مشکلات کارگران بخش ساختمانی کردستان کدامند و هئیت مدیره و روسای انجمن های صنفی چه اقداماتی برای حل مشکلات کارگران انجام داده اند ؟
فرهاد شعبانی
طی سالهای دهه 90 شمسی در شماری از شهرستانهای استان کردستان از جمله، کامیاران، سنندج، مریوان و سروآباد، سقز و بانه “انجمن های صنفی کارگران و استادکاران بخش ساختمان” تشکیل شد. در حال حاضر این انجمن ها هزاران نفر از کارگران حرفه های صنعت ساختمانسازی در شهرهای مختلف کردستان را در خود سازمان داده اند. این انجمن ها که مطابق الگوی تشکلهای برسمیت شناخته شده در قانون کار جمهوری اسلامی تشکیل شده اند، اهداف خود را حل مشکلات کارگران ساختمانی استان که در واقع یکی از محرومترین و قربانی ترین بخش های کارگری کشور هستند، تعریف کرده اند.
اما مشکلات کارگران بخش ساختمانی کردستان کدامند و هئیت مدیره و روسای انجمن های صنفی چه اقدامات و تاکتیکهائی برای حل مشکلات کارگران این رشته انجام داده اند ؟
اساسی ترین مشکلات و مطالبات کارگران ساختمانی کردستان عبارتند از :
بیمه شدن و بهره مند بودن از بیمه های سوانح محیط کار، بیمه درمانی و بیمه بیکاری
ساماندهی محلی برای استقرار و اعزام به کار
اقدامات امنیتی کارفرما و پیمانکاران برای جلوگیری از حوادث کاری در این رشته که نسبت به سایر رشته های دیگر بسیار بالاتر است
دستمزد متناسب با سطح تورم و سبد هزینه های زندگی
صدور کارت مهارت برای آنان
در کنار این مطالبات محوری البته سایر خواستهای کارگران کشور خواست کارگران ساختمانی نیز هست.
با گذشت چندین سال از تشکیل این انجمن ها و به دنبال برگزاری یک سری جلسات فرمال مسئولین و اعضای هئیت مدیره این انجمن ها با مسئولین استان و در سایر استانهای کشور از جمله در دهکده ساحلی بندر انزلی و نوشتن نامه سرگشاده به کارگزاران استانی در مجلس، اما مشکلات کارگران ساختمانی کردستان لاینحل مانده و نه دولت و نه مقامات استانی هیچ اقدامی برای حل این مشکلات انجام نداده اند.
“میکائیل صدیقی” رئیس انجمن کارگران ساختمانی مریوان در گفتگو با ایلنا می گوید :” 40 هزار نفر از کارگران ساختمانی کردستان از حق برخورداری از بیمه محرومند و مدعی است که در سال 95 در خیلی از شهرستانهای کردستان بخصوص مریوان و سروآباد حتی یک نفر از کارگران ساختمانی بیمه نشده اند.” این ادعا در حالی مطرح می شود که، خود میکائیل صدیقی بعنوان رئیس انجمن کارگران ساختمانی مریوان پست های دیگری در کانون عالی انجمن های صنفی کشور دارد و بیشترین نامه نگاریها با مقامات استانی و کشوری در باره حل مشکلات کارگران ساختمانی داشته است.
نه تنها بیمه کارگران ساختمانی کردستان بی پاسخ مانده است و ما هر روز شاهد سوانح محیط کاری در این رشته با آمار بالای فوتی هستیم بلکه سایر مطالبات کارگران ساختمانی از جمله ساماندهی آنها در محلی مناسب نیز بی پاسخ مانده است. بی پاسخ ماندن خواست کارگران و عدم توجه تاریخی دولت و نظام حاکم به توسعه در کردستان باعث شده که شماری زیادی از جمعیت استان دست به مهاجرت کاری بزنند.
اما راه حل چیست ؟
تردیدی نیست که، تحقق خواست و مطالبات کارگران ساختمانی کردستان همانند سایر کارگران کشور در گرو به میدان آمدن آنان و استقلال تشکلهای آنهاست. مطابق آمارهای رسمی تنها در شهر سنندج بیش از 8 هزار نفر از کارگران ساختمانی عضو انجمن صنفی کارگران و استادکاران بخش ساختمانی هستند، کافی است بجای نشستن روسای انجمن های آنان در مقابل میزکار فرماندار و استاندار و مسئولین اداره کار و تعاون و تامین اجتماعی فراخوان به خیابان آمدن این کارگران صادر شود. در آنصورت است که دولت و کارفرما و شهردار و پیمانکار دچار کابوس خواهند شد و بیمه سهل است بلکه سایر مطالبات کارگران پاسخ می گیرد. صدور چنین فرمانی البته در گرو استقلال انجمن ها و عبور آنها از چارچوب قوانین کار جمهوری اسلامی است.
بنابراین و بدون تردید باید گفت که، خواست کارگران ساختمانی کردستان با برگزاری جلسات فرمال و نوشتن نامه به کارگزاران مجلس پاسخ نمی گیرد، مطالبات آنها در یک مبارزه میدانی پاسخ می گیرد. عدم تلاش برای ایجاد تشکلهای مستقل کارگری، عدم تلاش برای استقلال انجمن های موجود و اقدام فردی بجای کارگران، به انفعال کارگران و بیراهه بردن مبارزات آنان می انجامد. مبارزه میدانی کارگران، ایجاد تشکلهای مستقل کارگری و سراسری کردن مبارزات کارگران ساختمانی تنها ضامن تحقق مطالبات آنها خواهد بود.