مختصات اساسی اول مه
(مصاحبه تلویزیون پرتو با رحمان حسین زاده)
تلویزیون پرتو: مختصات و معرفه های اول مه، روز جهانی کارگر چیست؟
رحمان حسین زاده: ابتدا فرا رسیدن اول مه را به طبقه کارگر و به رهبران کارگری و کارگران کمونیست و به مردم آزادیخواه تبریک می گویم. در دنیای طبقاتی امروز کمتر پدیده ای و کمتر مناسبت و کمتر روزی به اندازه روز کارگر طبقاتی بودن دنیای امروز را برجسته میکند. روز کارگر به شکل بسیار واضح و برجسته ای دنیای امروز که ظاهرا دنیایی واحد می نمایانند را به مثابه دو دنیای کاملا متفاوت از هم نشان میدهد.یک دنیا، دنیای کارگران است و روز اول می را روز خودش می داند و روز جشن او، مراسمات او و روز آکسیون او، روز نبرد و مبارزه او با سرمایه داری حاکم است و دنیای دیگر دنیای سرمایه داران و طبقه سرمایه دار است که روز اول ماه می بر خلاف میلشان به آنها تحمیل شده و تعطیل است. سرمایه دار در این روز هیچ فصل مشترکی با کارگر ندارد. در موقع کار خیلی وقتها کارفرما با کارگر به شکل عوامفریبانه که زیر سقفی قرار میگیرند ظاهرا تلاش میکند، فصل مشترکی را با کارگر نشان دهد. اما روز کارگر دو دنیای جدا و متفاوت از هم را نشان می دهد. در نتیجه اولین خصلت پایه ای روز جهانی کارگر برجستگی طبقاتی است که به دنیای امروز می دهد و به هر انسانی در این دنیا نشان می دهد که دنیای امروز دنیای طبقاتی بر محور طبقه کارگر و طبقه سرمایه دار است. خصلت اساسی دیگر، خصلت جهانی روز کارگر است و به این معنا خصلت انترناسیونالیستی روز کارگراست.یعنی خصلت انترناسیونالیستی طبقه کارگر در کتابها و در تئوری نیست و هم سرنوشتی و همبستگی و شرایط مشابه کار و رنج و ستم وارد شده بر طبقه کارگر در سراسر دنیا این طبقه را کنار هم قرار می دهد و در روز کارگر به شکل برجسته خود را نشان می دهد، علیرغم اینکه بسیاری از دولتهای سرمایه داری خواسته اند و می خواهند این خصلت انترناسیونالیستی را بخصوص در این روز از این طبقه بگیرند، اما نتوتنسته اند، زیرا خصلت انترناسیونالیستی طبقه کارگر اساسی تر است. خصلت پایه ای دیگر روز جهانی کارگر، ادعانامه طبقه کارگر است. طبقه کارگر با هر سطح از آگاهی، در بعضی موارد با آگاهی بسیار بالا و در موارد دیگر با آگاهی پایین تر، در روز کارگر اعتراض خود را نسبت به طبقه حاکم، نسبت به طبقه سرمایه دار اعلام می کند. روز کارگر روز طرح ادعانامه طبقه کارگر است. ادعانامه علیه سرمایه، علیه وارونگی دنیای سرمایه، علیه ستم و تبعیض و استثمار و علیه کار مزدی است که به زبانهای مختلف، به شیوه های مختلف و در بیانیه های مختلف و قطعنامه های مختلف در سراسر دنیا عنوان می شود. عزم طبقه کارگر این است که در هر کشور مطالبات خود را در این روز مطرح کند. خصلت اساسی تر روز جهانی کارگر این است که این طبقه با اکثریت عظیم خود و در عین حال با حق طلبی خود صاحب جامعه است و باید صاحب جامعه باشد، صاحبی که سرمایه داری او را خلع کرده است. صاحب واقعی جامعه طبقه کارگر است. اما نظم وارونه و طبقه سرمایه دار او را از قدرت خلع کرده است. طبقه کارگر باید این باور خود را عملی کند که صاحب جامعه است و باید برای آن خیز بردارد و قدرت جامعه را در راستای رهایی جامعه بشریت بدست گیرد.
