اول ماه مه و تجارب ارزنده فعالین کارگری در کردستان
سنت برگزاری مراسمهای مستقل اول ماه مه، سنتی جا افتاده و استخوان دار در ایران و کردستان میباشد. قریب به چهار دهه است که فعالین کارگری، زنان آزادیخواه و چپ، با وجود تمامی مشکلات و معضلات پیشا روی جنبش کارگری، برگزاری مراسم اول ماه مه و مطرح کردن و تاکید نمودن بر خواست ها و مطالبات پایه ای جنبش طبقاتی کارگران را به پرچم مبارزه و پیکار خود علیه قوانین سرمایه تبدیل کرده اند. در کردستان هم به رغم تمامی فشارها و محدودیت‌ها و سرکوب ها و بگیر و ببندها ی رژیم سرمایه اسلامی برگزاری علنی و وسیع این روز، با تاکتیک هاو تجارب ارزنده، فعالین جنبش کارگری بر رژیم اسلامی تحمیل شده است. مراسمهای روز جهانی کارگر در دهه شصت، و حضور رهبران واقعی کارگری از قبیل جمال چراغ ویسی و دیگر فعالین این عرصه تجارب مفید بسیاری را برای نسل جوان و فعال این عرصه بجا گذاشته است. هر ساله در آستانه روز جهانی کارگر، اکثر فعالین کارگری و کارگران بخشهای مختلف تولیدی، معلمان، زنان و جوانان آزادیخواه و برابری طلب با بهره گیری از سنت کار شورایی و مجمع عمومی ، با بر شمردن و سنجیدن نیازهای عینی طبقه کارگر در روند مبارزه با بورژوازی و استثمار، خواست و مطالبات بر حق و اصولی خود را در قالب قطعنامه های مشترک فرموله و جمع بندی می‌کنند، قطعنامه هایی که نشانگر زنده بودن و پویایی جنبش کارگری و گرایش چپ و سوسیالیستی در کردستان است. رژیم اسلامی ایران و نیروهای امنیتی اش با دستگیری، احضار و تهدید فعالین شناخته شده و خوشنام کارگری، سعی در توقف و مرعوب کردن جنبش کارگری دارند. اما علیرغم تمامی دستگیری ها، زندان، شلاق و تهدید، روز یک می هر ساله با شکوه وسرخ تر از گذشته با شرکت وسیع مردم آزاده و کارگران معترض برگزارمیشود. در عین حال گرایشات متوهم و خجولی که همواره سعی کرده اند علت کمبودها و و کم کاری ها و توهم فکری خود را بر گردن فعالین جنبش کارگری بیاندازند، همواره در گوشه ای مبهوت وغرولند کنان شاهد برگزاری این مراسم بوده اند و نه تنها صرفا در 1 می بلکه در روند مبارزات اعتراضی کارگران در محیط های کار، با وجود عوامل بسیج و کارفرما و دولت، همواره در اعتراضات و اعتصابات کارگری و تعرض به سرمایه این کارگران و فعالین بوده اند که بر سنت کمونیستی و اتحاد طبقاتی خود تاکید کرده اند. اما این طیف متوهم همواره در پشت خواست های صرفا صنفی طبقه کارگر با عافیت طلبی ذاتیشان پنهان شده اند. گرایشی که دن کیشوت وار طبقه کارگر را فقط در مطالبات صنفی اش تعریف می‌کند. افق و دور نما و برداشتش از کارگر طیف و صنفی است که تنها و تنها هم و غمش نان است و نسبت به قوانین اسلامی، سنگسار، اعدام و خفقان و فضای سیاسی موجود در جامعه بی تفاوت است. اما بیان نظری این طیف، صرفا تبیین واقعی وبضاعت این گرایش لیبرال و اصطلاح طلب در درون دنیای فکری شان است که اتفاقا همیشه نوک تیز حمله و برداشت شان ازسی و چند سال مبارزه پیگیر و انقلابی کمونیستها، کوبیدن و انتقاد از کمونیستها است. وجود خفقان جهنمی اسلام سیاسی، با سر کردگی بورژوازی هار اسلامی موجود در ایران را نمی بینند. تاریخ عظیمی از جان فشانی ها، بحث ها و پلمیک های ارزنده چه در درون جنبش کارگری و چه در میان فعالین کمونیست متشکل در تحزب کمونیستی پشت این تاریخ است. این تاریخ را نمیتوان تحریف کرد. خط ما وگرایش ما حکمتیسم با آموزه‌های ماگزیمال، انسانی، طبقاتی واصولی منصور حکمت بسیار شفاف است و اسناد هویتی این جنبش موجود است و ما اکنون میتوانیم بر خود و جنبش فکریمان ببالیم که بخشی از این تاریخ عظیم هستیم. تاریخی که عرصه را بر ارتجاع ملی و مذهبی سرمایه تنگ نمود و جنبش شورایی و مجمع عمومی را با بحث ها و استنتاجات عملی و ابژکتیو خود به درون مبارزات طبقه کارگر و تشکل های کارگری برد و سند زنده اش برگزاری مراسمات علنی یک می و هشت مارس در دل خفقان و کشتار دهه شصت میباشد. اکنون این مراسمها و مبارزات کارگری همچنان زنده، معترض وپویا اساس و بنیان ارتجاع و سرمایه را هدف گرفته است و به هیچ وجه از خواست ها و مطالبات بر حق خود کوتاه نخواهد آمد. باید از تجارب ارزنده و سنت های مبارزاتی این تاریخ بهره گرفت و در روند مبارزه اقتصادی، سیاسی طبقه کارگر آن را بکار بست.
زنده با همبستگی طبقاتی کارگران، زنده باد ۱ می
هیرش مجید نیا 8/ 4/ 2016