حمید تقوایی
ایران در آخر لیست رفاه
به گزارش یک موسسه تحقیقاتی انگلیسی ایران در میان ١٤٩ کشور جهان ار نقطه نظر “سطح رفاه اجتماعی” به مقام ١١٨ ام نائل شده است. در سال گذشته ایران مقام ١٠٦ ام را داشت یعنی از نظر رفاه اجتماعی در سال گذشته ١٢ پله سقوط کرده است.
این شاخص حقیقتی را در مورد رشد فقر در جامعه ایران بیان میکند اما ذکر نام کشورها در این نوع آمارگیریها و رده بندی ها گمراه کننده است. حتی اصطلاح جامعه و رفاه اجتماعی حقیقت را بیان نمیکند. جامعه یکدست و برابر نیست. از رفاه چه کسانی صحبت میکنیم؟ اگر درجه رفاه آیت الله های میلیاردر و اعوان و انصارشان، سرداران بسیج و سپاه و مقدمات “عالیرتبه” لشگری و کشوری و امام جمعه ها و مدیران “سطح بالا” ی دولتی که اقلام دزدیها و حقوقهای نجومی شان سر بفلک میزند را ملاک بگیریم “ایران” در رده اول کشورهای مرفه دنیا قرار خواهد گرفت. اما بر اساس سطح معیشت و زندگی کارگران و معلمان و حقوق بگیران جزء و توده نود و نه درصدی مردم، نام ایران را باید در ته لیست کشورهای مرفه ثبت کرد.
رفاه در همه جوامع سرمایه داری از جمله در سرمایه داری اسلامی حاکم بر ایران امری کاملا نسبی و طبقاتی است. دنیا از نقطه نظر فقر و ثروت به طبقات تقسیم شده است و نه به کشورها. سرمایه داران فقیرترین کشورها از کارگران ثروتمند ترین کشورها مرفه ترند. و مهمتر اینکه کوه ثروت و دره فقر در همه کشورها و بویژه در ایران کاملا به یکدیگر وابسته و دو روی یک سکه اند. ثروت نجومی آیت الله های مفتخور ثمره استثمار و غارت دسترنج کارگران و توده مردم زحمتکشی است که به زیر خط فقر رانده شده اند.
بالزاک میگوید “پشت هر ثروتی جنایتی نهفته است”. در جمهوری اسلامی سرمایه چیزی آشکارتر و علنی تر از این “جنایت نهفته” نیست. دزدیها و حقوقهای نجومی که هر روز اقلام تازه آن رونمائی میشود حاصل غارت دسترنج توده مردمی است که به زندگی با دستمزدهای کمتر از یک چهارم خط فقر محکوم شده اند. این را همه میبینند و میدانند. حقیقت آشکار دیگر در جمهوری اسلامی سرمایه تسلیم نشدن توده کارگر و معلم و مردم زحمتکش به این شرایط فلاکتبار و مقاومت و اعتراض مدام آنها در دفاع از منزلت و معیشت خود است. از نظر سطح اعتراض و مبارزه و بچالش کشیدن وضعیت موجود نام ایران را باید در صدر لیست کشورهای دنیا ثبت کرد.