خدامراد فولادی – گلگشت ِ رفیقانه(سیزده به در)

خدامراد فولادی

گلگشت ِ رفیقانه
(سیزده به در)

با این هوای آلوده و
شعری که به سختی نفس می کشد
کبوتران ِ پیغام را
تا کدام دوردست ِ خیال
پرواز خواهی داد
وقتی
فکر ِ عقاب هم سقوط می کند
در دامچاله های ناپیدا.
کوله بار ِ همراهی ات را بردار
از تنهایی ات بیرون بیا
دست ِ همراهان ات را بگیر
و در کوچه باغ ّ عطر ِ تازه بوی ِ شبدرها
نفس تازه کن
بگذار هوای تازه برسد
به خُلق ِ گرفته ی شعرت
ورنه
آب ِ خوش
از گلوی روزگارت پایین نخواهد رفت
و تو
با بال های قیچی شده
باز خواهی گشت
به قفس ِ تنهایی ات
بی آنکه
کبوتران ِ پیغام را
بر بام ِ هوش ِ کسی
پرواز داده باشی
یا پلک ِ بسته ای را
بیدار – خواب ِ تردید
با بند بند ِ نای ات
آواز داده باشی.
گنجشک های ره گم کرده را صدا کن
تا در سایه سار ِ رفاقت ِ تو
بنشینند و
روزهای آفتابی ِ آینده را
با هم
ورق بزنند.