درد نامه هزاران کارگر مخابرات
نسان نودینیان
به شرکت پیمانکاری گفته اند همه اینها در اختیار تو هستند میخواهی با آنها قرارداد ساعتی ببند (هرمقدارباشد برای کارفرما تفاوت نمیکند) میخواهی انها را اخراج کن.
متن زیر تحت «درد نامه هزاران کارگر مخابرات» در سایت (الف) منتشر شده است.
این دردنامه نیست. این کیفرخواست و ابراز تنفر عمیقی است که در شرایط کنونی با بیکار کردن میلیونها نفر از طبقه کارگر و تحمیل فقر به خانواده هایشان در حال انحام است.
ما کارگران اخراج شده، هزاران کارگر جوان مخابرات را فرا میخوانیم منتطر هیچ معجزه ای از طرف جنایتکاران رژیم اسلامی نباشند. دست به اعتراض علنی و سازمانیافته بزنند. به طرح “رعیت” و “برده شدن” اعتراض کوبنده کنید. افکار عمومی و سازمانها و اتحادیه های کارگری را فرابخوانید با شما به مبارزه و اعتراض دست بزنند.
ــــــــــ
متن نامه:
این دردنامه هزاران کارگری است که جوانی و انرژی خود را در مخابرات گذراندند و حالا به اکثر انها با هر سابقه کار و رتبه شغلی غذر انها را خواسته اند. شاید انتشار این دردنامه و پیگیری شما و خصوصا اقای توکلی به عنوان نماینده مردم. حداقل پاسخی در پی داشته باشد. اخیرا طرحی در مخابرات فارس و احتمالا سایر استانهای کشور با هدف کاهش هزینه های مخابرات به اجرا درامده است . هرچند این هدف ظاهرا موجه میباشد ولی در عمل نوک پیکان خود را به سمت کارگران و کارگزاران خصوصا کارگزران روستایی را نشانه گرفته است.
هزاران کارگزاری که سالهای سال در مخابرات مشغول به کار بودند حالا با قراردادی مواجه شدند که ساعات کاری انها را از هشت ساعت در روز به چهار ساعت کاهش میدهد.
کارگرانی که با حداقل قانون کار ماهی حدودا ٤٠٠٠٠٠تومان زندگی مشقت باری را سپری میکردند حال میبایست با نصف این مقدار- انهم در این شرایط سخت که تورم هزینه زندگی را چند برابر کرده – شکم زن و بچه خود را سیر کنند.
١ – تمام مراکز شهری و روستایی یک شهرستان را با همه کارگران به یک شرکت پیمانکاری واگذار کرده اند. به شرکت پیمانکاری گفته اند همه اینها در اختیار تو هستند میخواهی با انها قرارداد ساعتی ببند (هرمقدارباشد برای کارفرما تفاوت نمیکند) میخواهی انها را اخراج کن. و یا با حداقل قانون کار با انها رفتار کن (اختیار تام) دقیقا شبیه به زمان ارباب رعیتی.
٢ – کارگران که بعضا ٢٠ سال کمتر یا بیشتر در مخابرات سابقه دارند حالا از دوست رانده و از یار مانده نمیدانند چکار کنند. نه تشکلی دارند که از انها حمایت کند نه سن انها اجازه میدهد که به شغل دیگری بپردازند و نه شگم گرسنه زن و فرزندان به انها اجازه میده که این قرارداد ننگین را امضا نکنند.
٣ – نمیدانم درد گرسنگی را میدانی چیست؟ آیا تجربه انرا داشته ای؟ این وضعیت تورم حالا به جای افزایش حقوق دستمزد انها را به ٢٠٠٠٠٠تومان در ماه کاهش داده اند. آیا با این مبلغ شما یک روز فقط یک روز میتوانید امور زندگی خود را بگردانید؟
٤ـ چرا شرکت مخابرات جهت کاهش هزینه های خود محرومترین بخش جامعه را هدف قرار داده؟ آیا از دستمزدهای ملیونی کارمندان خود نمیتوانست کم کند؟ آیا از هزینه های رفاهی شامل غذاخوری ها بلیط های هواپیما جهت تفریح کارمندان هزینه های مسافرت و…. نمیتوانست بکاهد. آیا واقعا شرکت مخابرات چنان به ورشکستگی افتاده که فقط با قطع این حداقل حقوق کارگران میتوانست نجات یابد. به فرض ورشکستگی آیا کارگران میبایست هزینه سو مدیریت اقآیان را پرداخت کنند؟
٥ آیا هدف جمهوری اسلامی این بوده که سوداوری چند شرکت پیمانکاری انقدر مهم است که هزاران کارگر از نان شب هم بمانند. پس این همه شعار برای چیست ؟ مگر نه اینکه ما هر روز شعار های ضد سرمایه داری سر میدهیم و خود را یاور مستضعفان مینامیم آیا این اعمال مصداق ان شعار هاست؟
٦ – حال که قرار است کارگران هزینه بی مدیریتی اقآیان و سوداوری شرکتها را بپردازند چرا کارگران شهری را از این قانون معاف کردند و فقط کارگزاران مخابرات روستایی شامل این قانون می شود.
آیا دیواری کوتاه تر از اینها پیدا نمیشد؟