بیانیه مشترک -اعتراض به اجلاس سازمان جهانی کار برای پذیرفتن سرکوبگران بعنوان نمایندگان کارگران ایران

اعتراض به اجلاس سازمان جهانی کار برای پذیرفتن سرکوبگران بعنوان نمایندگان کارگران ایران

بیانیه مشترک

 اجلاس سازمان جهانی کار طبق سنت هر ساله در نیمه اول ماه ژوئن در ژنو برگذار می شود که امسال نیز صدو پنجمین آن از تاریخ 30 مه آغاز و تا 11 ژوئن ادامه خواهد داشت. تداومی که همه ی امید به مبارزه علیه سیستم سرمایه داری جهانی را از سیمای این اجلاس نقش بر آب می کند و بیش از بیش خواسته های کارفرمایان سرمایه را در اهداف خویش برقرار می سازد و هیچ ربطی به منافع واقعی کارگران ندارد و در نهایت سازمانی است برای تحکیم سیستم سرمایه داری در سراسر جهان و ابزاری است برای سازش طبقاتی.

از آنجا که سازمان جهانی کار سه جانبه گراست، دولت ها (185 کشور) و کارفرمایان سرمایه نیز در ان بصورت رسمی عضویت دارند، بنابراین موازین و مقاوله نامه هایی که در زمینه ی منافع طبقاتی کارگران به تصویب رسیده اند، ضمانت اجرایی ندارند، زیرا با مداخله گری دو نیروی دیگر یعنی دولت ها و کارفرمایان، استحکام طبقاتی و دفاع از کارگران جهانی را از دست می دهند. طبقه کارگر ایران، زیر وحشیانه ترین فشارهای نظام سرمایه داری جمهوری اسلامی قرار دارد، طبقه ای که  قادر نیست حتی مراسم های کارگری نظیر اول مه را برگزار نماید. طبقه ای که فاقد هرنوع آزادی تشکُل یابی، امنیت شغلی و تامین کامل پوشش های رفاهی – اجتماعی نظیر بیمه بهداشت و درمان، بیمه بیکاری، بیمه حوادث ناشی از کار است  و زمانی که نیروی کارش را بورژوازی به خدمت می گیرد، مجبور است با اشکال قرون وسطایی یعنی با قراردادهای موقت و کاغذ های سفید امضا به کار گماشته شود که بیش از 95 در صد از کارگران ایران را شامل می گردد، و باز میان کارگران و واحدهای تولیدی کوچک و بزرگ، دست شرکت های پیمانی ظاهر می گردند که بویژه در زمان دولت باصطلاح امید روحانی رسمیت یافته اند و در چنین چارچوبی بسیاری از مسئولیت های اشتغال به کار و نیز پیامدهای دیگر بدانها محول شده است. علاوه بر استثمار شدید یاد شده در فوق، کارگران همواره با ماه ها حقوق معوقه مواجه اند. اینها اشکال وحشیانه خرید نیروی کار در جمهوری سرمایه اسلامی ایران است که امنیت شغلی را بطور کامل از آنها سلب می نماید. مضافا که کارگران ایران حق ایجاد تشکل مستقل کارگری را ندارند و در صورت مقاومت با دستگیری، زندان، آزار و شکنجه و بالاخره بیکاری روبرو می شوند که بدین صورت معیشت خود و خانواده بطور جدی در فقدان پوشش اجتماعی به خطر می افتد. زیرا در حاکمیت جمهوری اسلامی فقط تشکل های کارگری وابسته به حکومت که مجموعا 5 نهاد باصطلاح کارگری را شامل می گردند و بعنوان نمایندگان و صدای دروغین کارگری همراه با کارفرمایان و نمایندگان دولتی در اجلاس سازمان جهانی کار هر ساله شرکت می کنند، حق فعالیت دارند. سازمان جهانی کار از تمامی معضلاتی که بصورت قرون وسطایی گریبانگیر طبقه کارگر ایران است، آگاهی دارد. سازمان جهانی کار واقف است که تشکل های مستقل کارگری اعم از اتحادیه ها، سندیکاها و نهادهای کارگری مختلف، حق حیات ندارند. سازمان جهانی کار می داند که خط فقر در  ایران بر میزان و محاسبه ی  تولید ناخالص داخلی، نرخ تورم سالانه و هزینه سبد یک خانوار چهار نفری، سه میلیون و پانصد هزار تومان است که جمهوری اسلامی بیش از چهار برابر نزول داده و به سطح 812 هزار تومان رسانده است. سازمان جهانی کار همه ی حقایق را از نهادها و سندیکاها و نیز فعالین کارگری مستقل از حکومت دریافت می دارد و همه را آگاهانه به فراموشی می سپارد.