تلویزیون پرتو : جایگاه اول مه را در دنیای امروز چگونه می بینید؟ ظرفیت ها و محدودیت های آن چیست ؟
رحمان حسین زاده: اقصی نقاط دنیا را سرمایه داری فرا گرفته است و نقاطی را نمی توان یافت که در آن مناسبات سرمایه داری برقرار نباشد. هیچ کشوری و هیچ مکان و حتی جزیره کوچکی نیست که سرمایه داری در قرن بیست و یکم خود را در آن نگسترانده باشد. این به این معناست که همه جا آنتی تز خود سرمایه داری یعنی طبقه کارگر و جنبش کارگری موجود است. در نتیجه دنیای موجود دنیای تحرک جنبش کارگری هم هست.و دنیای تب و تاب مبارزاتی طبقه کارگر است و طبقه کارگر گاه نهان و گاه آشکار در تقابل و مبارزه با طبقه حاکم و طبقه سرمایه دار است برای احقاق حقوق خود و برای بهبود شرایط زندگی خود این مبارزه خود را در اشکال مختلف نشان میدهد و بسته به اوضاع و بسته به توازن قوا سطوح مختلف از مبارزه را در تمام دنیا می بینیم. در جاهایی که شرایط مهیا تر است اعتصابات کارگری و مارشهای بزرگ کارگری موجود است. مثلا در کشورهای غربی به درجه ای عقب نشینی به دنیای سرمایه داری تحمیل شده و درجه ای از ابتکار و آزادی در اختیار طبقه کارگر است، زیرا با آن استبداد و اختناق شدید روبرو نیست و هر جا اراده کنند اعتصابات بزرگ در ابعاد کشوری و در ابعاد بزرگتر و منطقه ای ترتیب می دهند. حتی در کشورهای استبداد زده طبقه کارگر زیر فشار و تعرض معیشتی و تعرض سیاسی ساکت ننشسته است و اعتراض می کند. در این زمینه دو جنبه قابل بررسی است. یک جنبه تحرک و اعتراضات کارگری است که به صورت روزمره و دائم قابل مشاهده است و این از نشانه های تحرک جنبش کارگری است که این پتانسیل موجود است و ظرفیت بزرگی است که جنبش طبقه کارگر در دنیای امروز دارد. یک جنبه دیگر قضیه محدودیت های طبقه کارگر و جنبش کارگری است که در کشورهای مختلف فرق می کند. در کشورهای پیشرفته صنعتی و در آمریکا و اروپا و کشورهای غربی که عقب نشینی زیادی در نتیجه مبارزه طبقه کارگر به سرمایه داری تحمیل شده و مانند کشورهای استبداد زده نیست، اتحادیه های کارگری و سازمانهای کارگری هست و اعتصابات کارگری با اجازه قانونی برگزار می شود و اما از طرف دیگر گرایشات رفرمیستی در داخل طبقه کارگر وجود دارد و گرایشات تردیونیونیستی طبقه کارگر را اسیر کرده است. اگر چه این گرایشات رفرمیستی و اتحادیه ای برای بهبود زندگی و دستمزد و ساعات کار بهتر در برخی کشورها بعضی وقتها مبارزه می کنند و باعث بهبود شرایط طبقه کارگر است اما آنجایی که لازم باشد طبقه کارگر تعیین تکلیف اساسی کند و سرمایه داری و این نظم وارونه را واژگون کند، در آنجا گرایشات رفرمیستی و تردیونیونیستهاجنش طبقه کارگر را اسیر کرده و میکند. این بزرگترین مانع در کشور های غربی برای جنبش کارگری و طبقه کارگر است.
