مردم چگونه به ما کمونیستها اعتماد کنند؟
نامه دوم به حزب کمونیست کارگری کردستان
با درودهای رفیقانه
طبق تاریخ تعیین شده فقط 5 روز دیگر به رفراندوم در کردستان مانده است. جدا از اینکه این رفراندوم برگزار میشود یا نه، دور جدیدیی از دخالتگری سیاسی در کردستان و عراق شروع شده است. هر ناظری میتواند ببیند که مسائل در کردستان عراق در ماههای آینده دستخوش تحولات شدید میشود. در این میان برای هر عنصر کمونیست در آن منطقه سوال این است که کمونیستهای کردستان و عراق چه میکنند. ایا میتوانند در این برهه خود را با زیرکی به سطح یک حزب سیاسی موثر بالا بکشند؟
به عنوان یک رفیق ناظر که دوست دارم کمونیستهای کردستان را در این وقایع در اشل بزرگ ببینم و این امکان را میبینم، برایم سوالاتی مطرح میشود که نقطه منفی برای دخالتگری تلقی میشوند و آن هم چیزی جز عادت همیشگی ما ” کمونیستها” نیست.
حزب کمونیست کارگری کردستان بدرست با رفراندوم در کردستان حتی اگر این رفراندوم توسط احزاب ناسیونالیستی برگزار شود موافقت کرده است. در نظر ما هیچگاه هم مسئله این نبود که برگزاری رفراندوم توسط نیرویی به جز احزاب حاکم صورت گیرد. فرض بر این بوده است که اگر رفراندومی باشد توسط نیروهای اصلی در جامعه صورت میگیرد. بدون چنین موضع گیری توسط حزب کمونیست کارگری کردستان، دیگر صحبتی از دخالتکری نمیتوانست باشد و حتی بانفوذترین احزاب در صورت برخورد غلط میتوانند در چنین موقعیتی به حاشیه رانده شوند.
رفقای کمونیست ما در کردستان ضمن موضع گیری درست، ساز و کار دخالتگری را پی نمیگیرند. من از ساز و کارهای مختلف تنها به یک جنبه مهم اشاره میکنم:
از زمانی که مسئله برگزاری رفراندم طرح شد تا همین حالا دیدگاههای مختلف موافق و مخالف در حزب کمونیست کارگری کردستان مشغول بیان و ترویج نظرات خود هستند. سوال هر ناظر سیاسی این است که آیا این حزب سیاسی است یا کلوپ بحث!
اگر حزب کمونیستی ما حزب سیاسی است، میبایست ضمن فرصت دادن برای ابراز نظرات همه قبل از تصمیم گیری، حداقل مدت یک ماه مانده بود به رفراندوم صوت پایان مباحث را در درون و بیرون حزب میکشید و به عنوان حزب سیاسی، تصمیم اکثریت را به پراتیک حزب میگذاشت. رفقای اقلیت میبایست بیان نظرات خود در درون و بیرون حزب را به بعد از برگزاری رفراندوم موکول میکردند.
برگزاری رفراندوم مانند تصمیم به اعتصاب، قیام و یا شرکت/ تحریم انتخابات، تصمیم به یک عمل مشخص است. این تحلیل عمومی در باره اوضاع سیاسی و یا بحث کلی در باره مطلوبیت رفراندوم نیست. این یک عمل مشخص سیاسی است و یک حزب باید متحد در آن وارد شود. اقلیت حزبی مجبور است داوطلبانه نظرات خود را تا برگزاری رفراندم در سینه حبس کند.
هیچ حزبی نمیتواند مانند یک کلوپ بحث روشنفکری وارد مبارزه سیاسی شود. اگر امروز معاون بارزانی و حتی نه معاون بلکه عناصر دست چندمی در حزب بارزانی شروع کنند به تبلیغ بر علیه رفراندوم، تمام باد بارزانی در مقابل مخالفینش خالی میشود. کسی حرف و ادعای او را جدی نمیگرید.
شیوه ما کمونیستها در روابط درون حزبی با شیوه بارزانی و احزاب بورژوا فرق دارد. بیشترین فرجه برای اظهار نظر و تبدیل نظرات به اکثریت در میان ما وجود دارد. اما اگر ما خودمان را مشغول بحث طول و دراز و بی انتها کنیم و تصمیم جدی سیاسی نگیریم، نمیتوانیم کاری از پیش ببریم.
به نظر من از مدتها قبل( حداقل یک ماه قبل) حزب کمونیست کارگری کردستان میبایست به بحث درون و بیرون خود خاتمه میداد و با اراده واحد وارد مبارزه بر سر رفراندوم و اجرای تصمیم اکثریت حزبی میشد. هنوز هم آغاز هر فعالیت جدی به این تصمیم گره خورده است. وگرنه مردم و احزاب سیاسی کردستان و مخالفین و دشمنان روند آغاز شده در آنجا، نمیتوانند به حزب کمونیست کارگری کردستان اعتماد کنند و آن را جدی بگیرند.
با امید و آرزو به موفقیت و پیروزی شما
محمود قزوینی ( وطنی)
20 سپتامبر 2017