میزگرد اکتبر: به پیشواز اول ماه مه روز جهانی کارگر- نینا پایدار
اکتبر، فعال کارگری: اول ماه مه روز جهانی کارگر در راه است. اهمیت و جایگاه همبستگی طبقاتی- اجتماعی، طبقه کارگر در این روز ملموس است. شرایط و ارضاع و احوال سیاسی- اجتماعی را چگونه می بینید؟ برای باشکوه برگزار کردن مراسم گرامیداشت اول ماه مه امسال چکار باید کرد؟
نینا پایدار: ببینید قبل از هر چیز باید فلسفه ی اول ماه مه را درک کرد، اینکه اول ماه مه دارای چه تاریخچه ای است؟ فلسفه اش چیست؟ و قرار است اعتراضات و تحرکات، آکسیونها و هر گونه تجمعی چه مطالبات و خواست های اجتماعی طبقاتی را دنبال کند؟ جنبش کارگری اساسا در ایران یکی از جنبش های موجود و تاثیرگذار در جامعه ایران است. جنبشی با بیش از نیم قرن مبارزه که فلسفه اش را مبارزه با دنیای جهل و سرمایه و حکومت پادشاهی و سرمایه داری از هر ورژن اش قرار داده است. این امر تا بدانجا پیش رفته که اول ماه مه، به سنتی اجتماعی- طبقاتی و به عنوان نمادی برای مبارزه طبقه کارگر تبدیل شود. اما این جنبش در دهه ی اخیر شکل رادیکال و متنوعی به خود گرفته است. حکومت ایران سعی کرده اقتصاد دولتی اش را بدون ایجاد زیر بناهای اقتصادی و اجتماعی به اقتصاد سرمایه داری بازار آزاد نزدیک کند و در این راستا از تمام ابزارهای مختلفاش از پلیس و دستگاه های سرکوب تا افزایش فشارهای مختلف اقتصادی به طبقات مختلف استفاده کرده است.
طبقه کارگر منافع طبقاتی اش را در ایران تا حد زیادی شناخته و جنبش کارگری به عنوان جنبشی ریشه دار، توانسته مطالبات خود را در به جامعه معرفی کند. این امر پیش فرض حضور یک جنبش رادیکال برای عرض اندام و برای تاثیرگذاری در اوضاع و احوال سیاسی و اجتماعی است. اما آیا اساسا حضور آکسیونی و مقطعی می تواند در اوضاع سیاسی و طبقاتی جنبش کارگری نقشی به سزا داشته باشد؟ اول ماه مه به عنوان یک نماد مبارزاتی می تواند هم طبقه ای های ما را در یک روز دور هم جمع کند. اما برای تحمیل مطالبات طبقاتی ما، توازن قدرت و نیروی این طبقه به دستگاه های دولتی می تواند نقشی اساسی داشته باشد. جنبش کارگری باید از سنت حرکات آکسیونی صرف فاصله گرفته و به پرورش نیروی طبقاتی و توجیه هم طبقه ای هایش بپردازد، باید از فعالیت آکسیونی صرف فاصله گرفته و به مبارزه ی وسیع اجتماعی بیندیشد. طبقه کارگر در خیابانها و با نیروی وسیع اجتماعی است که می تواند شکوه و قدرت خود را به طبقه سرکوبگر و سرمایه دار حاکم بر جامعه نشان دهد. جنبش مارکسیستی و کارگری در ایران برای جاانداختن مطالبات و خواست های برحق خود، باید به پرورش کارگران مبارز و پیشرو در جامعه و ایجاد یک شبکه وسیع کارگری در مراکز کارگری و کارخانه ای ” محیط کار و زیست ” بیندیشد. برای برانداختن این نظام وارونه، باید چرخه اقتصادی این نظام را از کار انداخت و این کار تنها از طریق جنبشی همه گیر و طبقاتی و تسخیر خیابانها امکان پذیر است. اول ماه مه تنها یک نماد طبقاتی برای اتحاد بیشتر طبقه کارگراست، با برنامه ی پرورش و تربیت کارگران رادیکال و پیشرو، اول مه می تواند با شکوه و عظمت برگزار شود، می توان هر روز را به اول ماه مه، روز اعتراض به ظلم و ستم طبقاتی موجود در جامعه ایران تبدیل کرد و هر لحظه آکسیون و کارناوالی را تدارک چید که دارای تاثیرگذاری بر اوضاع و احوال سیاسی-اجتماعی- طبقاتی در جامعه ایران برای دست یابی به مطالبات و خواست های طبقاتی خود باشد.
