جا پای محکم کمونیستها و چپ ها در دانشگاه
جمال کمانگر
هر سال در آذرماه محیطهای آموزشی حال و هوای دیگری به خود میگرند. 16 آذر تاکنون دو مهر برجسته اعتراضی بر خود دارد. هر دو مورد جا پای محکم کمونیستها و چپها در دانشگاه را نشان میدهد. تجربه اول که عموما علیه استبداد شاه سابق ایران بود و به سال 1332 شمسی بر میگردد با جانباختن سه تن از دانشجویان دانشگاه تهران بدست نیروی سرکوبگر امنیتی ساواک ، این سنگر ضد استبداد سیاسی و خفقان اعلام موجودیت کرد. نیم قرن از آن حادثه گذشت تا اینبار دانشجویان چپ و کمونیست بعد از یک دوره سرکوب سیستماتیک و میدان داری “انجمنهای اسلامی” و “تحکیم وحدت”، در میانه دهه هشتاد شمسی پرچم آزادی و برابری را با اقتدار برافراشتند.
بعد از سرکوبهای دهه 60، کمونیسم دانشگاه، تحت تاثیرو نفوذ کمونیسم دخالتگر منصور حکمت در دوره معاصر قرار گرفت. نحله های این درخت تنومند به سرعت در همه دانشگاههای کشور گسترانده شد. چند سال لازم بود تا این نوع کمونیسم تعیین سازمانی به خود دهد. طیف وسیعی از دانشجویان چپ و کمونیست فضای اختناق را با ابتکارات و فدارکاریهای خود شکستند. در مقابل” تحکیم وحدت” قد علم کردند. و دهها نشریه، انجمن و گروه مطالعاتی مارکسیستی تشکیل دادند. برآمد این تلاش جسورانه، “دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب” بود.” داب” محصول تلاش طیف وسیعی از دانشجویان کمونیست و چپ بود که روشن تر از نیم قرن گذشته مطالبات و خواسته هایی را طرح و پیگیری کرده اند که با جامعه ، با خواسته های جنبش کارگری، زنان و دانشجویان مربوط بود. پلاتفرم خود را کمونیسم کارگری حکمت اعلام کردند. که “دنیای بهتر”ش منادی پیشروترین قوانینی است که تاکنون مدون شده است.
به جرأت میتوان گفت مهری که دانشجویان “آزادیخواه و برابری طلب” اینبار بر دانشگاه کوبیدند، برای نسلها محمل اتحاد و خودآگاهی خواهد بود. هر چند دستگاه سرکوب جمهوری اسلامی اجازه نداد این سازمان کمونیستی و جوان به حیات خود ادامه دهد. هر چند دهها نفر از بهترین کمونیستهای ایران را زندانی ،شکنجه و مجبور به تبعید کردند. این تجربه درخشان حتی خوشایند بخشی از اپوزیسیون ایران نبود و از سر سکتاریسم سازمانی شروع به افشاگری علیه آنها کردند. این طیف وسیع را همه به حزب حکمتیست منتسب کردند. این تجربه نشان داد “داب” فقط مختص به این تعداد از دانشجویان نبوده و نیست. بلکه طیف وسیعی را در بر میگیرد که در همه دانشگاههای کشور حضور دارند. داب سنت کار متشکل کمونیستی را در دانشگاه زنده کرد و الگوی سازمان یابی کمونیستی را اجرایی کرد که قبلا وجود نداشت.
امسال در شرایطی 16 آذر را گرامی میداریم استبداد سیاسی و خفقان جمهوری اسلامی رنگ عوض کرده است از سیاه به بنفش! اما دستور کار همان بوده و هست که جمهوری اسلامی 34 سال است به آن مبادرت میکند. امسال قرار است که روحانی از پشت پرده دود و فریب نقش ناجی برای بقای نظام جمهوری اسلامی بازی کند. طبق معمول پادوهای جمهوری اسلامی در اپوزیسیون در تلاشند آنرا به خورد مردم دهند. در این ارکسر نامیمون تعدادی از فعالین سابق دانشجویی هم شریک هستند و پرزیدنت روحانی آب از لب و لوچه اشان جاری کرده است. این دوران کوتاه خواهد بود. تناقضات پایه ای جمهوری اسلامی بر خلاف سطحی نگری بعضی ها اجازه “ژاندارمی خاورمیانه” را به آنها نخواهد داد. و این تناقضات خرد کننده سرانجام منجر به سرنگونی جمهوری اسلامی میشود.
نباید اجازه داد هیاهو و جنجال حول توافق جمهوری اسلامی و غرب بر سر مسئله هسته ای مسائل اصلی جامعه که در دانشگاه تبلور پیدا میکند به حاشیه رانده شود. دانشگاه باید کماکان سنگر دفاع از آزادی عقیده و بیان، دفاع از رهایی زن باشد. دانشجویان چپ و کمونیست باید کماکان و درعمل پیوند محکم بین فعالین کارگری و دانشجویی را با شعار “کارگر، دانشجو، اتحاد اتحاد” را بر افرازند.
برای نسل جدید دانشجویان مبارز و کمونیست 16 آذر محملی برای متحد کردن توده وسیع دانشجویان حول انسانی ترین، مدرنترین و رادیکالترین، آزادیخواهان ترین خواسته ها، حول آزادی و برابری است. برای دانشجوی کمونیست و رادیکال آذرماه فرصتی برای معنی کردن کمونیسم و ایده های برابری طلبانه در میان دانشجویان است. دانشگاه در 16 آذر باید جامعه را در مورد خطرات جدی که همین امروزامنیت و معیشت مردم را هدف قرار داده است هوشیار کند. ماشین کشتار جمهوری اسلامی بعد از سر کار آمدن روحانی لحظه ای از حرکت نیستاده است و تاکنون جان صدها نفر از زندانیان سیاسی و عادی را گرفته است. شعار نه به اعدام امسال در دانشگاه برجستگی خاصی دارد. دانشجوی آزادیخواه و برابری طلب نمیتواند بی تفاوت از کنار آن بگذرد. حتما سران جمهوری اسلامی در این روز سرو کله اشان در دانشگاه پیدا خواهد شد نباید اجازه داد دستتان خون آلودشان را قایم کنند.
http://www.hekmatist.org/index.php