علی مطهری -جمهوری اسلامی و برگزاری اول ماه مه

جمهوری اسلامی و برگزاری اول ماه مه

علی مطهری

اول مه روز جهانی طبقه کارگر است، روزی است که کارگران قدرت طبقاتی خود را به نمایش میگذارند. در این روز کارگران ایران نیز اگر فضای مناسبی وجود داشت و برگزاری این روز با تهدید، سرکوب و باز داشت روبرو نمی شد، مراسم های بزرگ و با شکوهی بر گزار میکردند و به عنوان یک طبقه ظاهر میشدند و به عنوان بخشی از جامعه موضع خود را راجع به اوضاع ایران بیان میکردند و راجع به جامعه و مسایل کارگری قطعنامه می دادند. جشن میگرفتند، حرف میزدند، خود نمایی سیاسی و طبقاتی میکردند، آلترناتیو سیاسی خود را در مقابل جامعه قرار میدادند و خطوط کلی مبارزات و خواست های سال بعد را روشن میکردند. اما جمهوری اسلامی از این روز، از خود آگاهی طبقاتی کارگران، از هبستگی و اتحاد کارگران، از قدرتمند ظاهر شدن طبقه کارگر بیش از سایر اقشار معترض جامعه وحشت دارد و به شیوه های مختلف از تهدید، بازداشت، سرکوب و ایجاد تفرقه در میان کارگران و دادن اجازه به تشکل های زرد برای برگزاری اول مه و بکار گرفتن ترفند و حیله برای اینکه کارگران به مراسم خانه کارگر و شوراهای اسلامی بکشاند و… متوسل میشود که مانع برگزاری مستقل این روز شود.

جمهوری اسلامی از برگزاری با شکوه اول ماه مه بویژه در تهران و شهرهای بزرگ ایران و اجتماعی شدن این روز به عنوان روز جهنی طبقه کارگر وحشت دارد. میداند نفس ظاهر شدن آگاهانه و متحدانه این طبقه در روز جهانی کارگر با حکومت قرون وسطی جمهوری اسلامی منافات دارد و از هزینه سنگین آن برای نظام اسلامیش آگاه است. گذشته از این موقعیت و شرایطی که جمهوری اسلامی در آن قرار دارد، بی ربطیش به مردم مدرن ایران و تنفری که مردم از این حکومت دارند، میتواند این روز را به محملی برای به چالش کشیدن جمهوری اسلامی تبدیل کند. جمهوری اسلامی تناقض و بی ربطی خود را با جامعه ایران میداند و بویژه بعد از برجام از سایه خودش هم می ترسد، در چنین کشوری که حکومتش حتی از برگزاری جشن نوروز و آتش بازی چهارشنبه سوری هم میترسد و فکر میکند پیامی برای جامعه در بر دارد، بسیار روشن است که برگزاری مستقل اول مه را تحمل نمیکند. رژیم اسلامی از سخن گفتن فعالین مستقل کارگری در تجمعات بزرگ و مستقل اول مه که راجع به مسایل و معضلات اجتماعی، راجع به مسایل کارگری در آن روز صحبت شود و قطعنامه های رادیکال رو به جامعه و در میان جمعیت زیادی از کارگران و جوانان شرکت کننده قرائت شود می ترسد و آنرا را خطر جدی برای خود میداند و به همین دلیل هر سال تمام تلاشش را میکند که مانع برگزاری آن شود.