در کشورهای استبداد زده اوضاع فرق دارد. آنجا طبقه کارگر روزمره به شکل عریان با بورژوازی هار روبرو است. به طور مثال در ایران و افغانستان و عراق و مصر و بیشتر کشورهای آسیایی و جهان سومی استبداد و دیکتاتوری خشن وجود دارد و مانع اصلی در برابر جنبش کارگری است و طبقه کارگر را اسیر می کند. یک فاکتور محدود کننده مهمتر در برابر همه اینها چه در کشورهای غربی و چه در کشورهای استبداد زده در دنیای حاضر برعکس اوایل قرن بیستم عدم برجستگی هژمونی کمونیستی است. تحزب کمونیستی در قرن بیست و یکم در ابعاد جهانی در جایی که باید سنبه پرزورتری داشته باشد و آنجایی که باید هژمونی کمونیستی در جنبش کارگری دست بالا را پیدا کند، از جمله در غرب وجود ندارد و این خلاء اساسی است. کمونیست ها و فعالین کمونیست باید به این مسأله توجه اساسی و بیشتری داشته باشند زیرا اگر این خلاء پر شود بسیاری از محدودیت ها را پشت سر میگذاریم.
تلویزیون پرتو: مختصری از پیشینه اول ماه مه در ایران را بیان کنید؟.
رحمان حسین زاده : بعد از انقلاب مشروطه، همزمان و همپای رشد سرمایه داری در ایران، مبارزه و تحرک جنبش کارگری وجود داشته است که یکی از نمودهای آن برگزاری مراسمهای اول ماه مه بوده است. در دوره رضا خان اگرچه در ابعاد محدود اما در چاپ تهران، در نفت آبادان، در خاطرات یوسف افتخاری ذکر شده که در نخلستانها مراسمهای روز کارگر را داشته اند. در دوره بعد از شهریور 1320 که خلاء سیاسی در ایران بود و حاکمیت تثبیت نشده بود کارگر رشد بیشتری کرده بود و جنبش کارگری تحرک بیشتری داشته و نقش خود را بیشتر نشان داد و مراسم های روز جهانی کارگر را درآن دوره می بینیم. اما نقطه عطف مهم و اصلی برای جنبش کارگری ایران انقلاب 57 بود. انقلاب 57 تحول بزرگی بود که خود طبقه کارگر و کارگر نفت ایران نقش بزرگی در پیروزی آن داشت و بعد از انقلاب در اردیبهشت 1358 چند ماه بعد از قیام 22 بهمن 1357 در همه شهرهای ایران مراسم های بزرگ روز جهانی کارگر را برگزار کردند. در تهران سیصد هزار نفر در میدان آزادی جمع شدند و در همه مراکز استانها و حتی در شهرهای کوچک شهری مثل شهر ما بوکان حدود ده هزار نفر روز کارگر را جشن گرفتند. کارگران سالها بعد هم روز کارگر را گرامی داشتند. در شرایط جنگ ایران و عراق و در این حاکمیت استبدادی شدید، در دو شهر تهران و سنندج مراسمهای روز جهانی کارگر بصورت علنی برگزار می شد. جنبش کارگری و جنبش اول می در ایران سابقه و پیشینه دارد و در این مورد آگاهی وجود دارد و برای آن تلاشهای زیادی انجام شده است. در این سالها علیرغم اینکه بورژوازی هار جمهوری اسلامی خواستار برگزار نشدن اجتماعات کارگری بوده است اما این پیشینه وسابقه وجود دارد. جنبش کارگری ایران روز اول می را صاحب شده است و هر جا فرصتی باشد با شکوه تمام این روز را گرامی می دارد.
