بهمن یوسفی-مردم اقلیم کردستان شایسته حمایت جهانی هستند!

مردم اقلیم کردستان شایسته حمایت جهانی هستند!

ما درد مشترکیم. مردم زحمتکش و ستمدیده فرق نمی کند در کدام چارچوب جغرافیایی قرار گرفته باشند. درد مشترک و زبان مشترک و احساس مشترک داریم. در تنگنایی و خوشی همدیگر شریک هستیم.

بورژوازی ، مذهب ، شوینیست ، ناسیونالیست ، فاشیست  به غیر از تعریف سیاسی ، همه از یک قماش هستند. درست است که برای انباشت سود بیشتر و برای در انقیاد در آوردن هرچه بیشتر مردم و بدست آوردن بازار بیشتر جهانی به جنگ هم می روند و همدیگر را سلاخی می کنند ، اما وقتیکه حرف دخالت مردمی و حق و حقوق برابر و دمکراتیک به پیش می آید، آنها دست در دست هم و متحد علیه مردم می شوند و به هم نان و پول و اسلحه و سرباز و مستشار قرض می دهند و به سرکوب و کشتار می پردازند.

حساب مردم سرافراز اقلیم کردستان از احزاب بازرگان و دلال و سران عشیره ایی جداست و هیچ ربطی به هم ندارند. آنها به زور خود را به گرده مردم سوار کرده اند. در سال ۱۹۹۱ میلادی بعد از شکست صدام حسین از ائتلاف غرب ، مردم انقلابی شهرهای سلیمانیه ، رانیه ، خانقین ، هولیر، دهوک ، کوی و غیره بودند که با دست خالی با ارتش و استخبارات صدام جنگیدند و کردستان را آزاد کردند و سپس پیشمرگان و احزاب مسلح از کوهستانها به شهرها وارد شدند. مردم با قلب پاکی که داشتند با آغوش باز از آنها استقبال کردند اما در نهایت به آمال و آرزوهای خود نرسیدند. اختلافات و رقابتهای دو حزب مسلح مسلط بر اقلیم کردستان روزگار مردم را سیاه کرده است . برای منافع خودشان به هر دری تلنگر می زنند و جیب پر می کنند و انفال و حلبجه و  خشکاندن چاهای آب و چشمه ها با سیمان و ویران کردن روستاها و اسکان مردم در شهرکهای کاملا تحت کنترل ارتش و استخبارات صدام را فراموش کرده اند. حالا وقت این نیست که مردم کرکوک ، طوز خرماتو، خانقین ، کلار و شنگال و مخمور و غیره را تنها بگذاریم. مردم خانه و کاشانه و جان خود را از دست می دهند. باز هم این مردم هستند که ایستاده اند و در مقابل ارتجاع اسلامی می رزمند. هیچ فرقی بین داعش و حشد شعبی و ارتش دولت اسلامی عراق نیست. در همین چند روز صدها نفر از مردم کشته و زخمی و تیرباران شده اند .

حمله ارتش عراق و تروریستهای حشد شعبی به کرکوک و شنگال و مناطق دیگر فقط نقشه شوم دولت اسلامی عراق و حکومت ولایت فقیه ایران نیست. آمریکا و اسرائیل و بلوکهای  سرمایه داری شرق و غرب ، ارتجاع مذهبی و دیکتاتورهای جنایتکار منطقه ای از مردم کردستان دفاع نمی کنند. آنها دنبال منافع خودشان هستند. ایران و ترکیه و آمریکا  مستقیما در این حمله و اشغالگری دخالت داشتند. تمام دولتهای سرمایه داری جهان از دولت مرکزی عراق پشتیبانی کردند و هیچ ابدی از مردم زحمتکش اقلیم کردستان دفاع نکرد. پس چرا هواپیماهای اسرائیلی تروریستهای حشد شعبی و ارتش عراق را در اطراف کرکوک بمباران نکردند؟ آیا این تکرار آشپتال ( تسلیم شدن ) ۱۹۷۵ نیست؟ آیا در نتیجه، جنگی داخلی بین احزاب مسلح کردواری روی نخواهد داد ؟ نتیجه رفراندومی که مردم به آن دل بستند و رأی دادند و رقص و پایکوبی کردند چی شد و چی می شود؟ شأن و منزلت و افتخار مردم کردستان خدشه دار شده است. چه کسی جوابگوی آن است ؟ و خیلی سوالهای دیگر.

در این بحبوحه تاریخی آلترناتیو چیست ؟ زمان و تاریخ دارد به سرعت پیش میرود. در عرض یکماه گذشته سه تاریخ رخ داده است. یکم ، تاریخ قبل از رفراندم استقلال ۲۵ سپتامبر و اعلام آمادگی مردم برای این روز تاریخی. دوم روز تاریخی ۲۵ سپتامبر و سوم دوران بعد از روز رفراندم . مردم تصمیم خودشان را گرفتند و حرف خود را زدند. در مقابل این تصمیم مردمی ، جهان سرمایه داری و واپسگرایان گارد محکم گرفتند و فورأ یورش آوردند. وقت انتقاد و رخنه گرفتن نیست. رفراندم درست بود یا نبود گذشت. حرفها و تحلیلهای من و ما هرچی بود به تاریخ سپرده شد. تمام دولتهای مرتجع و داعشی همسایه و منطقه و جهانی با تمام قدرت نظامی و مالی به پنج شش میلیون انسان زحمتکش و آزادی طلب حمله کرده اند. در اینجا وظیفه مردم کارگر و زحمتکش و نیروهای روشنفکر و آگاه و برابری طلب و سوسیالیست و سکولار در کشورهای همسایه و منطقه و سرتاسر جهان است که به حمایت از مردم کردستان برخیزند.  مردم سرتاسر ایران باید به دخالتهای  رژیم جمهوری اسلامی در عراق اعتراضات همه روزه داشته باشند و از مردم اقلیم کردستان اعلام حمایت و همدردی و همدلی کنند.  با گسیل کردن مواد غذایی و بهداشت و درمان و تورهای مسافرتی محاصره اقتصادی رژیم ایران را بشکنند. به حضور نیروهای ارتش عراق که از داخل خاک ایران برای کنترل دروازه های گمرکی گسیل شده اند اعتراض  کنند. مردم غیر کرد عراق بر علیه دولت مرکزی بغداد و جانیان حشد شعبی و حضور نیروهای خارجی در عراق و حمله به کردستان اعتراض کنند.

 دخالت مردم اقلیم کردستان و به دست گرفتن سرنوشت سیاسی ، اقتصادی ، اجتماعی و حفاظتی امری سرنوشت ساز و حیاتی است . اداره امور را خود به دست بگیرند و قانون جدید دمکراتیک و سکولار و غیر مذهبی تعیین کنند. نیروهای مسلح مردمی امر حفاظت را به عهده بگیرند.  تمام مذاکرات داخلی و خارجی را نمایندگان منتخب مردم به پیش ببرند و نتایج به عرض جامعه برسد و اگر کسی و یا ارگانی قصور کرد فورأ بر کنار شود. روابط و آداب و معاشرت عشیرتی ملغی شود. برابری زن و مرد در تمام شئون اجتماعی مقرر گردد. حس همجواری و همزیستی در بین تمام آحاد جامعه برقرار شود. نیروی دگر و فکری دگر و اراده ای دگر هم وجود دارد و آنهم حضور مستقیم خود مردم و به دست گرفتن سرنوشت خودشان و متکی به قدرت کارگران و زحمتکشان.

بهمن یوسفی ۲۱ اکتبر ۲۰۱۷