آن، این واقعیت ریشه دار را یادآور میشود، که “زندگی واقعی و عمل روزمره توده های وسیع مردم همواره حاکی از یک امید و باور عمیق به امکانپذیری و حتی اجتناب ناپذیری یک آینده بهتر است”.
در ایران طبقه کارگر با معضلات عدیده ای روبرو است که همه یا بخشهایی از آن در اول مه هر سال به مصاف طلبیده میشود. هر سال و امسال هم تعرض وسیع به معیشت طبقه ما با تعیین حداقل دستمزد چند بار زیر خط فقر رقم خورد. در ادامه دستمزدهای معوقه، بیکاری وسیع و عدم وجود بیمه بیکاری مکفی برای بخش وسیعتر طبقه کارگر، ممنوعیت اعتصاب و تشکل و قراردادهای موقت سفید امضاء و دیگر معضلات اقتصادی و صنفی، سرکوب سیاسی و اجتماعی و دستگیری و راهی زندان شدن رهبران و فعالین کارگری گوشه هایی از شرایط ناهموار طبقه کارگر ایران است. این وضعیت در ماه مه هر سال و امسال هم در اجتماعات و سخنرانیها و مباحثات و قطعنامه های کارگری ضرورتا طرح و با نقد و اعتراض آژیتاتورهای کمونیست کارگران روبرو میشود. کل این وضعیت در سطح جهانی و در هر کشور و در ایران غیر قابل تحمل است. این وضعیت را باید دگرگون کرد.
در اول مه اعلام کنیم که علت این وضعیت، نظم و مناسباتی وارونه است که زندگی و حیات میلیونها کارگر و خانواده کارگری را در مقابل مزد روزمره به گروگان گرفته است. تازه همین منبع تداوم زیست و حیات ما را در ایران چند بار کمتر از حداقل تامین روزمره معیشت ما تعیین کرده اند. علت این وضعیت نظمی است که تحمیل گرسنگی و فقر و بیکاری بر طبقه کارگر لازمه دوام آن است. نظم ظالمانه ای که فلسفه وجودی آن کسب سود و فقط سود و تلنبار کردن سرمایه در دست اقلیتی انگل و مفتحور سرمایه دار است.
واقعیت و تجربه به ما نشان میدهد که طبقه سرمایه دار برای حفظ منافع خود در مقابل طبقه ما به انواع شیوه خود را سازمان داده است. طبقه کارگر نیز با آگاهی بر منافع امروز و فردای خود باید خود را سازمان دهد. طبقه ما حول حزب کمونیستی کارگری خود باید گرد آید. این محورتعیین کننده تامین پیشرویهای طبقاتی ما است. به علاوه طبقه ما باید سازمانهای توده ای و مجامع عمومی و شوراهای کارگری خود را بسازد. باید به فکر سرنگونی سرمایه و دولتهایش و انقلاب کارگری و کسب قدرت سیاسی و ایجاد حکومت کارگری باشد. ایجاد جامعه ای به دور از کار مزدی و استثمار انسان به دست انسان و به دور از فقر و گرسنگی و بیکاری و زشتی های امروز جامعه بشری ممکن است. طبقه ما و حزب ما رسالت تحق این امر انسانی را به عهده دارد. در روز اول مه بر اتحاد و همبستگی طبقاتی مان در راستای این رسالت تاریخی پای میفشاریم. حزب حکمتیست در صف مقدم این تلاش طبقاتی و کمونیستی است.
زندگی زیر خط فقر را تحمل نمی کنیم
به عنوان حرکت عاجل در اول مه امسال در ایران اعلام کنیم آنچه به نام “حداقل دستمزد” اعلام کرده اند، توهین به شعور کارگران و آن را نمی پذیریم. اعلام کنیم زندگی زیر خط فقر را تحمل نمیکنیم. اعلام کنیم افزایش دستمزدها در سطح تامین کامل هزینه زندگی یک خانواده کارگری، بیمه بیکاری مکفی برای همه بیکاران، حق اعتصاب و تشکل و تعطیلی روز اول مه و آزادی فوری همه رهبران و فعالین کارگری دستگیر شده، فوری ترین مطالبات کارگری است که از آن نمیگذریم. اعلام کنیم چنان اتحاد و قدرت مبارزاتی کارگری را سازمان میدهیم که پشتوانه محکم تحقق مطالبات اقتصادی و سیاسی طبقه ما است. اول مه میتواند فرصت محکم کردن پایه های قدرت مبارزاتی و اتحاد و تشکل و تحزب طبقه کارگر باشد.
زنده باد اول مه
***