علی ناظر: آی مُرده ها…
در سوگ هوشنگ عیسی بیگلو و آندرانیک آساطوریان، مرضیه و یک شعار.
«نیروهای سرنگونی طلب متحد شوید»
شلیک خنده های زهرآگین
مرده ها تقسیم می کنند
مرده ها تقسیم می شوند
هق هق گریه ها
آی مُرده ها…
آی مرده های بد، آی مرده های خوب…
آی مرده های هوادار، مرده های منحرف…
چه غمگین است، امروز…
چه غمگین است، فراموش کردن ها، فراموش شدن ها…
آی مرده ها که بودید، پیش از آنکه نباشید…
هق هق گریه ها…
شلیک خنده های زهرآگین دشمن…
وقتی بانو مرضیه درگذشت، در مراسم خاکسپاری او، بسیاری از هنرمندان و هنر دوستان شرکت نکردند. او به مجاهدین پیوسته بود، وپیکر بی جان او، می بایست تقاص پس می داد.
وقتی هوشنگ عیسی بیگلو که از حقوق ساکنان اشرف و لیبرتی دفاع کرده بود، دل از این دنیا برید و دفاع از حق و حقوق را به بازماندگان سپرد، داستان به همان روال ادامه یافت، این بار از سوی دیگر، چرا که با مجاهدین نبود.
و حال که آندرانیک آساطوریان، بر نامردمی ها و بی اعتنایی ها و دل شکستن ها، چشم فرو بست، یاران و همسنگران و متحدین سیاسی پیشین او، حتی کلامی دریاد او ننوشتند و چندین دهه دستاورد هنری و سیاسی او را گرامی نداشتند، چرا که او تا به آخر با مجاهدین ماند.
به راستی، شعار «نیروهای سرنگونی طلب با هم متحد شوید»، چه کودکانه و مسخره به نظر می رسد؛ و در عین حال، چه بار بزرگی از مسوولیت به همراه دارد.
بار مسوولیت پذیری، از خود نچیدن،
بار مسوولیت به خلق،
و این مادر زخمی و ستمدیده را در رأس تمام دعاوی و بگیر و ببند های ارزان قیمت سیاسی قرار دادن،
و بخاطر خلق، این مادر رنج دیده قهرمان، قهر های کودکانه و خودپسندانه را کنار گذاشتن،
و بخاطر خلق، عشق ورزیدن و بودن، و فدا کردن.
شعار «نیروهای سرنگونی طلب متحد شوید» که بالاترین گذشت ها را طلب می کند، چه کودکانه، لیک آرمانخواهانه است.
چه حیف…
مرده هایمان تقسیم می شوند، و احساس تقدیر از یاران پیشین، بر قلم و زبان ما جاری نمی شود،
چه حیف…
تا زنده ایم، مرده ایم، و چون مردیم، دیگر فراموش می شویم.
به راستی اگر مصدق زنده بود، به این پیروان راهش چه می گفت؟ مطمئنم که که بر پیروانش نهیب می زد « نیروهای سرنگونی طلب متحد شوید».
یاد بانو مرضیه و هوشنگ عیسی بیگلو و آندرانیک آساطوریان گرامی باد.
علی ناظر
28 فوریه 2015
9 اسفند 1393
منبع: سايت ديدگاه