تلویزیون پرتو: حزب حکمتیست در سطح پایه ای و در عین حال به طور مشخص چه توقعی از مناسبت اول مه دارد؟
رحمان حسین زاده: دو سطح از مسأله را باید از هم تفکیک و در عین حال مرتبط کرد. یکی اینکه با نزدیک شدن به اول می افکار به سوی آکسیون و اجتماعات و قطعنامه نوشتن می رود که بسیار هم مهم و لازم است اما جنبه پایه ای تر این است که مناسبت اول مه و تدارک اول مه را به امری برای اتحاد و همبستگی بیشتر صفوف طبقه کارگر تبدیل کنیم. فعالین کمونیست و کارگران کمونیست در مراکز کارگری و کارگاهها و در محیط زندگی و فعالیت خود بحث حول مناسبت روز جهانی کارگر، مباحث و مطالبات، پیشینه و سابقه اول مه، مسائلی که طبقه ما پشت سر گذاشته و ناملایمات طبقه کارگر و راه برون رفت از آن و همه این امور را محوری برای اتحاد و همبستگی طبقه کارگر قرار دهند. از اتحاد کوچک و محفلی تا اتحاد در تشکل و سازمانهای کارگری توده ای تا اتحاد در جمع های پیشرو کمونیستی و اتحاد حول تحزب و احزاب کمونیستی و تا ایجاد مجامع عمومی در مراکز کارگری برای طرح مطالبات و خواسته ها و تا ایجاد اتحاد برای برگزاری اول مه که بتوانند الهام بخش مبارزه در این دوره باشند، همگی موضوعیت دارند. جنبه بسیار مهم اول مه اتحاد و همبستگی طبقه کارگر و ارتقاء خود آگاهی سوسیالیستی است. در جنبش کارگری گرایشات مختلفی وجود دارد. در اروپا و غرب گرایشات رفرمیستی و سندیکالیستی تأثیراتی بر طبقه کارگر دارد که در ایران این تأثیرات را ندارد. اما کارگر کمونیست و گرایش سوسیالیستی باید بداند طبقه کارگر مصونیت پبدا نکرده و انواع گرایشات دیگر هم وجود دارند. در آینده گرایشات دیگر می خواهند بیشتر عرض اندام کنند و در این شرایط گرایش کمونیستی باید بتواند با پاسخهای خود به مسائل گرهی جنبش کارگری خود را اشاعه دهد. به این دلیل خود آگاهی سوسیالیستی و کمونیستی را باید بالا برد. به نظر من یک شاخص ارزیابی این است که هر کارگر کمونیست و هر محفل کمونیستی بعد از هر اول ماه مه از خود سئوال کند علاوه بر برگزاری آکسیون و اجتماع، آیا توانستیم چه درجه ای از اتحاد و همبستگی و خودآگاهی را ایجاد کنیم.جنبه دیگر تدارک اول مه تلاش برای ایجاد اجتماعات و گردهمایی کارگری بزرگ و گردهمایی کارگر و مردم آزادیخواه درهر شهر و تلاش کنیم روز جهانی کارگر را در این ابعاد برگزار کنیم. این روز در تمام دنیا مال طبقه کارگر است.بورژوازی انواع روزهای مختلف را دارد و ما نباید اجازه دهیم این روز را از ما بگیرند و به این دلیل برگزاری اجتماعات کارگری و تدارک آن جنبه بسیار مهم است. جنبه دیگر، اینکه چه مطالبات و خواستهایی در روز کارگر مطرح شود و این مطالبات و خواستها چه فرمتی به خود بگیرد و چه بیانیه و یا قطعنامه ای از دل آن بیرون می آید. ابتکارات سازماندهی شده برای برگزاری اول مه و برای پیگیری آن قطعنامه ها و مطالبات مهم است.اگر در پایان روز کارگر توانسته باشیم درجه ای قابل قبول از اتحاد و همبستگی و خودآگاهی طبقاتی را در جنبش کارگری ارتقاء داده باشیم و توانسته باشیم اجتماعات کارگری و اکسیون کارگری برگزار کنیم و قطعنامه ها و بیانیه ها را منتشر کنیم مطلوب و معقول است و امیدواریم تحقق پیدا کند.
