دیواری از سر “نا” مهربانی
«اگر گرسنه ای را سیر کنم می گویند چه انسان خوبی هستم
اما اگر بپرسم چرا گرسنه است؟
می گویند : کمونیستی!!!»
این نقل قول بی شک مصداق عینی “دیوارهای مهربانی”ست که اینروزها در بسیاری شهرهای ایران در حال شکل گیری است و در مواردی هم پا را از مرزهای ایران فراتر گذاشته و در ترکیه و حلبچه در کردستان عراق نیز مشاهده می گردد.
در حسن نیت افرادی که در این کارزار شرکت کرده اند و گاها از وقت و جیب خود هم مایه گذاشته اند شکی نیست و جای تقدیر دارد که در این موقعیت دشوار اقتصادی انسانها بفکر کمک به یکدیگر باشند اما کلیت این حرکت اجتماعی از بسیاری جهات قابل تامل است که در نوشته زیر به برخی از ایرادات اساسی آن اشاره خواهم نمود.
قبل از هر چیز نحوه ” گرفتن و دادن ” کمک بسیار جای سوال دارد چرا که با قرار دادن و آویزان کردن چندین دست لباس مستعمل وکفش و کیف در معرض دید عموم مردم و ایستادن چند نفر زن ومرد با لبخندهای سه در چهار به پهنای صورت در کنار این وسایل ٬ این ذهنیت را بیشتر تقویت میکند که این حرکت نشات گرفته و جلوه گر فرهنگ خودنمایی و فخر فروشی رایج در میان طبقه متوسط جامعه است که برای التیام “وجدان درد” شان از دیدن فقر مضاعف ناشی از بیکاری وفلاکت تحمیل شده بر طبقه کارگر به میدان آمده است و طبق ماهیت طبقاتیشان نه در پی پرسیدن سوالی است ونه جوابگویی ونه حتی ایجاد وبسط یک حرکت وجنبش اجتماعی برای ریشه کن کردن فقر بلکه تنها با توسل به چنین ژستهای اومانیستی و انسان دوستانه به دنبال بزک کردن چهره کریه و زشت نظام سرمایه داری و ترویج فرهنگ اعانه و صدقه در میان جامعه است.
کارگر نیازمندی که بخاطر دستمزدهای چندین برابر زیر خط فقر و بیکاری های مداوم وهمیشگی حتی قادر به تهیه مایحتاج اولیه زندگی همچون پوشاک گرم زمستانی نیست باید با زیر پاگذاشتن غرور و عزت نفسش به این دکانها ودیوارهای “نا”مهربان مراجعه نماید و حقوق اولیه خود چون پوشاک را در برابر بیشمار دیدگان نظاره گر بنوعی گدایی نماید.
کارگری که خود تولید کننده همه ثروتهای موجود در این جامعه است و فقر وفلاکتی که بدان گرفتار آمده به یمن وجود نظام ناعادلانه سرمایه داری است باز هم در این چرخه بیرحم باید در اینجا هم مورد توهین وتحقیر قرار گیرد تا بلکه کمی از” وجدان درد ” طبقه متوسط کاسته شود و سرمایه داری هم طبق معمول بدون قبول هیچ مسولیتی عوارض ناشی از بحرانهایش را بر گرده طبقه کارگر بگذارد.
اما از دیگر سو مسئله ای که باعث تعجب و حتی شک می گردد موضع برخی جریانات چپ داعیه دار دفاع از طبقه کارگر است که از دیدن دیوارهای مهربانی به شوق آمده و با کف زدن وهورا کشیدن طوری وانمود می کنند انگار بازهم طبق وعده های پیشترشان انقلابی در راه است و با تشویق این فرهنگ صدقه و اعانه قرار است دردی از هزاران درد تحمیل شده به طبقه کارگر حل گردد.
با قدری تامل وتعمق از طرف هر انسان با وجدان و آگاه از نظر طبقاتی می توان به راحتی به خاستگاه و جایگاه بانیان و دست اندرکاران دیوارهای مهربانی پی برد این انسانهای شریف با وجود نیت خیرشان!!! هیچ گاه داعیه دار این شعارها و مطالباتی که از طرف برخی دوستان چپ به آنها منتسب می گردد نبوده ونیستند.
اساسا شعار ” نیاز نداری بزار و نیاز داری بردار ” و دیوار مهربانی تشکیل شده بر پایه این شعار ربطی به منافع طبقه کارگر ندارد زیرا هر فعال آگاه و پیشرو کارگری در ایران امروز بخوبی می داند که “سازماندهی وتشکل یابی” کارگران در محل کار وزیست مهم ترین مسله روز طبقه کارگر برای جدال و صف آرایی در مبارزات آتی اش می باشد.
دیوار مهربانی تنها در پی پوشاندن چند دست لباس کهنه اضافه بر مازاد برخی افراد خیر!!! بر تن کارگر نیازمند است تا بلکه بتواند این بحران و بیکاری و سوز سرما را تحمل کرده و بازهم به تولید ارزش افزوده و ثروت برای سرمایه داران بپردازد.
در این دیوارها حتی یک کلمه از باعث و بانی این فقر و فلاکت چیزی نه نوشته شده است و نه گفته می شود، نه سوالی پرسیده و نه جوابی مطرح می گردد، فقط قرار است کسی که نیاز ندارد بگذارد و نیازمند بردارد.
|
|
دیوارهای مهربانی بجز ترویج فرد گرایی،اشاعه فرهنگ صدقه، بزک کردن چهره زشت فقروفلاکت و پاک کردن صورت مساله که همانا چرایی ودلیل وجود این میزان از تنگدستی و فقر در جامعه وهدف قرار دادن مستقیم غرور و عزت نفس فرد نیازمند (اکثرا از طبقه کارگر) و چند دست لباس وکفش کهنه چیزی برای دادن به کارگران و زحمتکشان ندارد.
کارهایی از این دست را قبلا از طرف نهادهای حکومتی چون کمیته امداد، بهزیستی، هلال احمر و انواع و اقسام بنگاههای خیریه وابسته به حاکمیت دیده ایم و دیوارهای مهربانی با وجود اینکه حرکتی غیر دولتی است اما در اصل و فی النفسه از نظر ماهوی تفاوت چندانی با کارهایی که قبلا انجام می گرفت ندارد و از این نمد کلاهی برای طبقه کارگر درست نمی شود.
هر حرکت وجنبش اجتماعی منافع طبقه ای خاص از جامعه را نمایندگی می کند و با وجود مشاهدات تا کنونی باید گفت که دیوار های مهربانی هیچ منفعتی برای طبقه کارگر در ایران ندارد و تنها باید آن را در سطح یک عمل خیرخواهانه و اعانه دادن به افراد نیازمند دید وقضاوت نمود و به برخی دوستان مدافع طبقه کارگر هم گوشزد کرد که در این قبری که این چنین بر روی آن زار میزنید، مرده ای نیست، سوراخ دعا در جای دیگری است در صورت مشاهده به آنجا باید مراجعه کرد.
ریبین رها
ژانویه 2016