در حاشیه اخبار کارگری
نسان نودینیان
آیا کارگران ما هیت دولت را میشناسند!
در ارتباط با نوشته «مصوبه افزایش مناطق آزاد اقتصادی، توسعه، عمران و آبادانی یا استثمار وحشی طبقه کارگر» خواننده ای نوشته بود که ؛ «واقعا فکر می کنید کارگران ماهیت دولت روحانی را می شناسند ؟ فکر می کنید واقعا کارگران به قانون کار اشراف دارند و خوب و بد آن را می شناسند ؟ اینکه قانون کار مورد هجوم واقع شده است توهم تشکل های رسمی خانه کارگری نیست .این واقعیتی است که سرمایه داری ایران این قانون را با همه عیب و ایرادهایش برنمی تابد !» و البته یک کمی “لطف” و “محبت” با الفاظ ملایم نثار من کرده بود.» نیت و موضع خواننده گرامی (ح الف از ایران) هر چه هست دفاع از کارگران یا مخالفت با نوشته من بجای خود، اما در نوشته کوتاه، توضیحاتی پیرامون دو نکته برایم برجسته شد.
یکم آیا کارگران از قانون کار شناخت دارند؟، قانون کار را میشناسند!، سمپات و طرفدار قانون کار هستند یا مخالف یا اینکه کارگر ان “قانون گرا” هم هستند؟!. و دنبال تحقق بندهایی از این قانون میباشند. اینها سوالات واقعی هستند. و اگر پا رو زمین به مسائل مطالباتی ــ اقتصادی و موقعیت کارکران جوابی داده شود باید جواب های سر راست و شفافی هم داشته باشیم.
اما، آیا کارگران از دولت روحانی و اساسا با ماهیت دولت آشنا هستند. به نظر من جواب در یک پاسخ کوتاه این است؛ کارگران برای تامین معیشت و گرفتن حق و حقوق خودشان از دولت و نظام حاکم، از ماهیت دولت شناخت دارند و جواب آری است. به همین دلیل موقعیت و صف بندی اعتراضات کارگران و مطالبات آنها وارد فاز جدیدی شده است. به این اعتبار خودآگاهی و توسل به ابزارهای کارساز اعتراضی برای تحقق خواستهایشان بالاتر رفته است. اگر بپذیریم که اعتراضات کارگری وارد فاز جدیدی شده، مطالبات رادیکال و صف بندی ها تا حدودی قطبی شده، مشاهده ما این خواهد بود که کارگران به ماهیت دولت روحانی آشنا هستند. به همین دلیل ما شاهد اعتراضات وسیع و گسترده در بخشهای مختلف کارگری هستیم که با پیگیری برای مطالبات مهم بویژه علیه اخراج و بیکارسازی ها و برای افزایش دستمزدها در جریان است.
دولت ها به هیج وجه نیرویی نیستند که از خارج به جامعه تحمیل شده باشند. دولت روحانی از درون جامعه و توسط افکارسازی هیئت حاکمه و بورژوازی بقدرت رسید. در ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی بیرون آمدن آرا به نفع دولتها در یک انتخابات آزاد وجود ندارد. دولت ارگان سیادت طبقاتی، ارگان ستمگری یک طبقه بر طبقه دیگر و حاکی از ایجاد “نظمی” است که این ستمگری را، با تعدیل تصادمات طبقات، قانونی و استوار میسازد. دولت “نیروی خاص برای سرکوب” است. دولت روحانی در دوسو نیروی خاصی برای سرکوب است. سیاست فشار بر فعالین عرصه های کارگری و اجتماعی را با شدت بیشتری عملی کرده، سیاستهای دولتهای قبل از خود را با دستگیری فعالین کارگری، معلمان و دانشجویان را ادامه داده است. و هم اینکه در عرصه اجتماعی برای مرعوب کردن جامعه و سرکوب اعتراضات بیشترین اعدام ها در دولت روحانی انجام شده است، و در عرصه سیادت طبقاتی در دوره سه سال در قدرت بودن دولت روحانی بیشترین ریاضت کشی اقتصادی و شکاف طبقاتی عریان به میلیونها نفر از مزدبگیران جامعه تحمیل شده است. فاصله چهار برابری دستمزد و حقوق ها با خط فقر نزدیک به ٤میلیون تومان، و فقر مطلق فاجعه اقتصادی عمیقی است که امروز ما شاهد آن هستیم. مسأله دولت اکنون، خواه از نظر تئوری و خواه از نظر عملی و سیاسی اهمیت ویژه‌ای پیدا کرده است. صف بندی طبقاتی و حمله برنامه ریزی شده دولت روحانی به طبقه کارگر خود تاکیدی است بر این ادعا.
فقر و فاصله حقوق مزدبگیران جامعه با خط فقر در دولت روحانی وضع توده های کارگر را تحمل ناپذیر کرده و بر میزان آتش خشم آنان و بر میزان اعتراضات نیز افزوده است.