تلویزیون پرتو : آیا رفع تحریمها می تواند تأثیری بر جنبش کارگری داشته باشد و یا تأثیری داشته است ؟
رحمان حسین زاده: تحریمها و رفع آن در اساس پروژه بورژوازی است و در خود و اتوماتیک قادر به انجام کارخاصی برای طبقه کارگر نیست. اما هوشیاری رهبران کارگری و طبقه کارگر در برخورد به آن تعیین کننده است. اگر از این زاویه نگاه کنیم که رفع تحریمها عقب نشینی بورژوازی ایران و عقب نشینی جمهوری اسلامی بود و نشانه ضعف جمهوری اسلامی بود آنگاه ما طبقه کارگر ایران این نقاط ضعف را می شناسیم و با قدرت و اعتماد به نفس بیشتر در برابر آن قد علم می کنیم و خواستها و مطالبات خود را مطرح می کنیم. رفع تحریمها جنبه مشخص دیگری هم دارد، سالها قبل به بهانه تحریمها به زندگی طبقه کارگر تعرض معیشتی می کردند و حتی تعرض سیاسی می کردند ولی در حال حاضر که تحریمها لغو شده است و تعرض معیشتی به طبقه کارگر هنوز وجود دارد، رهبران کارگری و کارگران پیشرو در مراسم اول میتوانند حق به جانب اعلام کنند که تحریمها لغو شد پس سهم ما چیست؟ سهم بورژوازی معلوم است. روحانی اعلام می کند بازار کسب و کار سرمایه داران بهتر شده و میشود. پس طبقه کارگر هم در تمام مراکز اعلام کند که به بهانه تحریمها ما را سرکوب کردید، دستمزدهایمان را پایین آوردید و به ما تعرض معیشتی کردید و ما را از بیمه های اجتماعی و از بیمه بیکاری محروم کردید و همه اینها حق گرفته شده ماست و ما حق خود را می خواهیم. به این معنا رفع تحریمها توجیهی برای جمهوری اسلامی باقی نمی گذارد و طبقه کارگر باید با قاطعیت بالاتر مطالبات اقتصادی خود و خواسته های اساسی خود را مطرح کند و خواستار تحقق آنها باشد و در عرضه مبارزه اقتصادی و مبارزه سیاسی بورژوازی ایران را وادار به عقب نشینی کند.
تلویزیون پرتو: در شرایط استبدادی موجود و با توجه به توازن قوای موجود برای گرامیداشت شایسته روز کارگر چه سیاستی را باید در پیش گرفت؟
رحمان حسین زاده: بسیار واضح است که توازن قوا در ایران به ضرر طبقه کارگر است و این به دلیل استبداد حاکم جمهوری اسلامی و به دلیل سرکوب و محدودیت های تحمیل شده رژیم است. اما مسأله این است که تحت این فشارها و محدودیتها نباید توقعات و انتظارات خود را کاهش دهیم و انتظار خود از اول مه را پایین بیاوریم. رهبران و پیشروان کارگری کماکان با این ایده و در این جهت لازمست اقدام کنند که اجتماع کارگری، تجمع کارگری حق ماست و روز کارگر تعطیل است. همانطور که در دنیا سنت و عادت است و میدان های مرکزی هر شهر محل تجمع است. کارگران و خانواده های کارگری و مردم آزادیخواه و برابری طلب، زنان و مردان که روز کارگر مال آنها هم هست با این توقع به استقبال اول مه بیایند. اگرچه جمهوری اسلامی سالها اجازه نداده این اجتماعات بزرگ را داشته باشیم، اما ما نباید توقعات خود را پایین بیاوریم، باید روشن اعلام کنیم که این روز مال ماست و ما حق داریم در این روز اجتماع کنیم و جشن بگیریم و در میدان های مرکزی شهر تجمع داشته باشیم و دست در دست هم بگذاریم. روز اول مه تعطیل است تا دست در دست هم بگذاریم و قدرت خود را نشان بدهیم و روزمان را جشن بگیریم و بعنوان طبقه کارگر ادعانامه خود را مطرح کنیم. امیدواریم طبقه کارگر ایران و جنبش کارگری ایران بتواند این ظرفیت را از خود نشان دهد وهر جا که می تواند اجتماعات بزرگ کارگری را بر پا کند. گرایشات مختلف سیاستهای مختلف دارد. اولا خانه کارگر و جمهوری اسلامی انواع ترفندها وعوامفریبی های خاص خود را دارند. واضح است مراسمهای دولتی باید از طرف کارگران تحریم شود