اول ماه می،
روز همبستگی بین المللی طبقه کارگر بر علیه نظام سرمایه
اول ماه می که فرا میرسد عمده ترین تضاد جهان معاصر یعنی تضاد کار و سرمایه در ابعادی جهانشمول ، بار دیگر در مصاف با یکدیگر ، خودنمایی میکند . سرمایه داران و دولتهای پاسدار آن ، در مقابل طبقه کار و زحمت صف آرایی می کنند چرا که در چنین روزی صدها میلیون کارگر در سراسر جهان متحد و همبسته به میدان می آیند تا از حقوق و منافع طبقاتی خویش دفاع کرده و نفرت خویش را از نابرابریهای طبقاتی نهادینه شده در نظام جهانی سرمایه بازتاب دهند. در اول ماه می سال ۱۸۸۶ صدها هزار کارگر در شیکاگو و دیگر شهرهای آمریکا برای کاهش ساعات کاراز ده ساعت به هشت ساعت در روز به میدان آمدند و بعدا در سال ۱۸۹۰ به پیشنهاد فدراسیون کارگران آمریکا و تصویب اجلاس انترناسیونال کارگری دوم این روز به عنوان روز جهانی طبقه کارگر تعیین شد – هدف ، طرح این موضوع بود که اگرکارگران از خانه و کارخانه به خیابان نیایند ، سرمایه داران و قدرت سیاسی حافظ آنها ، طبقه کارگر را در بردگی نوین ، بیش از پیش استثمار خواهند نمود.
با این همه و به رقم گذشت ۱۲۸ سال از کشتار کارگران آمریکا ، هنوز نه تنها در کشورهایی نظیر ایران ، بلکه همچنین در بسیاری از کشورهای پیشرفته سرمایه داری نظیر آمریکا ، کانادا ، استرالیا ، انگلیس و … حافظان سرمایه هنوز هم تعطیلی اول ماه می را برسمیت نشناخته و اکثرا روز دیگری را به عنوان روز تعطیلی کارگران منظور کرده اند .از سویی دیگر در دهها کشور، سرمایه داران و دولتها ی آنان در اثر مبارزات کارگران مجبور شده اند که ضمن به رسمیت شناختن اول ماه می ،در ازای تعطیلی این روز ، به کارگران دستمزد نیز پرداخت کنند، ولی باید گفت برای طبقه کارگر معنای واقعی این روز صرفا تعطیلی این روز و جشن و پایکوبی نیست .
در ایران نیز چه در دوره رژیم سرمایه داری سلطنتی و چه در دوره رژیم سرمایه داری اسلامی ، اول ماه مه نه تنها یک تابو بوده و هست ، بلکه هر نوع تلاش مستقل کارگران و تشکلهای آنها برای گرامیداشت این روز به شدت سرکوب شده وهمچنان این سرکوب ادامه دارد . رژیم اسلامی در سالهای نخست حاکمیت خویش ابتدا سعی کرد همچون سایر کشورهای سرمایه داری ،روز دیگری را بعنوان روز کارگر تعیین کند اما نتوانست ره به جایی ببرد و ناگزیر از پذیرش اول ماه می به عنوان روز کارگر شد، بدون اینکه حق کارگران را برای تعطیلی این روز با دریافت دستمزد و مهمتر از آن حق کارگران را برای برگزاری مستقل این روز به رسمیت شناسد . از اینرو همه ساله ارگانهای امنیتی رژیم فقط به تشکلهای فاشیستی دست ساز خود نظیر خانه کارگر و انجمن ها و شوراهای اسلامی اجازه برگزاری میتینگ را میدهد. با این همه بسیاری از کارگران و نهادهای مستقل آنها به اشکال گوناگون و در تجمعات کوچک و بزرگ ، سعی کرده و میکنند که اراده مستقل خود را در این روز به نمایش گذارند ، و به همین دلیل هر ساله نهادهای امنیتی و سرکوب رژیم با تهدید کارگران پیشرو و احضار و بازداشت آنها ، سعی در کنترل اوضاع دارند . طبقه کارگر ایران دریافته که اگر متحد و یکپارچه به میدان نیاید بحران ساختاری نظام سرمایه داری ایران، و فقرو فلاکت و بیکاری ناشی از آن ، هرروز بیشتر از پیش دامنگیر کارگران و زحمتکشان خواهد شد .
