در ایران هیچ توجه ای به زندگی کارگر نمیکنند
پروین آزادی
طبقه ی کارگر درایران دروضع بسیار نا مناسبی به سر میبرد. و اگر تحولاتی در ایران صورت بگیرد بدون نقش و اعتراض همین کارگران که حاکمیت زندگی آنها را به این روز کشانده است نمیتوانیم به آینده بهتری امیدوار باشیم.
در سطح کلی دولت اسلامی و سرمایه داران، کارگران را به خاطڕ منفعت و سود بری و اعمال قدرت سرکوب و تفرقه خودشان در بین کارگران، آنها را به دو دسته تقسیم کرده اند. کارگران شاغل و کارگران بیکار. اما آن دسته از کارگران شاغل نیز فقط زندگی بخور نمیری دارند. دسته ای دوم نیز، که شامل کارگران بیکار و اخراجی و غیره است به معنای واقعی کلمه زندگیشان ویران شده است و هر روز با گرسنگی و فقر مطلق شب و روزشان بسر میبرند. آمار رسمی می گوید ۳/۱ درصد جمعیت ایران را کارگران بیکار تشکیل میدهند. اما در واقع هم در ایران و هم به ویژه در کردستان و دیگر مناطق فقیر نشین رقم بیکاران بسیار بیشتر از آن است.
کارگران بیکار، که حتی کارگران “خانه دار” که عمدتا شامل زنان است، نیز شامل نمی گردد، از هیچگونه حقی برخوردار نیستند. در ماه شاید فقط چند روز کار داشته باشند ما بقی بی کار هستند. کارهای موقت و چند ساعته یا چند روزه آنها نیز بسیار سخت وطاقت فرسا و با دستمزد بسیار ناچیز و ساعت کاری نا مشخصی مواجه هستند. صاحب کار خودش هم ساعت کار و هم مزد را تعین میکند .هیچ ارگانی دولتی نظارتی نمیکند. و همه می دانند که با این دستمزد و معیشت پائین نمیتوان خانواده و کودکان را تامین نمود و زندگی کرد.این بخش از کارگران بیمه ندارند و از هیچ گونه حق و مزایای برخوردار نیستند. بیشتر انها در خانه های اجاره ای زندگی میکنند و اکثرا جوان و زیر ۴۰سال وبچه دار هستند.
در ایران هیچ توجه ی به زندگی کارگر نمیکنند در حالی که همین کارگران شاغل و بیکار هستند که همه ثروت کشور را تولید کرده و میکنند. اکثر کارگران متاسفانه از حقوق خود محروم و بخشا نااگاه و بی اطلاع هستند، دولت و افراد سودجو از این خلاع سواستفاده می کنند و موجب اسثمارکارگران میشوند.
خلاصه این قشر زحمت کش خیلی به تنگا امده اند. و هیچ امیدی هم به بهبود اوضاع به نفع کارگران زن و مرد و قشر زحمتکش نیست تا زمانی که جمهوری اسلامی در قدرت و حاکمیت باشد. نماندن چنین حاکمیتی نیز تنها با میدان آمدن خود این قشر و آگاهتر شدن آنها به منفعت خود و اینکه سرنگونی رژیم اسلامی را برای رسیدن به آزادی و رفا و خوشبختی و برقراری حکومت آینده کارگری و سوسیالیستی خود می خواهند، میتواند آینده بعداز جمهوری اسلامی را برای کارگران و جامعه بهتر و انسانی تر کند.
اگر زندگی طبقه کارگر عوض نشود، جمهوری اسلامی هم نماند، هیچ فرقی بحال واقعی اکثریت جامعه نمیکند. به امید روزی که فقر و بیکاری و گرسنگی و نابرابری و استثمار و استبداد باقی نماند!
منبع : شماره ٣٢ نشریه سوسیالیسم امروز
www.simroz.org
٣٠ دی ١٣٩٦
٢٠-١-٢٠١٨