و در آن شرکت نکنند. ترفندهای جمهوری اسلامی و دولت روحانی نباید هیچ کارگری را فریب دهد. خانه کارگر و شورای اسلامی و انجمن صنفی سازمانهای بورژوازی جمهوری اسلامی است. ثانیأ گرایشات مختلف طبقه کارگر فعالیتهایی داشته اند. بطور مثال گلگشت ها را جانشین اجتماعات کارگری نموده اند و این اشتباه است. میدانم که فشار و سرکوب و استبداد وجود دارد اما نباید به آسانی تن داد و مراسم های روز کارگر را در دشت و کوه و کوهستان برگزار کرد. مراسم اول مه دور از شهر و دور از جامعه و دور از محیط زندگی قبول محدودیت جدی است. تلاش ما باید روی برگزار کردن مراسم و اجتماعات در مراکز شهر و سالن های بزرگ و محیط کارگری متمرکز شود. گرایش دیگر هم درون طبقه کارگر وجود دارد که گرایش کارگر کارگری است و دوستی خاله خرسه با طبقه کارگر دارند. آنها می گویند روز کارگر می توان به محل کار برگشت و همانجا مراسم روز کارگر را برگزار کرد. روز کارگر تعطیل است و یکی از خواسته های طبقه کارگر ایران تعطیلی روز کارگر است که این خواسته باید به رسمیت شناخته و تأمین شود. در نتیجه زمانیکه روز کارگر تعطیل است بازگشت به محل کار و برگزاری مراسم در محل کار هم بی معنا است. تلاش ما باید در جهت برگزاری اجتماعات هر چه بزرگتر کارگران و خانواده های کارگری و مردم معترض و آزادیخواه در روز کارگر مانند همه هم طبقه ای هایمان در سراسر جهان باشد.
تلویزیون پرتو: چه مفادی می تواند در قطعنامه های اول مه قرار گیرد ؟
رحمان حسین زاده: به طور کلی تدوین این قطعنامه ها مهم و یک سنت قدیمی در جنبش کارگری است. امیدوارم از همین امروز رهبران کارگری و نهادهای کارگری و تشکل های کارگری دست به کار شده باشند همانطور که درسالهای قبل هم وجود داشته است. رهبران کارگری مفاد این قطعنامه ها را به خوبی می دانند و نیاز به توضیح زیادی نیست. فقط چند نکته قابل ذکر است. یکی از آنها مسأله افزایش دستمزد است. زمانیکه جمهوری اسلامی و شورایعالی کار دستمزد چهار تا پنج برابر زیر خط فقر را تعیین می کنند، یکی از مسائل اساسی تعیین دستمزد مناسب برای تأمین زندگی شایسته یک خانواده کارگری است که باید سرلوحه مطالبات کارگری باشد. افزایش دستمزدها باید به صورتی باشد که زندگی خانواده کارگری به شکل احسن و شایسته تأمین شود. یکی دیگر از این مفاد مسأله دستمزد های معوقه است که باید تلاش کرد آن را از حلقوم سرمایه دار بیرون کشید. تأکید ما بر مسأله دستمزد به این دلیل است که معنای عملی آن بهبود زندگی و بهبود اقتصادی زندگی کارگر و خانواده اوست. یکی دیگر از مفاد ، مسأله بیمه بیکاری کافی است. حق اعتصاب و حق تشکل یکی دیگر از این مفاد است که جمهوری اسلامی طبقه کارگر را از آن محروم کرده است. یکی دیگر از مفاد مزد برابر برای کار مشابه برای زنان و مردان است. در کنار اینها مطالبات سیاسی هم مطرح است. طبقه کارگر ایران کماکان باید بر همبستگی جهانی طبقاتی پافشاری کنند که جزئی از طبقه کارگر جهانی است و این را در بیانیه ها و قطعنامه ها بیان کنند. یکی دیگر از موارد حمایت از مبارزات کارگری بخش های دیگر در سطح جهانی و حتی حمایت از مبارزات آزادیخواهانه این دوران است. مبارزه و مقابله با تروریسم جهانی اعم از تروریسم دولتی و تروریسم اسلامی نیز یکی دیگر از این موارد است. مورد مهم دیگر پافشاری بر آزادی کارگران زندانی و زندانیان سیاسی است. تعداد زیادی از فعالین کارگری در ایران کماکان در زندان هستند. ما مطمئن هستیم که کارگران ایران می توانند با هشیاری بیشتر قطعنامه های روشن و شفاف را تدوین و ارائه کنند.