اکنون جنبش کارگری ایران به رغم پراکندگی و رنج بردن از ضعف سازماندهی وهماهنگی، تقریبا تنها جنبشی است که بطوروسیع درصحنه حضوردارد وبه مقاومت خویش در برابر رژیم حاکم بویژه سیاستهای نئو لیبرالی دولت حسن روحانی ادامه میدهد . دولتی که در کارزار انتخابات نمایشی ریاست جمهوری ، ادعای ” تدبیر و امید ” میکرد در آستانه نوروز ۹۳ ، حتی بر خلاف قانون کار ارتجاعی خود – که تعیین میزان افزایش حداقل دستمزد را متناسب با نرخ تورم ارزیابی کرده بود – تنها ۲۵ درصد بر دستمزد کارگران در سال جدید افزود که در خوشبینانه ترین حالت ۲۰ تا ۳۰ درصد از نرخ واقعی تورم ، پائینتر است . این تورم افسارگسیخته با به اجرا درآمدن مرحله دوم طرح ” هدفمند سازی یارانه ها ” یعنی افزایش بهای برق ، بنزین ، گاز و دیگر حامل های انرژی ، شدت بیشتری خواهد یافت و نان بیشتری را از سفره محقر کارگران خواهد ربود . از اینرو سال ۹۳ برای پیکار طبقاتی کارگران ایران سال سرنوشت سازی بوده و در این راستاست که اهمیت تشکل مستقل و بنای اتحاد و هماهنگی در میان بخشهای مختلف طبقه کارگر ایران ، ضرورتی دوچندان پیدا میکند . برای مقابله با تلاشهایی از این دست است که زندانهای رژیم سرمایه داری اسلامی مملو از کارگران مبارز و فعالین کارگری چپ و سوسیالیست اعم از زن و مرد شده است، به نحوی که رژیم از وحشت اوج گیری مجدد جنبش طبقاتی کارگران و رشد گرایش سوسیالیستی جامعه ، ضمن سازمان دادن یک کمپین بزرگ علیه چپ در رسانه های خود و حتی رسانه های بورژوایی و راست وابسته به ” اپوزیسیون “، بر شدت فشار بر فعالین کارگری زندانی نظیر شاهرخ زمانی ، بهنام ابراهیم زاده ، رضا شهابی ، محمد جراحی و … افزوده است . بر پا یی هر روزه چندین تجمع ، اعتراض و اعتصاب در گوشه و کنار کشور ، به روشنی عمق حساسیت و آگاهی طبقه کارگر را نسبت به ستم طبقاتی رفته بر آنان را، به نمایش می گذارد، و چنانچه این اعتراضات به یک وحدت آگاهانه طبقاتی منجر نشده و بدیل سوسیالیستی را پیش روی خود قرار ندهد و برای سازماندهی یک انقلاب اجتماعی برای سرنگونی کلیت رژیم و نظام حاکم تلاش نکند ، عملا جز ناکامی و یا دستیابی به مطالباتی جزئی ، ره به جایی نخواهد برد . از اینرو متشکل و متحد کردن جنبش مطالباتی کارگران و گره زدن آن به یک آگاهی طبقاتی معطوف به بدیل سوسیالیستی، مهمترین وظیفه کارگران پیشرو و نیروهای چپ و سوسیالیست است .
با امید به پیروزی طبقه کارگر ، ما روز همبستگی بین المللی کارگران را به همه کارگران جهان بویژه طبقه کارگر ایران تبریک گفته و امیدواریم اول ماه می امسال هر چه وسیعتر در ایران و سراسر دنیا برگزار شده و به بربریت سرمایه ، خاتمه دهد !
سرنگون باد رژیم سرمایه داری اسلامی ایران
زنده باد اتحاد و تشکل مستقل کارگران
زنده باد آزادی ، زنده باد سوسیالیسم
شورای هماهنگی اتحاد چپ ایرانیان در خارج از کشور
۵ اردیبهشت ۱۳۹۳ – ۲۵ آوریل۲۰۱۴