سازمان ها و فعالین کارگری هر ساله یک روز از اجلاس را جهت اعتراض و برگزاری تظاهرات در ژنو حاضر میشوند و در پایان، سازمان جهانی کار نمایندگانی از اپوزیسیون را می پذیرد و با آنها در رابطه با معضلات عدیده به بحث می نشیند و همواره تعهداتی را در رابطه با فشار به جمهوری اسلامی به نمایندگان می دهد، ولی همه ی قول و قرارها و تعهدات باصطلاح مسئولانه، جنبه ی نمایشی به خود می گیرد و در عمل هیچ نتیجه و ثمری ببار نمی آورد. در یک کلام؛ سازمان جهانی کار نمایندگان ما را با فریب کاری بدرقه می نماید. برای نمونه در سال 1393 که صدو سومین اجلاس در ژنو جریان داشت، علی ربیعی وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی در آن شرکت می نماید زیرا در این اجلاس، ایران عضو هیئت مدیره سازمان جهانی کار انتخاب می گردد و علی ربیعی در سخنرانی طولانی خویش، فضا را از دروغ های گوبلزی در رابطه با طبقه کارگر  ایران مملو می سازد. وی در این اجلاس عنوان می دارد: «… وزارت تحت هدایت اینجانب همواره بر اساس طرح های حمایتی، شبکه تامین اجتماعی خود را توسعه داده است. دولت جدید بویژه بر موضوع گسترش حمایت های اجتماعی تمرکز خاصی داشته، که از آن جمله می توان به بیمه رایگان برای همه ی ایرانیان، طرح امنیت غذایی، مبارزه با فقر مطلق، مسکن ارزان برای اقشار محروم، ارتقای مراقبت های بهداشتی و درمانی و ارائه حمایت های لازم و فوری به زنان سرپرست خانوار اشاره کرد.»(1) که مورد تشویق مسئولان سازمان جهانی کار قرار گرفت. جعفر عظیم زاده و اسماعیل عبدی در بیانیه خود، پیرامون اقدام به اعتصاب غذا، عملکرد این سازمان را بدرستی نقد کرده و به اغماض این سازمان نسبت به بیحقوقی کارگران، اعتراض کرده اند: «عدم شناخت و عمل موثر سازمان جهانی کار ILO  در قبال نقض حقوق بنیادین کارگران و معلمان ایران… ». این دو مبارز زندانی، بدنیطریق ماهیت کاملا جانبدارانه و بورژوایی این سازمان را برملا می سازند. بنابراین باید ار منافع طبقه کارگر جهانی و نیز طبقه کارگر ایران دفاع قاطعانه نمود  و به اطلاع مسئولان سازمان بین المللی کار رساند که مقاوله نامه های شما تنها دفاتر بایگانی آن سازمان را اشغال نموده و دول سرمایه داری و ضدکارگری مانند جمهوری اسلامی، به هیچیک از آنها پایبند نیستند.  نظام سرمایه داری جمهوری اسلامی بخاطر رنج و ستمی که به طبقه کارگر، معلمان و سایر زحمتکشان جامعه وارد می سازد، مطابق با موازین این سازمان باید اخراج گردد. رژیمی که با زیر پا گذاشتن مقاوله نامه های اولیه سازمان جهانی کار، به تشکل های مستقل تهاجم وحشیانه می آورد، حق اعتصاب، تجمع، راه پیمایی و تظاهرات طبقه کارگر را سرکوب می کند و هرگونه اعتراضی را با منطق بازداشت، زندان، شکنجه و اخراج از کار پاسخ می دهد و با حمایت از کارفرمایان که خود نیز در زمره ی آنان محسوب می شود، استثمار قرون وسطایی را تسریع و گسترش می بخشد و در فقدان بیمه های اجتماعی… و نیز بیمه بیکاری، کارگران و متحدان طبیعی آنان، یعنی معلمان، پرستاران و سایر اقشار فقیر جامعه را در محرومیت مطلق قرار می دهد و به دلیل ماهیت سرمایه دارانه خویش، ترس و وحشتی عظیم از کارگران دارد و موجودیت و نیز ثبات طبقاتی آنان را خطری جدی در چارچوب حیات ننگین خویش ارزیابی می کند.

اجلاس سازمان جهانی کار در همدستی با سرمایه داران، کارفرمایان آنها و دولت های سرمایه، در حقیقت به تایید استثمار طبقه ی کارگر جهانی می پردازد و وظیفه ی تمامی تشکل های کارگری است که اینگونه ترفندهای جهانی را افشا نمایند و با مرزبندی با اتحادیه و سندیکاهای زردی که به آرایش  سازمان بین المللی یاد شده می پردازند،  از حقوق اولیه و مطالبات بنیادین طبقاتی و انقلابی کارگران دفاع نمایند.

زنده باد همبستگی بین المللی کارگری

پیش بسوی تشکل مستقل و سراسری کارگران در ایران!

سرنگون باد نظام سرمایه داری جمهوری اسلامی ایران

زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم

شورای دفاع از جنبش کارگری ایران، گوتنبرگ ـ سوئد

شورای همبستگی با جنبش کارگری ـ پاریس

shabeham@gmail.com

conseil.solidarit@yahoo.fr

8 خرداد 1395 ـ 28 مه 2016

منبع: (1) ایلنا (خبرگزاری کار ایران) ـ 21 خرداد 1393