شبح یا آتشفشان؟!
مصطفی خوش سیما
اول می روز اعتراض به بی حقوقی تمام استثمار شدگان جامعه است. روز اعلام جنگ با سرمایه داریست و روز خواندن کیفرخواست و برشمردن درجه جنایت نظام سرمایه داریست. روز خودآزمایی مبارزات مان در طول یک سال زندگی تاراج شده ما نیز هست؟ گرامیداشت این روز تنها برای پیوند مجدد اتحاد طبقاتی ما است و بس! برای زنده نگه داشتن هم سرنوشتی مان است.
مارکس و انگلس با چشم مسلح دورنمای فکری شان طوفان در راه را شبح خواندند. امروز آن طوفان و سونامی در کوچه پس کوچه های محلات کارگری و حاشیه نشینان، قدرتها را به چالش می کشاند! شبحی دیگر در گشت و گذار است، شبح کارگران کمونیست. شبح ٩٩ درصدی از جمعیت آزادیخواه و برابری طلب جهان. شبح خودباوری. شبح بالا رفتن توقعات و شناخت جایگاه و کمال انسانی. شبح شکوفا شدن خلاقیت‌ها و بی ملاحظه از ترس و سرکوب موجود. شبح خواهان رهایی بی قید و شرط در دفاع از کرامت انسانی و شبح های واقعی تر از آتش جانسوزی که بر جان سرمایه داری می تازد.
دمیدن شبق سرخ گون، راه افتادن موج خروشان از دریای بی کران نیروی کار و تولید، دمیدن کوره مذاب در بزیر کشیدن سارقان از جانب خالقان ثروت جهان، راه میرود موج موج دریای خروشان تاراج شدگان تا به دنیای واقعی و دور از ستم و استثمار دست یابد. رژه میرود تا هر آنچه شایسته انسان است از چنگ و حلقوم ستمگران بیرون کشد .
ما کارگران این دنیای وارونه را در شأن خود نمی بینیم. ما کا گران و مردم آزادیخواه تمام مناسبات اقتصادی، سیاسی و اجتماعی سرمایه داری را نسبت به زندگیمان بی ربط و بی کفایت می دانیم. این سیستم بی رحم و متوحش، تنها به سود و سود مینگرد. ماهیت و خصلت طبقاتی این نظام بر پایه‌ی انباشت، احتکار، بحران، تملک، چپاول و خلع ید ٩٥ درصد از انسانهایی که به شکلی روزانه در تولید و ثروت افزایی نقش دارند استوار است.
در نظام سرمایه داری تولید به منظور سود است نه به منظور نیاز انسان. بر مبنای ویژگی مالکیت خصوصی در نظام سرمایه داری، انواع تولیدات اعم از مواد خوراک، پوشاک، مسکن و سایر نیازهای جامعه، دهها بار بیشتر از مصرف در انبارها نگهداری می شود و یا به دور ریخته می شود. از یک طرف اجرای این فرمول بخاطر تنظیم بازار و کنترل قیمتها به منظور جلوگیری از پائین آمدن نرخ سود است و از طرف دیگر صدها میلیون انسان از گرسنگی، بی سرپناهی، سرما و الودگی محیط زیست و از بی امکاناتی پزشکی جان خود را از دست می دهند. این نظام روزانه برای حفظ خود، صدها نوع دیگر از این جنایت را تکثیر و بازتولید می کند. حاصل بحث شبح کمونیست و کالا شدن نیروی کار و انباشت یا ارزش اضافه در شکل و سازمان دادن ارتش نیروی مولده کار به طوفان واقعی و در قالب جنبشهای، سیاسی، اجتماعی و طبقاتی در آورده و با شعار “نابود باد سرمایه داری”، “یا سوسیالیست یا بربریت”، از دهان صدها میلیون انسان شاکی و معترض به وضع موجود، طنین انداز در سراسر جهان طغیان کرده است.
با اشاره ی کوتاه به چند پاراگراف بالا، گوشه ای کوچک از مشخصه ی ذاتی نظام حاکم بر جهان را پیشاروی خود و جامعه قرار دادم تا با جدیت بیشتری در بزیر کشیدن آن عزم جزم کنیم. باید یادآوری شود که این نظام اقتصادی پوسیده دیگر با شعور انسان امروزی خوانایی ندارد! سیاست و مدیرت سرمایه داری برای تداوم عمر سراپا جنایتش، تنها حاصل کار و فکر انسانها را تصاحب و در تملک دارد. دنیا از آن ماست باید آنرا خلع ید کرد. رمز و راز ماندن بر قدرت این سیستم ضد بشری، ناشی از پراکندگی و عدم انسجام اکثریت انسانها، یعنی کارگران و زحمتکشان است. دست بردن برای قدرت سیاسی و بزیر کشیدن این ننگ بر گرده ی بشر متمدن یک امر مبرم و حتمی انقلاب سوسیالیستی است. طبقه کارگر و جنبشهای متحد او پرچمدار این انقلابند.
اول می دیگر اسطوره نیست! اول می برای رفع وظایف فرمایشی نیست! یک روز و یک هفته در سال نیست! مختص به عده‌ی خاص از فعالین و آگاهان سوسیالیت نمی باشد! این روز در طول ٣٦٥ روز و چند ساعت خونبارتر از پاریس، شیکاگو، ایران و قتل عامهای دسته جمعی عراق و الجزایر و امثال آنها، ما را واداشته تا لحظه‌ی این تراژدی را از ذهن خود خارج نکنیم. اول می برای جریانات رفرمیسم و چپ ناسیونالیست در سالنهای اجتماعات و مقر و اردوگاهها و محافل محدود خود، روز جشن و پایکوبی و عید نوروز تلقی می شود. اما برای ما کارگران و کمونیسها، روز بازگویی هزاران جنایتی است که در طول سال بر ما اعمال شده و در مقابلش مبارزه کرده ایم و عرصه ها ایجاد نموده ایم. به هزار شیوه برای عقب نشاندن سیاستهای ضد انسانیش، قطعنامه ها و مانیفستهای درخورش را نشر و پخش نموده ایم. و خلاصه اینکه سنت این روز به این نقطه رسیده که در طول سال هر روز به هزاران مورد مراسم و آکسیون اعتراضی به پا کند.
زنده باد مبارزات بی وقفه کارگران علیه سرمایه داری
١١ ماه می ١٣٩٣