خدامراد فولادی
داعش
چه عمرها
که زیر ِ پای این هیولا نشد تلف
چه گل های تازه شکفته
نشد پرپر
آی!
نام ات الفبای نادانی
ویرانی ِ / هرچه پیش از تو
یا هرچه با تو هست
بر دهان ِ کریهت چه خنده هاست
از گریه ی کودکان ِ تهیدست ِ کار
از تن فروشی ِ زنهای تنگدست
در دست های ات
چه قفل ها
برای بستن ِ دهان ِ ما
که شعر و قلم را
پیام آور ِ دست و دهان ِ تهی نکنیم و
مژده بخش ِ آینده
تازیانه ی نادان
بر گرده ی پیر و / جوان
که همه ی زخم های انسان
از کینه ی قدیمی ِ تو
به عادت های زمینی ِ ماست
جهل ِ حک شده
بر پیشانی بشر!
دولت ِ ناپایدارت را گو
باش و باش
تا بردمد
دولت ِ پایدار ِ ما
و
بوی ماندگی ات
سپرده خواهد شد
به زباله دان ِ همیشه ی تاریخ.