اول مه امسال در كردستان
اول مه در تاريخ معاصر كردستان جدا از معناى اصلى و طبقاتى آن ، يعنى روز همبستگى و اتحاد كارگران و برپايي پرچم و خواستهاى آنها ، از جمله روز رويارويي با رژيم سركوبگر اسلامى است ، زيرا در كردستان تحت حاكميت اسلامى ، هر تجمع و تحركى رنگ امنيتى دارد وبراى رژيم اسلامى تهديد كننده است . بهمين دليل رويارويي با رژيم هميشه يكى از ملزومات و پيش فرضهاى آمادگى در استقبال اول ماه مه در كردستان است . هر ساله با نزديك شدن اول مه روز جهانى كارگر نيروهاى امنيتى و سركوبگر رژيم براى جلو گيرى و محدود كردن مراسم و تجمع در اين روز به تكا پو مى افتند و به شيوهاى مختلف از قبيل تهديد و احضار و حتى دستگيرى موقت كارگران چهره طبقاتى خود و رژيمشان را در رويارويي با كارگران به نمايش مى گذارند . اين داستان تكرارى را تمامى كارگران مبارز در طى ٣٧ سال حاكميت رژيم اسلامى بياد دارند . جمهورى اسلامى در پيشبرداين سياست ضد كارگرى در برابر بزرگداشت اول ماه مه در كردستان علاوه بر اذيت و آذار و شكنجه كارگران در چند دهه گذشته ، اعدام كارگر مبارز ، جمال چراغ ويسى ، سخنران مراسم اول ماه مه سال ٦٣ را در كارنامه سياه و ضد كارگرى خود دارد .
اما ماشين سركوب رژيم سرمايه دارى اسلامى عليه كارگران عموما و عليه اول مه بخصوص از جانب كارگران بى جواب نمانده است . جمهورى اسلامى عليرغم تمامى سركوبگريهايش ، با وجود تمام امكانات و تحميل تعادل قواى بشدت نابرابر ، نتوانسته است اول مه مه را از كارگران كردستان بگيرد . استثمار شديد ، تحميل فقر و دستمزد چند بار زير خط فقر ، واز همه مهمتر هيولاى بيكارى و تهديد سرف زندگى و زنده ماندن ، در كردستان هم مثل هر جامعه سرمايه دارى ديگرى ، برا ى كارگر راهى بجز نبرد با دشمن طبقاتى باقى نگذاشته است . يكى از ويژگيهاى مقاومت كارگرى در اول ماه مه در كردستان ، اين امر مهم است كه برگزارى و بزرگداشت اول مه به امرى عمومى تر و فراتر از وظيفه كارگران و فعالين آن تبديل شده است . به اين معنا جدا از طبقه كارگر در كردستان ، افكار عمومى و اقشار ديگرى از مردم مبارز و آزاديخواه برگزارى و بزرگداشت اين روز را به خود مربوط مى دانند . چرا كه در عرصه كشمكش سياسى -اجتماعى موجود، گرامى داشتن اول مه جدا از هم پيمانى و اعلام همبستگى طبقاتى عليه سرمايه دارى ، در عين حال اعلام مقابله و رويارويي با جمهورى اسلامى بوده و موفقيت در آن بنفع تغيير تعادل قوا براى مبارزات هميشگى توده هاى مردم كردستان عليه سركوبگريهاى رژيم اسلامى است . به همين خاطراست كه امر بزرگداشت اول مه مشغله بخش زيادى از جامعه و آزاديخواهان است .
