مردم در مضحکه انتخاباتی شرکت نمی کنند
یازده همین دوره نمایش انتخاب رئیس جمهوری دعوای میان جناحهای درون حکومتی را وارد مرحله نسبتا متفاوتی کرده است. مردم می دانند این انتخابات نیست، نمایشی مسخره ای است که به منظور رئیس جمهور کردن شخص مورد نظر خامنه ای و اطلاعات و سپاه براه انداخته اند. این روزها حوادث دور بر “انتخابات” و عواقب آن بیشتر از خود “انتخابات” مورد توجه افکار عمومی است. در هر دوره ای از نمایش انتخاباتی دعوای میان دارودسته های مافیائی درون حکومت شکل و رنگش تغییراتی کرده و اما موضوع مورد نزاع میان آنها همواره ثابت باقیمانده است. این جناحها بنام دو خرداد در دوره هفتم، اصلاح طلبی در دوره هشتم، جنبش سبز در دوره دهم و بدنبال آن ماجرای احمدی نژاد در مقابل جناح اصولگرا صف آرائی کرده اند. در این دوره ها هر جناحی سر و کله اش پیدا شده با سرعت تجزیه و ضعیف گشته، آمار دسته بندیهای را در میان سران نظام اسلامی بالا برده و اختلافات میان آنها را گسترده تر از پیش کرده است. آنچه قابل توجه است جناح خامنه ای از این قاعده مثتثی نبوده و این جناح هم در هر دوره “انتخاباتی” نیرو از دست داده و پروسه تکثر جناحی را از سر گذرانده است. از این پس دعوای میان سران نظام اسلامی حول اصلاح طلبی و جنبش سبز و غیره شکل نمی گیرد و با حذف رفسنجانی و مشائی دوره دیگری از دعوای میان آنها آغاز گشته است. از هم اکنون موضوع حفظ نظام با صراحت بیشتری به مرکز کشمکش میان این جناحها تبدیل خواهد شد. جنگ جناحها حول جلوگیری از سرنگونی رژیم، چگونگی مقابله با کارگران و جوانان و زنان و دیگر اقشار مردم و تشکلهای توده ای و احزاب سیاسی متمرکز می گردد. دسته بندیها میان سران نظام به ارگانهای اداری و نظامی و اطلاعاتی رژیم سرایت کرده و هر آخوند و بچه آخوندی حوضه قدرت و دارودسته های وابسته به خود را دارد. خطر جنگ این جناحها شیرازه جامعه و زندگی مردم را بطور جدی مورد تهدید قرار خواهد داد.
جناح خامنه ای میخواهد ضرباتی را که نظام اسلامی در ایران متحمل آن شده است از راه ازدیاد فشار بر مردم و با اتکا به زندان و اعدام و از طریق ادامه سرکوبگریهایش جبران نماید. این جناح این راه را یگانه راه باز سازی نظام اسلامی میداند، بقیه جناحها این طریقه امتحان شده را بیفایده و خطا خطرناک به حال بقاء رژیم به حساب می آورند. اختلاف میان جناحهای حاکم بر سر همین نکته است و همگی آنها بر سر حفظ نظام توافق دارند. در جمهوری اسلامی ایران تنها سیستمی که هم چنان کار میکند سیستم سرکوب و سازمانهای وابسته به آن است و رژیم بر روی این پایه امروزش را به فردا میرساند.
اگر در دورهای قبلی مردم با رای خود شکاف بین جناحها را بازتر و عمیق تر میکردند، در این دوره این سیاست نه تنها جوابگو نیست بلکه مایه استفاده جناح خامنه ای و عربده کشیهای آن در مقابل با مردم میشود. دوره یازدهم” انتخابات” بطور ویژه ای به جناح خامنه ای تعلق دارد. در نتیجه تکرار شیوه گذشته از جانب توده مردم برای شدت دادن به اختلافات در میان جناحها و شرکت در انتخابات به منظور جلو انداختن کاندیدی در مقابل جناح خامنه ای اشتباه محض است. دادن رای از سر امکان گرایی برای باز کردن شکاف میان جناحها زیانبار است. این تاکتیک توده مردم دوره اش به سر رسیده و تکرارش نشانه سرگردانی و بی آلترتاتیوئی مردم در مقابل با جمهوری اسلامی است. مردم در ایران بدنبال حزب و جریانی می گردند که خارج از چهار چوب رژیم باشد و بتوانند بدان توکل نمایند. باید رژیم را در انجام این مضحکه انتخاباتی و هر گونه برنامه و مراسم کوچک و بزرگی تنها گذاشت و بیشتر از پیش منزوی کرد و به جای آن صف اعتراضی و مبارزاتی جداگانه مردم را سازمان داد. انتخاباتی در کار نیست تا بشود در آن شرکت کرد و خودشان علنا میگویند “انتخابات” را مهندسی” کرده اند.
کارگران و مردم آزادیخواه!
اوضاع در ایران تلاش عاجل همه ما را برای سازمانیابی خود و تقویت و گسترش مبارزات آزادیخواهانه طلب میکند. امکان اینکه تجمعهای روز “انتخابات” را به مراسم های اعتراضی و ایجاد همدلی در میان مردم تبدیل کرد هست. روز “انتخابات” فرصتی را برای تقویت همبستگی مبارزاتی ما و خراب کردن این نمایش بر سر رژیم فراهم آورده است و باید از این موقعیت استفاده کرد. بهر اندازه ای جبهه مردم در مقابل با نظام اسلامی و طیف ملی مذهبی داخل و خارج از حکومت بطور جداگانه قد علم کند، صف خود را از آنها جدا نماید امکان جلوگیری ازفجایعی که نظام اسلامی جامعه را به طرف آن سوق میدهد بیشتر می گردد.
اما همبستگی آزادیخواهانه و محکم و پایدار در میان کارگران، زنان، جوانان و دیگر اقشار مردم بدون تشکل کمونیستی ممکن نیست. فعالین کمونیست در شهرهای ایران باید بطور جدی در فکر ایجاد تشکلهای مترقی و گروه و محافل مبارزاتی مخفی و علنی در محلهای کار و محلات باشند. بهر میزانی اینگونه تشکلهای کوچک و بزرگ در ایران گسترده و متنوع باشند، فضای جامعه را رادیکالتر خواهد کرد و اعتراضات خیابانی و مبارزات توده ای کارگری فکر شده تر و کم هزیته تر و پر ثمرتری را خواهیم داشت. شرط سیاسی بودن و مسئولیت پذیری و جدی بودن هر حزب و سازمان و گروه و محافلی که خود را کمونیست میدانند، در گرو اقدام عملی آنها برای آلترناتیو سازی در ابعاد جامعه و چاره چوئی در این سطح است.
مبارزان کمونیست
29 ماه مه 2013