سیوان كریمی-اول ماه مه، انتخابات و پرونده سازی برای فعالین كارگری

اول ماه مه، انتخابات و پرونده سازی برای فعالین كارگری

 

سیوان كریمی

رژیم اسلامی حاكم بر ایران، همیشه در روزهای منتهی به اول می، سیاست دستگیری و زندان فعالین كارگری را به پیش می برد. در روزهای پایانی سال ٩٥ تعدادی از فعالین كارگری را دستگیر كرده است. البته ماهیت رژیم اسلامی از یك سو و همچنین تجربه ٣٨ ساله رژیم نشان می دهد كه این سیاست علیه طبقه كارگر در ایران و رهبران كارگری را تا روز جهانی كارگر ادامه می دهد. وضعیت اقتصادی جمهوری اسلامی به جایی رسیده است كه حتی بین جناحهای حكومتی هم قابل مشاهده است. هرچند كه این افشاگریها در ماههای منتهی به انتخابات را می توان تبلیغات جناحی علیه هم نامید اما باز هم یك واقعیت را نشان می دهد و آن وضعیت نامناسبت معیشتی است كه هر روز بدتر از روز دیگر می شود. اذعان بخشی از مهره های رژیم به زیر خط فقر بودن بیش از ٤٥ میلیون در ایران تنها یك نمونه از یك واقعیت بزرگ است. تقریبا دو هفته قبل از آن هم حداقل دستمزد كارگران را ٩٣٠ هزار تومان تصویب كردند كه بیش از ٤ برابر زیر خط فقر است. این وضعیت نامناسب اقتصادی را باید در بیكاری، اعتیاد، كارتن خوابی، گور خوابی و هزاران مورد دیگر ضرب كرد تا به عمق فاجعه در این جامعه پی برد. رژیم اسلامی به این واقعیت واقف است و از هر فرصتی و به هر عنوانی بهره می برد تا فعالین كارگری، فعالین اعتراضات معلمان و سایر بخشهای جامعه را دستگیر كند و بدینگونه زهر چشمی از جامعه بگیرد. تلاش می كند تا با بوجود آوردن فضای رعب و وحشت در جامعه، مانع از هر نوع تحركی در جامعه شود.

مضحكه انتخابات رژیم هم در اوخر اردیبهشت ماه سال ٩٦ برگزار می شود. فاصله زمانی دو هفته ای در بین اول ماه مه و مضحكه انتخابات، می تواند دلیل دیگری برای فشار بر فعالین كارگری، معلمان و فعالین اجتماعی شود. جمهوری اسلامی می خواهد هرگونه كه شده این انتخابات را از سر بگذراند. قاعدتا و تجربه رژیم اسلامی نشان داده است كه در چنین مناسبتهایی فضای جامعه از فضای مورد دلخواه رژیم فاصله می گیرد. این “باز شدن” فضا هم می تواند فرصتی مناسب برای فعالین كارگری، معلمان و سایر عرصه ها شود تا بتوانند خواستهای مستقل خود را دوباره در مقابل جامعه قرار دهند. طبیعتا رژیم اسلامی هیچ دل خوشی از این نوع تحركات ندارد و قطعا تلاش می كند تا این تحركات را به حداقل میزان خود برساند. راه حلی كه همیشه رژیم اسلامی در پیش گرفته، دستگیری، شكنجه و پرونده سازی برای فعالین این عرصه ها می باشد. متاسفانه امروز اكثر فعالین كارگری، معلمان و … در زندانهای رژیم اسلامی قرار دارند، و هر روز هم شاهد افزایش فشارها بر روی سایر فعالین این عرضه ها هستیم.

اما واقعیت با آنچه كه جمهوری اسلامی انجام می دهد، تفاوتی بنیادین دارد. گستردگی و تعدد اعتراضات و اعتصابات در تمام مناطق ایران، نشان میدهد كه این سیاست مثل همیشه با شكست روبررو شده و در آینده هم خواهد شد. طبقه كارگر ایران از وضعیت کنونی به تنگ آمده اند و به دنبال تغییر در شرایط حاكم بر جامعه هستند. پرونده سازی امنیتی علیه فعالین كارگری با نام هایی از جمله “امنیت ملی” از طرف هر انسان كمونیست و آزادیخواهی باید محكوم شود. اعتراض و خواستهای برحق كارگران ربطی به “امنیت ملی” ندارد بلكه این “امنیت سرمایه” است كه از طرف كارگران مورد هدف و هجوم قرار گرفته و می گیرد و این حق كامل طبقه كارگر است كه تسلیم سرمایه داری و سرمایه دار نشود. طبقه كارگر در ایران نباید در مقابل چنین سیاستهایی كه از طرف رژیم اسلامی اعمال می شود، تسلیم شود. حرف ما نه تنها حرف همه كارگران بلكه خواست بخش عظیمی از جامعه است كه در زیر خطر فقر مجبورند شب را به روز و روز را به شب برسانند. باید در مقابل چنین سیاستهایی ایستاد. باید صف خود را محكم و محكم تر كنیم و از رعب و وحشت و دستگیری ها و پرونده سازی ها هراسی نداشته باشیم. ما چیزی برای از دست دادن نداریم، به جز زنجیرهایی سرمایه بر دست و پا و گردن ما نهاده است.

باید هر چه باشكوهتر، در هر جایی كه توان آن را داریم به پیشواز اول ماه می برویم و اعلان جنگ خود را با سرمایه دوباره و با صدایی بلندتر و رساتر اعلام كنیم. زنده باد اول ماه مه روز جهانی كارگر!

مارس ٢٠١٧