سرکوب و بازداشت بر شیوه برگزاری اول مه تاثیر گذاشته است، اما نتوانسته است از برگزاری این روز جلوگیری نماید. به همین دلیل حکومت اسلامی از دو سال قبل به تشکل های زرد نظیر خانه کارگر و شوراهای اسلامی اجازه برگزاری اول مه را داده است تا از این حربه هم برای تحت فشار قرار دادن نهادهای مستقل کارگری استفاده کند. رژیم از یک سو نهادهای مستقل کارگری را سرکوب و فعالین آنرا بازداشت میکند و با ایجاد ناامنی تلاش میکند صفوف فعالین و تشکل های کارگری را تضعیف و درمیان آنها تفرقه و شکاف ایجاد نماید و تا جای برایش ممکن باشد از برگزاری این روز جلوگیری کند و از سوی دیگر به تشکل های زرد ضد کارگر امکانات تبلیغی و آزادی عمل برای برپا کردن نمایش دولتی بنام روز کارگر میدهد و به این شیوه میخواهد بخشی از کارگران را به سمت مراسم خانه کارگرهدایت نماید و این روز را از طریق تشکل های وابسته به خود، تحت کنترل درآورد. هر چند این روش در میان فعالین کارگری شناخته شده است، اما اگر کارگران، تشکل های مستقل کارگری، فعالین و برگزار کنندگان اول مه از قبل برای مقابله با رژیم خود را آماده نکنند، این احتمال وجود دارد که  جمعی از کارگران به سياهى لشكر اين نهاد ضد كارگرى در این روز تبدیل شوند. شرکت در مراسم دولتی خانه کارگر و شوراهای اسلامی به هر بهانه ای یک توهم پراکنی نسبت به این نهادهای ضد کارگری است.

   امسال جمهوری اسلامی شدت عمل بیشتری برای جلوگیری از برگزاری مراسمهای مستقل کارگری بخرج داد. قبل از اول مه با ارسال احضاریه به تعدادی از کانون ها و تشکل های مستقل کارگری و باز داشت فعالین کارگری تلاش کرد رعب و حشت ایجاد نماید، روز اول مه نیز با پلیسی کردن فضای جامعه و بازداشت موقت تعدای از فعالین کارگری در شهرهای مختلف ایران و از جمله کردستان و ایجاد ترس و ناامنی در میان کارگران، تلاش کرد مانع برگزاری اول مه روز جهانی کارگر شود. اما علیرغم شرایط ناهنخاری که کارگران ایران در آن به سر میبرند و با وجود فشار و تهدید های جمهوری اسلامی و جو نامساعد و توازن قوای نابرابر، کارگران و فعالین مستقل کارگری مرعوب رژیم نشدند و به اشکال مختلف از تظاهرات و شعار در گرامی داشت این روز تا طرح خواست ها و مطالبات کارگری و برپایی تجمعات در مکان های مختلف این روز را گرامی داشتند. در شهر سنندج با ابتکاراتی نظیر نور افشانی و فشفشه هوا کردن و روشن کردن چراغ بخشی از خانه ها اقدام به یک خود نمای کردند و مردم را متوجه این روز نمودند و از این طریق شادی در این روز را به سطح شهر نیز گسترش دادند.

برگزاری و گرامی داشت اول مه به شیوه و سبکی که در بالا به آن اشاره شد، ناشی از سرکوب، تهدید، فشار، اختناق، ایجاد ناامنی و احضار و بازدشت فعالین کارگری در روز اول مه و توازن قوای موجود در شرایط فعلی است، ولی بخشی هم به عدم آمادگی طبقه کارگر، فعالین و رهبران گارگری، نداشتن تشکل و اتحاد لازم درمیان صفوف این طبقه، تقابل سنت ها و گرایشات درونی جنبش کارگری مربوط میشود. برای برگزاری مراسمی که شایسته این روز باشد و کارگران امکان یابند یک خود نمایی سیاسی و طبقاتی در این روز داشته باشند، نهادها، تشکل ها و فعالین کارگری باید از قبل با همآهنگی و آمادگی بیشتری خود را برای برگزاری این روز آماده نمایند و تلاش نمایند روز قبل از اول مه در هر کارخانه، واحد و بخش کارگری که توازن قوا بدرجه ای امکان میدهد، مجامع عمومی تشکیل دهند، تصمیم جمعی برای نحوه برگذاری این روز اتخاذ نمایند و با اتحاد و همبستگی بیشتری برای مقابله و خنثی کردن ترفندها و تهدیدهای رژیم در این روز ظاهر شوند و این امکان پذیر است که با آمادگی از قبل، با جلسات و همفکری بیشتر و اطلاع رسانی به کارگران در سطح وسیع، توازن قوا را در راستای هر چه بهتر برگزار کردن مراسم اول مه تغییر دهند.