تلویزیون پرتو: فشرده فراخوان حزب حکمتیست به مناسبت اول مه امسال چیست ؟
رحمان حسین زاده: در این فاصله ای که تا اول ماه می باقی مانده است فرصتی است تا رهبران کارگری و کارگران فعال و کمونیست و فعالین کمونیست که مطمئنأ فعالیت خود را از قبل آغاز کرده اند، با ابتکار و خلاقیت بسیار بالاتر از سالهای گذشته به دنبال برگزاری شایسته روز جهانی کارگر باشند. امسال در شرایطی هستیم که جمهوری اسلامی عقب نشینی بزرگی را در سطح جهانی قبول کرده است و توافق هسته ای نشانه آن است و جمهوری اسلامی با کشمکشهای درونی مواجه است و این فرصت را ایجاد می کند که طبقه کارگر ایران و رهبران کارگری و فعالین کارگری با اعتماد به نفس بیشتری روز اول مه را به میدان زورآزمایی بسیار قاطع تر علیه سرمایه و علیه کارفرما ها و علیه جمهوری اسلامی تبدیل کنند. از همین الان برقراری بیشترین ارتباطات بین رهبران و فعالین کارگری در سطح سراسری بصورت گسترده تر و وسیع تر ضروری و مهم است. درست است که ما از تشکل های توده ای وسیع کارگری محروم هستیم اما جای آنرا باید شبکه های وسیع ارتباط رهبران و فعالین کارگری پر کند. نهادهای کارگری موجود که به طبقه کارگر تعهد دارند به طور مستقل نقش خود را ایفا کنند و برای ایجاد این ارتباط وسیع و گسترده در سطح استانی و منطقه ای و سراسری تلاش کنند و برای ایجاد تشکل ها و سازمانهای کارگری بکوشند و اتحاد و همبستگی لازم را ایجاد کنند و خواستها و مطالبات را یکی کنند. اگر جنبش کارگری بتواند در دهها مراسم کارگری در تمام ایران قطعنامه ای مشابه ارائه کند، درجه بالایی از خودآگاهی و اتحاد و ارتباط را نشان می دهد. فعالین کمونیست و گرایش سوسیالیستی نقش ویژه ای می توانند داشته باشند که در اول مه امسال بیشتر از سالهای گذشته در مقابل جمهوری اسلامی و سرمایه داری ظاهر شویم و جنبش کارگری ایران نشان دهد جنبش زنده ای است و روز اول مه روز ادعای قاطع او در برابر سرمایه داری و برای تحقق مطالبات اقتصادی و سیاسی اوست. این فشرده سمت و سوی حزب حکمتیست است و به سهم خودمان از امروز تا روز اول مه و در آینده هم برای آن تلاش می کنیم تا در برگزاری مراسم اول مه امسال سهیم باشیم.
با تشکر از لیلا و شیدا ارغوانی که این مصاحبه را پیاده کرده و قابل انتشار کردند.
***