پروین کابلی- یادداشتی کوتاه بر پایان سال 2014- سال، سال کوبانی بود.
سال 2014 سال تعمیق هرچه بیشتربحران سرمایه داری و تاثیر مخرب آن بر زندگی مردم زحمتکش بود. عمیق شدن این بحران را باید در گسترش آتش جنگهای منطقه ای و باز شدن زخم های ملی و مذهبی ، رشد راسیسم در اکثر نقاط جهان، در کنار آوارگی و بی خانمان شدن مردم بیگناه ، غرق شدن آوارگان در مرزهای اروپا ، افزایش گرسنگی، گسترش اپیدمیهای گوناگون، افزایش و رشد خرافه در کنار انباشت ثروت ، زندگی لوکس ثروتمندان و مواجب بگیران آنان در میدیای ” بیطرف” بود. تلاش برای بهره مند شدن با تصویر میدیا از نعمات زندگی، سرنوشت میلیون ها جوان را به سرابی در کویری خشک تبدیل نموده است که حاصل آن ناامیدی و بیزاری از زندگی بطور گسترده در میان آنان است. اما تنها این جوانان نیستند که قربانیان مستقیم این جهنم ساخته و پرداخته ی سرمایه شده اند. بخش وسیعی از کودکان جهان قربانیانی هستند که از همان ابتدای تولد فاقد هر گونه پوشش امنیتی و اجتماعی هستند. ازتغذیه مناسب، بهداشت ، بازی و تحصیل محرومند. نه تنها کار کودکان بیشتر و بیشتر به یک وسیله ی سود آوری سرمایه داران تبدیل شده است بلکه، کشتار آنها بوسیله گروههای تروریستی برای ایجاد رعب و وحشت و استفاده ی جنسی به یک روش معمول تبدیل شده است.
در سال 2014 در سایه این اوضاع موقعیت زنان بهتر نشد. آمار کشورهای مختلف نشان از گسترش خشونت در اشکال جدید است. برده داری و تجاوز زنان در جنگ داعش علیه مدنیت و فروش این بردگان جنسی اکنون بعد از گذشت چند ماه از گسترش عملیات داعش اگر در اوائل با ناباوری روبرو شد اکنون به جزیی از جنگ برای تثبیت حکومت خلافت اسلام تلقی میشود.
در ایران اسلامی جنگ و گریز بین مردم و حکومت برای بقا همچنان ادامه دارد. نان گران شد و اسید پاشی به زنان نتوانست زنان را به اسلام نزدیکتر نماید. صدها هزار کودک بدلیل فقر از رفتن به مدارس باز ماندند و در دانشگاه ها همچنان نتوانستند به جدا سازیهای جنسیتی طبق نقشه جامه عمل بپوشانند. دارهای اعدام همچنان برپاهستند.
اما ویژگی سال 2014 راعلیرغم هرچه عمیقتر شدن بحران سرمایه و تحمیل آن بر توده های زحمتکش را نمی شود به این گونه ارزیابی نمود.
تابستان 2014 با گسترش حملات داعش در عراق و تصرف موصل و شنگال همراه شد. استیصال و فرار مردم بیگناه و درندگی و قصاوت داعش در ابعاد عظیمی بر جسم و روان میلیونها انسان در سراسر جهان چنگ انداخت. در ذهن همگان یک سوال در مقابل این تصاویر وحشتناک مطرح میشود قدم بعدی چیست و کجا؟
قدم بعد کوبانی بود. کوبانی در بین النهرین در مرز سوریه یک شهر کوچک گمنام اما استراتژیکی برای دستبابی به ترکیه برای داعش بود. کوبانی میتوانست با توجه به معادلاتش با ترکیه میبایستی به راهی برای دستیبابی به بقیه دنیا تبدیل می شد.
اما کوبانی راهی دیگر انتخاب نمود. مقاومت تا آخرین نفر. تصاویر زنان و مردان مبارز و مقاومت مردمی در کوبانی ابتدا با نگرانی در سوسیال میدیا پخش شد. اینان دیگر کیانند؟ کوبانی کجاست؟
کوبانی شب را شکست. کوبانی دیگر کوبانی کوچک و گمنام در سوریه نبود. کوبانی مرزها را شکست. به مانند آتشفشانی منفجر شد و تصاویر مبارزان آن همچون مواد مذب این آتشفشانی همه جا را پوشانند. تهران و سنندج و برلین و استکهلم و سلیمانیه ، آنکار و … به صحنه حمایت میلیونی مردم جهان از کوبانی شد . اول نوامبر 2014 جهان متمدن نشان داد که علیرغم هر گونه توطئه و سرکوبی، مردم جهان وقتی امید و حرکت را برای تغییر به پلاتفرم خود تبدیل میکنند، دیگر مرزهای ملی و جنسی و مذهبی بی مصرف میشود. کوبانی راه را نشان داد و امید به مبارزه را بار دیگر در قلب میلیون ها زنده نمود. اگر کوبانی توانست ما هم میتوانیم.
این نقطه امید با تصویب و انتشار قانون اساسی ویژه حمایت از زنان در کانتون جزیره دور دیگری یافت. این سند علیرغم کمبودهایش بطور واقعی نشان داد برای تغییر موقعیت زنان باید به نیروی اراده مردم و آگاهی آنها تکیه نمود. احزاب و جریانات قومپرست و مذهبی بلافاصله نفرت خود را با تکیه بر اسلام و قوانین شریعت از این سند مهم و تاریخی اعلام نمودند و تلاش کردند که گروههای راست و ارتجاعی را در مقابل آن قرار دهند.
تصویب این قانون بخودی خود ضربه مهمی به اسلام سیاسی و حکومتهای اسلامی ناسیونالیستی در منطقه میباشد. اینکه این قوانین چگونه اعمال میشوند و گسترش مییابند در گروه دخالت هرچه بیشتر مردم و جنبشهای رادیکال و سوسیالیست منطقه می باشد. این سند باید با تصویب اسناد دیگری به مانند آزادی های سیاسی و اجتماعی بی قید و شرط ، ممنوعیت کار کودکان، تصویب یک قانون کار پیشرو و غیره تکمیل شود.
کوبانی و سند حمایت از زنان در کانتون جزیره را میتوان در یک جمله خلاصه نمود. سال 2014 سال داعش نبود. سال کوبانی ، سال امید به زندگی و سال مبارزه بود.
6 دی ماه 1393- 27 دسامبر 2014