از مه ۱۹۶۸ تا مه ۲۰۱۶ پاریس
هیرش مجید نیا
در پی اعتراضات و اعتصابات گسترده ای که از ماه مارس گذشته در کشور فرانسه صورت گرفت، در هفته های اخیر ادامه این اعتراضات و اعتصابات طبقه کارگر فرانسه روند جدی تری گرفته است. ریشه و سرآغاز این اعتراضات، تعرض وسیعی بود که دولت فرانسوا اولاند با طرحی موسوم به “اصلاح قانون کار” تلاش داشت ازجمله دست بورژوازی را برای اخراج کارگر باز گذارد و موقعیت شغلی کارگران را تحت عنوان “انگیزه ایجاد کار” وخیم تر کند. امری که سیستم سرمایه داری جهانی بویژه در دوره بحران های اقتصادی همواره دنبال کرده است. طبقه کارگر آگاه و هشیار فرانسه، با زنگ خطر جدی که بورژوازی به صدا در آورده بود، وسیعا بمیدان آمد، این سیاست های کثیف بورژوازی را افشا کرده و در ابعاد گسترده به تقابل با آن برخاست.
اگر سرآغاز جنبش مه ۶۸ و وقایع آن در میان روشنفکران و دانشجویان و بیشتر قشر الیت جامعه انعکاس پیدا کرده بود، اینبار طبقه کارگر فرانسه نسبتا قدرتمند در مقابل تهاجم افسار گسیخته بورژوازی به کارگران ایستاده و با این تعرض به زندگی و معیشت اش به جدالی سخت مشغول است. پاریس این روزها، حال و فضای اعتراضات کارگری وسیعی را دارد که جان دوباره ای به مبارزه متشکل و اتحاد محور کارگران بخشیده است. پاریس کمون باشکوه، پاریس می ۶۸، پاریس اعتصابات کارگری. آری، بار دیگر بورژوازی در عصر هیاهوی جهانی شدن سرمایه و گلوبالیزاسیون میخواهد بار تمامی عملکرد ضد اجتماعی و بحرانهای سرشتی کاپیتالیسم را بردوش کارگران بیاندازند. اساسا سیاست ریاضت اقتصادی بورژوازی برای گریز از بحرانهای ساختاری، چیزی جز تحمیل هزینه بحران از جیب طبقه کارگر نیست. نمونه های مشخص این تحمیل ریاضت به طبقه کارگر را باید در سیاستهای صندوق بین المللی پول و بانک جهانی در یونان، اسپانیا، آمریکا و کشورهای مختلف دنیا و این اواخر در بلژیک و فرانسه دید. سیاستهائی که طبقه کارگر را دعوت میکند که برای نجات سرمایه و “انگیزه دادن به کارفرما برای ایجاد شغل و کار”، کارگران از بدوی ترین حقوق خود بگذرند، این واقعیت را آشکار میکند که تمامی هیاهو و تبلیغاتی که بورژوازی و آکادمیسین های ریز و درشت اش روزانه به خورد جامعه میدادند و مطلوبیت نظام خود را از آن استنتاج میکردند، به صورتی ابژکتیو و زمینی خلاف آن برای هزارمین بار اثبات شده است. تلاش بورژوازی برای زدودن و محو تجارب، مبارزات تاریخی و دستاوردهای ارزشمند طبقه کارگر و مردم محروم از طریق تحمیل قانون کار جدید و اصلاحیه هایی که کاملا به ضرر طبقه کارگر و مرم فرانسه است، دقیقا بیانگر هراس و وحشت بورژوازی از خیزش ها، اتحاد و قیام کارگری است.
تصاویری که این روزها مدیای اجتماعی از وقایع و اعتراضات و کشمکش های خیابانی ما بین کارگران و پلیس مدافع حریم “مقدس” سرمایه، رو به افکار عمومی جهان انعکاس میدهند، به خوبی حقانیت این آموزه مارکسیستی که “دولت ابزار سیادت طبقاتی است” را اثبات میکند. تمامی پز و ژست دمکراسی بورژوایی و پارلمانتاریسم که سالهاست حکومت‌ها و طبقه بورژوازی در پشت آن پنهان شده اند و تعفن وجودی مناسبات سرمایه را بزک میکنند به یکباره ترک برداشت و سیمای واقعی بورژوازی هار مدافع استثمار و بردگی مزدی فرو ریخت. سرکوب وحشیانه، دستگیری و ضرب و شتم معترضین در فرانسه نشان از هراس و واهمه مرگ آور سیستم سرمایه داری از خیزش و انقلاب کارگری است. دولت مبادی آداب دیپلماتیک فرانسه، با منافع و مصالح اقتصادی و مماشاتگری اش با حکومت های ارتجاعی از قبیل ایران و ترکیه و عربستان که در برابر نمایندگان ارتجاع و سرمایه تا کمر خم میشود و حتی بر تندیس ها و مجسمه های هنری کشورش حجاب میاندازد، در همان حال در برابر کارگران و مردم معترض بی رحم و سرکوبگر است.
بدون شک شروع و ادامه این جنبش اعتراضی محدود به فرانسه نخواهد شد و پیشروی و عقب نشینی در فرانسه بر مبارزات کارگری در اروپا تاثیر مستقیم دارد. بورژوازی جهانی و سرمایه مالی، بحرانهای فراگیری را در پیش رو دارد و قرار است سنگینی و بهای آن بحرانها را بر زندگی و کار و بیمه کارگران و مردم زحمتکش بیاندازند. اکنون بیش از هر زمانی تاکید و پافشاری بر همبستگی طبقاتی و انترناسیونالیسم پرولتاری و ضرورت خود سازماندهی و تحزب کمونیستی کارگران برای حفظ دست آوردها و تجارب عظیم مبارزه و پیکار طبقاتی بایستی در سرلوحه فعالیت کار و فعالیت جریانات چپ و کمونیست در سراسر جهان قرار گیرد. اعتراضات و اعتصابات فراگیر در جغرافیای سرمایه، پوچی مهمل بافی ها و تزهای امثال هانتینگتون و فوکویاما و ترم “پایان تاریخ” ایدئولوگ های سرمایه داری را مجددا اثبات نمود. مبارزه و اتحاد و روزنه های امیدی که کلیت بورژوازی را نفی خواهد کرد. طبقه کارگر فرانسه تنها نیست.
۲ ژوئن ۲۰۱۶