امسال در كردستان در شرايطى به استقبال اول مه روز جهانى كارگر مى رويم ، كه از يكطرف انبوهى از خاطره و تجربه ساليان دراز گذشته دستمايه كارگران و رهبران آنهاست . و از طرف ديگر دشمن طبقاتى و رژيم اسلامى در شرايط نا مساعد ترى قرار گرفته است . مبارزه و رويارويي طبقه كارگر در كردستان را نمى تواند از روند مبارزه طبقاتى در سطح سراسرى جدا كرد . سركوب و زندان و تحميل دستمزد حقارت بار ، تهديد بيكارى و ممنوعيت تشكل واعتصاب ، شدت استثمار و قربانى شدن در محل نا امن كار ، همگى درد مشترك طبقه كارگرايران در همه جا است . سال گذشته مبارزات بى وقفه كارگرى در مقابل سرمايه داران و دولتشان يكى از مصافهاى جدى در جامعه ايران بود كه وسعت و كيفت آن جمهورى اسلامى را وحشت زده كرده است ، تا جائيكه رژيم را بفكر سازماندادن نيروهاى ويژه سركوب كارگران انداخت . اين موج اعتراضى وسيع بخصوص در شرايط بعد از مذاكرات با غرب و براداشتن بهانه تحريمها كارگران را در شريط تعرضى ترى در برابر رژيم قرار داده است . در كردستان هم اعتراض عليه بيكارى و حقوق معوقه ، براى تامين بيمه بيكارى و شرايط نا امن محيط كار ، در سال گذشته ابعاد گسترده ترى داشت . عكس العمل رژيم در مقابل اين شرايط ، امنيتى كردن بيشتر جامعه و محيط كار و گسترش دستگيرى و زندانى كردن كارگران و فشار روى تشكلهاى موجود بود ، كه همه جا با اعتراض و مقاومت كارگران و مردم آزاديخواه همراه بود .
با اين نگاه به سالى كه گذشت مى توان مطالبات امسال اول كارگران را در كردستان و جاهاى ديگر دست نشان كرد . اعتراض به دستمزد حقارت آميز و تحميلى رژيم و كارفرمايان ، مطالبه فورى حقوقهاى معوقه ، اعتراض به بيكارسازى و تامين بيمه بيكارى ، و خلا صه عرصه داغ آزادى كارگران زندانى و همه زندانيان سياسى ، مى تواند مهمترين در خواستهاى نوشته شده بر پرچم روز جهانى كارگر باشد .
طى سه دهه گذشته كارگران كردستان به شيوه و اشكال مختلف به استقبال اول مه رفته و اين روز را گرامى داشته اند . بحث و ارزيابيهاى بعد از اين مراسمها و پرداختن به نقاط ضعف و قوت آنها تجربه گرانبهايي است در دست رهبران و فعالين كارگرى . انتظار مى رود امسال در دل شرايط مساعدتر كنونى فعالين برگزارى مراسم اول مه با كار
دانى در ارتقاء شكل و كيفيت اين مراسمها بكوشند . اول مه همه جا كار تعطيل است و محل هاى كار از كارگاه و كارخانه تا مدرسه و ساختمان سازى همه جا سوت و كورند . در نبرد سالهاى گذشته ، كارگران و فعالين براى برگزارى اول مه ، بناچار مراسمها را در جمع هاى كوچك در منازل ويا بيرون از شهرها برگزار كرده اند . گرچه امسال هم تعادل قوا و ابتكا ر و كاردانى فعالين كارگرى تعيين كننده شكل و شيوه مراسمهاست ، اما رمز روز كارگر رساندن پيام كارگران متحد و همبسته به گوش همه واز جمله دشمنان طبقاتى است . مراسمهايي كه در آن كارگران بصورت متحد و علنى با اعلام همبستگى و اتحاد و عنوان كردن خواست و مطالبات طبقه كارگر با غرور و حق بجانب جامعه و شهر خود را متوجه حضور قدرتمند خود بكنند . اين كار تجمعات و مراسمهاى بزرك و با شكوه كارگرى در سطح شهراست . دركردستان مشكلات و موانع اين كار براى دست اندر كاران و فعالين اول مه شناخته شده است . اما در دل شرايط اختناق آميزتر از امروز هم روز كارگر در كردستان با شكوه و عظمت قابل تحسين بر گزار شده است . تلاش براى عملى كردن اين توقع تعطيل ناپذير است .
خود پيمودن اين مسير بخشى از مبارزه طبقاتى در كردستان است كه جواب آن در دست رهبران و فعالين طبقه كارگر در محل است .
زنده باد تلاش براى اتحاد بيشتر در اول مه
همايون گدازگر
10 آوریل 2016