اکتبر، ارزیابی شما از برگزاری مراسم‌های اول مه در سال‌های اخیر در ایران و به طور مشخص در کردستان چیست؟ نقاط قوت و ضعف یا درس‌های آموزنده تاکنونی برای کارگران کمونیست، رهبران عملی و دست اندرکاران برگزاری اول مه کدام‌ها هستند ؟
نینا پایدار: مراسم های اول ماه مه در کردستان و ایران توانسته خود را به عنوان سنتی ریشه دار اجتماعی مطرح کند اما هر جنبشی جدای از مطرح شدن مطالباتش نیازمند همه گیر شدن و انباشت سرمایه های اجتماعی طبقاتی برای توازن قدرت به نفع خویش است. مراسم های اول ماه مه در کردستان و ایران همواره سرخ، رادیکال و دارای خط فکری مشخصی بوده اند. جنبش کارگری در هرشرایط و احوالی حتی در سرکوب های شدید رژیم ایران، توانسته خود را به عنوان جریانی زنده و پویا در جامعه ایران نشان دهد. به نظر من بزرگ ترین نقطه قوت این جنبش حضورش با مطالباتی رادیکال و خواست هایی مشخص و روتین است. اما این جنبش با تمام نقاط قوتی که دارد، همانطور که در بالا اشاره کردم نتوانسته برنامه ای برای ایجاد یک جنبش کارگری سراسری در سراسر ایران داشته باشد و اتحادیه های کارگری نیز با تمام کارکردهای مهم نتوانسته اند نقشی در تعیین دستمزدهای سالیانه و تعیین سیاست های حکومت و عقب نشینی طبقه حاکم داشته باشند و دلیل عمده این امر، نداشتن برنامه های دراز مدت برای تکثیر کارگران کمونیست و معترض در مهم ترین نهادهای کارگری و عدم وجود تشکلهای توده ای کارگری همانند شوراها، اتحادیه ها و سندیکاهای کارگری است. حرکات آکسیونی برای عرض اندام یک نیروی اجتماعی تنها می تواند حرکتی نمادین برای تثبیت حضور یک جنبش در یک جامعه باشد. اعتراضات موقتی و آکسیونی باید دارای مطالبات و خواست های روشن باشد که خوشبختانه در جامعه ایران این اعتراضات واضح و روشن است اما جنبش کارگری نتوانسته از تمام ابزارها برای حضور در خیابانها و تسخیر نهادهای مهم کارگری به مانند پالایشگاه ها و شرکت نفت و نیروگاه ها استفاده کند. جنبش کارگری باید نهادهای مهم حکومتی که اقتصاد حکومت و سرمایه داران را تامین می کند، نشانه برود. باید به پرورش نیروهای تاثیرگذار و ایجاد برنامه ای چند ساله برای حضوری تاثیرگذار و دراز مدت در جامعه ایران بیاندیشد.
اکتبر: به اهمیت و جایگاه اول ماه مه از لحاظ همبستگی طبقاتی اشاره کردید. تاکید و در بر گرفتن کدام سنت و کدام رویکرد اجتماعی برای برگزاری هر چه باشکوه تر مراسم های اول ماه مه، می‌تواند کارسازتر باشد؟مطالبات اساسی چه باید باشند و فعالین و سازماندهندگان، چکار باید بکنند؟
نینا پایدار: مهم ترین رویکرد اجتماعی تاثیرگذار در این شرایط حضور همه جانبه نیروها و کارگران چپ و کمونیست در مراسم اول ماه مه در جامعه ایران است. جنبش کارگری دارای خط فکری های متفاوت و مواضع مختلفی هستند اما در این شرایط حساس نباید چند صدایی و فرقه گرایی و حاشیه ها را بر مواضع طبقاتی ترجیح داد. اول ماه مه روز طغیان، طبقه فرودست جامعه علیه ظلم و ستم و استثمار طبقه حاکم است، تمام نیروهای چپ و کمونیست باید حول شعار:” کارگران جهان متحد شوید” متحد شوند. تمام فعالین اجتماعی باید در این روز جدای از مواضع و خط فکری های ” گرایشات ” متفاوت موجود باید اعتراض و حضور همه جانبه و یکرنگ را در دستور کار قرار دهند. فعالین و سازمان دهندگان باید دارای انعطاف پذیری و از خود گذشتگی بیشتری باشند تا بتوانند جدای از مواضع فکری افراد، ظرفی را فراهم کرد که در وزن کشی طبقاتی این روز، وسیع همه گیر و دارای نیروی اجتماعی تاثیرگذار ، خیابان های سرخ و آکسیونهای رادیکال و منسجمی را شاهد باشیم. جنبش کارگری باید با در بیانیه هایش، مطالبات خود را آزادی تمام فعالین کارگری، آزادی زندانیان سیاسی، آزادیهای حق تجمع و فعالیت و اعتراض علیه دستمزدهای ناعادلانه دولت “تدبیر و امید” در سال 93 مطرح کند. جنبش کارگری باید جدای از مواضع متفاوت جریان های مختلف اش، اول ماه مه را به عنوان روز اعتراض تمام جریان های کمونیست علیه یوغ و ستم نظام سرمایه داری حاکم در ایران، از تمام نیروهای اجتماعی، دانشجویی، کارگری و زنان علیه نظم موجود استفاده کند.
در پایان نیز جا دارد از وقتی که در اختیار من قرار دادید، کمال تشکر را از شما داشته باشم.
با سپاس از شما!
16 فروردین ماه 1393