انتخابات، اسم بى مسمايى براى مضحكه اى به نام انتخابات
جمهورى اسلامى چگونه يك رئيس جمهور ميسازد و نمايش عرضه اين دلقك خود ساخته در ايران كنونى چه شكلى به خود گرفته است. فرد مورد نظر بايد “مرد” باشد، مذهبى و اهل تشيع باشد، تشيع دوزاده امامى و به ولايت فقه ايمان كامل داشته باشد و … تازه مرحله ابتدايى كار است، فرد مورد نظر بايد از فيلترينگ شوراى نگهبان و نظارت استصوابى عبور بکند. براى نظام جمهورى اسلامى تا اينجاى كار هم كافى نيست،سران حکومت بعد از آنهم بايد اطمينان حاصل كنند كه در بين اشخاص “صاحب صلاحيت” چه كسى قرار است رئيس جمهور شود و اينكار از کانالهای امنیتی و تبلیغی توسط قدرت حاکمه مهندسی میشود و به پيش ميرود. انتخاب يا همان انتصاب هم هنوز مقاصد آنها را تامین نمیکند زيرا مترسكی که بعد از مضحکه انتخابات از صندوق بيرون میاید باید مطابق فرمانهای رهبری حاکم عمل کند.در اين نمايش كه با زور، دروغ، ريا و ارعاب و غيره نيز همراه است، پروسه ايست كه جمهورى اسلامى در كمال وقاحت و بى آبرويى آنرا “انتخابات” و از آن بى شرمانه تربعنوان انتخاباتی مشروع نام می برند. با توصيف بالا از كانديداتورها و بدون حضور زنان به عنوان بیش از نيمى از جمعیت جامعه، در غياب گرايشات سياسى و فكرى متنوع ، در غياب رسانه هاى مستقل و آزاد، در غياب احزاب، سازمانها و نهادهاى مستقل سياسى، فرهنگى و اجتماعى، در غياب تشكلهاى کارگری، معلمان و غيره و غيره كه همه با هم ضرورت های اجتماعی و مناسب براى رشد یک جامعه آزاد است، سران دغلكار اين رژيم فاسد و جنايتكار، بطور اشکار از بركات حكومت اسلامى حرف ميرانند و در كمال ناباورى بعد از گذشت بيش از سه دهه از عمر ننگين اين رژيم، با ترفند و نیرنگ سعی میکنند که مردم را به پای صندوق های رای بکشانند. براى نسلى كه اين رژيم و كارنامه آنرا به خوبى ميشناسد، براى جوانانى كه خود از نزديك تار و پود اين حكومت را لمس ميكنند جاى بسى تأسف است كه عقب مانده ترین شعارها دنبال چهره های منفور و بد نام و رسواى سياسى چون جلیلی و امثالهم بيافتند، جمهورى اسلامى نه تنها منابع زير زمينى و طبيعى اين كشور را نابود كرده است، از همه مهمتر پتانسیلهاى انسانى را هم با خود و با اين پرورش و نگرشهاى عقب مانده آلوده و از بين برده است، و گرنه چگونه اين چهره ها با كارنامه اى سر شار از سياهى جرأت عرض اندام دارند.
اصلاح طلبان حكومه تى كه خود سرگردان و متحيرند قادر به ایفای نقش سیاسی موثر نیستند به لحاظ اجتماعی اعتبارشان را ازدست داده اند. جناح حاکم یا به اصطلاحی اصول گرایان با ابزارهای سرکوب و استبداد و استفاده از روشهای قرون وسطایی میخواهند بر جامعه حکومت کنند. هر دو سوی این ماجرا از طرف مردم مورد نفرین و انزجار هستند.
جمهورى اسلامى علاوه بر بحران هاى سياسى، اقتصادى، بين المللى و غيره …. از بحران در درون حاکمیت بيش از هر دوره اى رنج ميبرد. جناحهاى درون اين رژيم كه بر سر اصل ولايت فقيه و جمهورى اسلامى و در نهايت اركان اصلى اين رژيم و قوانين اساسى آن توافق دارند، براى سهم خواهى از يك طرف و از طرف ديگر بمنظور حفظ و بقاى هر چه بيشتر اين رژيم بر سر متد و شيوه هاى تضمين آن است كه در جدال و كشمكش بسر ميبرند و خواست هيچكدام از آنها به اندازه سر سوزنى با منفعت و اميال توده هاى ستمديده ايران خوانايى ندارد و اين جنگ زرگرى، پرده ديگرى از سيرك انتخابات است و بس. توده هاى مردم ايران و اقشار تهیدست اين جامعه كه خود از قربانيان سياستها و رفتار اين رژيم هستند، تحت هيچ شرايطى نبايد در اين مضحكه انتخاباتى كه شعور همه را به سخره گرفته است، شركت كنند، تحريم انتخابات همراه با اعتراضات اجتماعی می تواند اهداف سران جنایتکار رژیم را در فردای انتخابات با ناکامی مواجه سازد. بدون شک زنان آزادیخواه در نه گفتن به انتخابات جمهوری اسلامی و اعتراضات اجتماعی می توانند نقش مهم را ایفا کنند.
لیلا حسام شریعتی